Глыбакаводныя Жывёлы

м ). Адрозніваюць фауну батыяльную, абісальную і ультраабісальную, або хадальную.

У 1960 годзе назіранні на батыскафе на глыбіні 10900 м правялі французскія навукоўцы Ж. Пікар і Д. Уолш. На глыбінях няма сонечнага святла, салёнасць пастаянная, тэмпературы нізкія (у межах +3/+10°С), вялікае ўтрыманне двухвокісу вугляроду, вялізны, гідрастатычны ціск (да 1000 атм.).

Крыніцы ежы глыбакаводных жывёл - бактэрыі, а таксама трупы жывёл з верхніх слаёў акіяна і арганічны дэтрыт. Глыбакаводныя жывёлы — дэтрытаеды і драпежнікі, сляпыя або з вельмі развітымі вачыма, часта тэлескапічнымі; многія рыбы і галаваногія малюскі з фатафорамі; у іншых формаў свеціцца паверхня цела або яе ўчасткі; для інфармацыі выкарыстоўваюцца гідраакустычныя спосабы; афарбоўка цёмная (у рыб аксамітна-чорная) або пігментацыя адсутнічае і цела белаватыя. Нізкая тэмпература і багацце вуглякіслага газу абцяжарваюць выпадзенне вапны з раствора; гэта вядзе да памяншэння зажыўлення шкілетаў.

Некаторыя віды маларухомыя, некаторыя здзяйсняюць вертыкальныя міграцыі вялікага маштабу; напрыклад, Abraliopis watasenia ля берагоў Японіі для размнажэння зграямі падымаецца на паверхню. Бедныя запасы ежы - прычына малых памераў глыбакаводных жывёл. Гігантызм даволі рэдкі (гл.Глыбакаводны гігантызм) (напрыклад, паліп Monocaulus дасягае разам з ножкай 3 м у даўжыню, асцыдыю - да 1 м у вышыню, кальмары і рыбы - 2-5 м).

• Глубоководные животные — артыкул з Вялікай савецкай энцыклапедыі

	Глыбакаводныя жывёлы на Вікісховішчы