Эпідэміялогія

Умоўна эпідэміялогію можна размежаваць на інфекцыйную і неінфекцыйную, але абедзве галіны выяўляюць фактары рызыкі і з’яўляюцца краевугольнымі камянямі грамадскага здароўя і медыцынскай навукі, даюць навуковае абгрунтаванне для практычных медыцынскіх і палітычных рашэнняў у вобласці аховы здароўя. Эпідэміёлагі дапамагаюць з дызайнам навуковых даследаванняў  (англ.) (бел., зборам і статыстычным аналізам даных, інтэрпрэтацыяй і распаўсюджваннем вынікаў (у тым ліку рэцэнзаваннем  (руск.) (бел. і часам сістэматычным аглядам  (руск.) (бел.).

Асноўныя напрамкі эпідэміялагічных даследаванняў уключаюць этыялогію  (руск.) (бел. захворванняў, расследаванне успышак хвароб  (англ.) (бел., эпіднадзор  (англ.) (бел. за хваробамі, скрынінг  (руск.) (бел., біяманіторынг  (руск.) (бел., а таксама параўнанне эфектыўнасці лячэння, напрыклад, у клінічных выпрабаваннях  (руск.) (бел.. У сваёй рабоце эпідэміёлагі выкарыстоўваюць веды такіх навуковых дысцыплін, як:

• Біялогія, каб лепш зразумець біялагічныя працэсы хвароб і станаў здароўя
• Статыстыка, каб правільна і эфектыўна выкарыстоўваць даныя і рабіць адпаведныя высновы
• Сацыяльныя навукі, каб лепш разумець непасрэдныя і аддаленыя прычыны
• Інжынерная справа, для колькаснай і якаснай ацэнкі фактараў

Прадметам вывучэння эпідэміялогіі з’яўляецца захваральнасць — сукупнасць выпадкаў хваробы на пэўнай тэрыторыі ў пэўны час сярод пэўнай групы насельніцтва.

• Эпідэмія