Рэтрыт

Рэтрыты бываюць самотныя і калектыўныя; на калектыўных часцей за ўсё праводзіцца навучанне практыцы медытацыі. Некаторыя рэтрыты праводзяцца ў цішыні, тады як іншыя суправаджаюцца інтэнсіўным зносінамі ў залежнасці ад асаблівасцяў духоўнай традыцыі і ўдзельнікаў. Рэтрыты часта праводзяцца ў сельскай мясцовасці, у гарах ці ў іншых аддаленых ад цывілізацыі месцах. Існуюць ретрытныя цэнтры, да якіх таксама можна прылічыць манастыры. Некаторыя рэтрыты могуць праводзіцца ў цемры (цёмны рэтрыт), што шырока распаўсюджана ў практыцы Дзогчэн школы тыбецкага будызму ньінгма  (руск.) (бел..

Час рэтрыту выкарыстоўваецца для разважанняў, малітваў або медытацыі. Рэтрыты адыгрываюць надзвычай важную ролю ў будызме, у якім яны сталі агульнапрынятай практыкай з часоў васы — уведзенага заснавальнікам будызму Гаўтамай Будай звычаю штогод надаваць ретрыту тры месяцы на перыяд сезону дажджоў. У дзэн-будызме рэтрыты вядомыя пад назвай сешын (або сесін). Медытатыўныя рэтрыты з’яўляюцца важнай практыкай у суфізме — містычным шляху ісламу. Напісаная больш за 700 гадоў таму кніга суфійскага настаўніка Ібн Арабі  (руск.) (бел. пад назвай «Рысалат ал анвар» («Пасланні святла») — гэта даведнік для падарожжа ўнутр сябе. Выкарыстоўваюцца ў ёга-культуры. Рэтрыты таксама папулярныя ў многіх хрысціянскіх цэрквах, уключаючы пратэстантызм, каталіцызм і англіканства, дзе яны разглядаюцца як адлюстраванне саракадзённага посту Хрыста ў пустыні.

Рэтрыты з’яўляюцца агульнапрынятай практыкай у квакерстве.