Ваеннапалонныя

Да ваеннапалонных належаць таксама некаторыя некамбатанты — ваенныя карэспандэнты, члены экіпажаў гандлёвага флоту і грамадзянскай авіяцыі і інш.

Да 2-й паловы 19 стагоддзя ў міжнародным праве не было шматбаковых пагадненняў, якія вызначалі рэжым ваеннага палону. Першая канвенцыя аб законах і звычаях сухапутнай вайны, якая зафіксавала нормы, якія рэгулявалі рэжым ваеннага палону, была прынятая ў 1899 на 1-й канферэнцыі міру ў Гаазе, 2-я Гаагская канферэнцыя міру (1907) выпрацавала новую канвенцыю, якая больш поўна вызначала прававы рэжым ваеннапалонных. 1-я сусветная вайна 1914-18 выклікала неабходнасць далейшай распрацоўкі нормаў ваеннага палону, і ў 1929 годзе была прынятая Жэнеўская канвенцыя аб ваеннапалонных.

У адпаведнасці з агульнапрызнанымі нормамі сучаснага міжнароднага права ваеннапалонныя знаходзяцца ва ўладзе варожай дзяржавы, а не асобных асоб або воінскіх частак, якія ўзялі іх у палон. Узяцце ў палон пры ўсіх абставінах павінна быць гуманным, без усялякай дыскрымінацыі. Да палонных жанчын канвенцыя загадвае ставіцца з павагай. Замах на жыццё і фізічную недатыкальнасць ваеннапалонных (забойства, прычыненне калецтва, жорсткае абыходжанне, катаванні), а таксама замах на іх чалавечую годнасць, у тым ліку і зняважлівы зварот, забараняюцца. Кожны ваеннапалонны не можа быць падвергнуты фізічнаму калечанню, а таксама навуковым або медыцынскім вопытамі, калі гэта не апраўдваецца меркаваннямі лячэння.

•   На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Ваеннапалонныя