Мардоўскія Мовы: моўная сям’я

Ня варта блытаць з Мардоўская мова.

У сваім складзе зьмяшчае дзьве мовы — макшанскую ды эрзянскую. Разам з гэтым, адной з мардоўскіх моваў альбо блізкай да іх мовай магла быць вымерлая мяшчэрская мова.

Раней лічыліся адзінай мовай і пазначаліся праз гэта тэрмінам мардоўскія мовы. У цяперашнія часы мовы разглядаюцца як асобныя мовы, што ўтвараюць дробную моўную сям’ю. З прычыны адрозьненьняў у фаналёгіі, лексыцы ды граматыцы, эрзянская ды макшанская мова не зьяўляюцца ўзаемназразумелымі, таму для міжнацыянальнае камунікацыі між носьбітамі дзьвюх моваў выкарыстоўваецца расейская мова.

Разам з гэтым абедзьве мовы маюць асобныя ўласныя літаратурныя стандарты. Літаратурны стандарт эрзянскае мовы быў створаны ў 1922 годзе, макшанскай — у 1923.

Фаналягічныя адрозьненьні паміж абедзьвюма мовамі ўлучаюць у сябе:

• У макшанскай мове захоўваецца адрозьненьне паміж гукамі /ɛ/, /e/, у той час як у эрзянскай мове яны зьліліся ў /e/.
• У эрзянскай мове ў ненаціскных складох, як і ў шматлікіх іншых уральскіх мовах, рэалізаваная гармонія галосных шляхам выкарыстоўваньня [e] ў словах, што стаяць перад галоснай, і [o] ў словах, што стаяць за галоснаю. У макшанскай мове на гэтым месцы прысутнічае толькі [ə].
• Эрзянскаму постальвэалярнаму афрыкатыўнаму /tʃ/ на пачатку слова адпавядае макшанскае фрыкатыўнае /ʃ/.
• Поруч з глухімі зычнымі, плыўныя зычныя /r/, /rʲ/, /l/, /lʲ/ і паўгалосная зычная /j/ у макшанскай мове ператвараюцца ў [r̥], [r̥ʲ], [l̥], [l̥ʲ], [ȷ̊].