แซนซิบาร์

1964 เพื่อสถาปนาสหสาธารณรัฐแทนซาเนีย โดยเป็นกลุ่มเกาะในมหาสมุทรอินเดียที่อยู่ห่างจากแอฟริกาแผ่นดินใหญ่ 25–50 km (16–31 mi) และประกอบด้วยเกาะเล็กหลายแห่งกับเกาะใหญ่สองแห่ง คือ: อุงกูจา (เกาะหลัก, นิยมเรียกว่าเกาะแซนซิบาร์) แลพเกาะเพมบา แซนซิบาร์ซิตี เมืองหลักของแซนซิบาร์ ตั้งอยู่บนเกาะอุงกูจา และสโตนทาวน์ ศูนย์กลางทางประวัติศาสตร์ เป็นแหล่งมรดกโลก

อุตสาหกรรมหลักของแซนซิบาร์คือเครื่องเทศ, แรฟเฟีย และการท่องเที่ยว เครื่องเทศหลักที่ผลิตได้แก่กานพลู จันทน์เทศ อบเชย และพริกไทย การท่องเที่ยวในแซนซิบาร์เป็นกิจกรรมล่าสุดที่รัฐบาลเข้ามาสนับสนุน ทำให้มีจำนวนนักท่องเที่ยวเพิ่มขึ้นจาก 19,000 คนใน ค.ศ. 1985 ไปเป็น 376,000 คนใน ค.ศ. 2016 ตัวหมู่เกาะเข้าถึงได้ผ่านท่าเรือ 5 แห่ง และท่าอากาศยานนานาชาติอาเบด อามานี คารูเมที่สามารถรองรับผู้โดยสารถึง 1.5 ล้านคนต่อปี

ระบบนิเวศทางทะเลของแซนซิบาร์เป็นส่วนสำคัญของเศรษฐกิจในด้านการประมงและการเพาะเลี้ยงสาหร่าย (algaculture) และมีระบบนิเวศทางทะเลที่สำคัญที่ทำหน้าที่เป็นแหล่งอนุบาลปลาสำหรับประชากรปลาในมหาสมุทรอินเดีย ที่มากไปกว่านั้น ระบบนิเวศบนบกที่เป็นอยู่ของ Zanzibar red colobus กับ Zanzibar servaline genet สัตว์เฉพาะถิ่น และเสือดาวแซนซิบาร์ สัตว์ที่หายากหรือสูญพันธ์ุแล้ว ความกดดันจากอุตสาหกรรมท่องเที่ยวและการประมง เช่นเดียวกันกับภัยขนาดใหญ่กว่าอย่างการเพิ่มของระดับน้ำทะเลที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ สร้างความกังวลด้านสิ่งแวดล้อมเพิ่มมากขึ้นทั่วทั้งภูมิภาค

คำว่า Zanzibar มาจากภาษาอาหรับว่า ซันญิบาร (زنجبار [zandʒibaːr]) ซึ่งมาจากภาษาเปอร์เซียว่า แซงบอร์ (زنگبار [zæŋbɒːɾ]) โดยเป็นคำประสมของ แซง (زنگ [zæŋ], "ดำ") + บอร์ (بار [bɒːɾ], "ชายฝั่ง") เทียบกับ ทะเลซันจญ์ ชื่อนี้เป็นหนึ่งในชื่อสถานที่หลายชื่อที่มีต้นกำเนิดคำที่คล้ายกัน โดยหมายถึง "ดินแดนคนผิวดำ" หรือความหมายที่คล้ายกัน ซึ่งสื่อถึงผู้อยู่อาศัยที่มีผิวดำ