ความเติบโตทางเศรษฐกิจ

หมายถึงการเพิ่มขึ้นของอัตราส่วนของผลผลิตต่อวัตถุดิบที่ใช้เพื่อการผลิต และเป็นการเพิ่มขึ้นของประสิทธิผลของแรงงานและการเพิ่มประสิทธิผลของปัจจัยการผลิต สมถรรนะในการผลิตของแรงงานจะเพิ่มขึ้นโดยผ่านกระบวนการเรียนรู้ด้วยการศึกษาอย่างเป็นระบบหรือการอบรม สมถรรนะในการผลิตของทุนจะเพิ่มขึ้นด้วยการปรับปรุงเทคโนโลยีการผลิตและการใช้ปัจจัยทุนเข้มข้นมากขึ้น การขยายตัวทางเศรษฐกิจยิ่งเร็วเท่าใดแสดงว่ามีการเสียสละทรัพยากรเพื่อการบริโภคในปัจจุบันเพื่อนำไปใช้ในการลงทุนยิ่งมากขึ้น

ทฤษฎีมัลธัส

ทฤษฎีมัลธัสนำเสนอว่าในประวัติศาสตร์ของมนุษย์โดยส่วนใหญ่แล้ว ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีทำให้เกิดจำนวนประชากรมากขึ้น แต่ไม่มีผลต่อรายได้ต่อหน่วยในระยะยาว

ทฤษฎีการเจริญเติบโตแบบคลาสสิค

ในเศรษฐศาสตร์แบบคลาสสิค (รีคาร์โด) ทฤษฎีการผลิตและทฤษฎีการเจริญเติบโตอิงมากจากทฤษฎีหรือกฏว่าด้วยสัดส่วนที่แปรเปลี่ยนได้

ทฤษฎีหนึ่งที่ได้รับความนิยมมากในทศวรรษที่ 1940 คือแบบจำลองการดันไปข้างหน้าขนาดใหญ่ แนวคิดนี้ได้กลับขึ้นมาใช้อีกครั้งและมีการคิดที่เป็นระบบมากขึ้น ในปลายทศวรรษ 1980 โดย เควิน เมอร์ฟีย์ อันเดร เชล์เฟอร์ และโรเบิร์ต วิซช์นี่

แบบจำลองโซโลว์-สวอน