การดำน้ำ

สภาพแวดล้อมทำให้กิจกรรมดำน้ำมีความอันตรายหลากหลายอย่างและความเสี่ยงส่วนใหญ่จะถูกควบคุมโดยทักษะการดำน้ำที่เหมาะสม การฝึกอบรม ประเภทของอุปกรณ์ที่ใช้ และก๊าซหายใจที่ใช้ ที่ขึ้นอยู่กับความลึกและวัตถุประสงค์ในการดำน้ำ กิจกรรมดำน้ำมีความลึกสูงสุดประมาณ 40 เมตร (130 ฟุต) สำหรับการดำน้ำลึกเชิงสันทนาการ 530 เมตร (1,740 ฟุต) สำหรับการดำน้ำเชิงพาณิชย์และ 610 เมตร (2,000 ฟุต) ที่สวมใส่ชุด atmospheric suit การดำน้ำยังถูกจำกัด ให้อยู่ในสภาพที่ไม่อันตรายมากเกินไป แม้ว่าระดับความเสี่ยงอาจผันผวน

ประเภทของการดำน้ำสามารถแบ่งได้เป็นหลายแบบตามอุปกรณ์ดำน้ำที่ใช้

 

ฟรีไดวิง (freediving)

การกลั้นหายใจขณะดำน้ำหรือว่ายน้ำ นับเป็นทักษะที่มีประโยชน์ในยามฉุกเฉินและเป็นส่วนสำคัญของกีฬาทางน้ำ การฝึกอบรมด้านความปลอดภัยของกองทัพเรือ และยังช่วยให้สนุกกับกิจกรรมทางน้ำได้อย่างเต็มที่ การดำน้ำลึกใต้น้ำโดยไม่ต้องใช้อุปกรณ์ช่วยหายใจสามารถแบ่งเป็น 3 แบบ การว่ายน้ำใต้น้ำ สนอร์เกอลิง (snorkeling) และฟรีไดวิง ทั้งหมดมีความคล้ายกันมาก ทั้งนี้ยังมีการแข่งขันกีฬาใต้น้ำหลายชนิดที่แข่งโดยปราศจากอุปกรณ์ช่วยหายใจ

ฟรีไดวิง เป็นการดำน้ำอิสระที่ไม้ใช้อุปกรณ์ช่วยหายใจแต่อาศัยความสามารถของนักดำน้ำในการกลั้นลมหายใจไว้จนกว่าจะขึ้นสู่ผิวน้ำใหม่ เทคนิคนี้มีตั้งแต่การดำน้ำแบบง่าย ๆ ไปจนถึงการดำน้ำแบบแข่งขัน Apnea ตีนกบและหน้ากากดำน้ำมักใช้ในการดำน้ำฟรีไดวิ่ง เพื่อปรับปรุงวิสัยทัศน์และการเคลื่อนไหวใต้น้ำ ท่อหายใจ (snorkel) ช่วยให้นักดำน้ำสามารถหายใจบนผิวน้ำในขณะที่ใบหน้าแช่อยู่ในน้ำ สนอร์เกอลิง จะว่ายอยู่บนผิวน้ำบนพื้นผิวที่ไม่มีเจตนาในการลงไปใต้น้ำเป็นกีฬาทางน้ำและกิจกรรมสันทนาการที่เป็นที่นิยม

การดำน้ำสกูบา

การดำน้ำสกูบาเป็นการดำน้ำลึกที่นักดำน้ำใช้อุปกรณ์ช่วยหายใจติดกับตัวลงไปใต้น้ำ ทำให้สามารถดำน้ำได้โดยอิสระ และเคลื่อนที่ไปมาใต้น้ำได้ โดยไม่ติดกับสายอากาศที่ต่อมาจากเครื่องอัดอากาศบนผิวน้ำ (surface-supplied diving equipment หรือ SSDE)