Zespół Obniżonego Popędu Seksualnego: Zaburzenie seksualne

Jest to jedno z częściej występujących zaburzeń seksualnych, w specjalistycznych ośrodkach może stanowić nawet 30–50%.

W skrajnej postaci hipolibidemia występuje rzadko, częściej jako okresowy zanik zainteresowania współżyciem seksualnym lub element zaburzeń psychotycznych wysuwający się na pierwszy plan w początkowym okresie choroby.

• brak zainteresowania aktywnością seksualną, zarówno partnerką/partnerem jak i masturbacją
• niższy poziom aktywności seksualnej w porównaniu z przeszłością lub oczekiwaniami
• zainicjowanie kontaktu seksualnego jest mniej prawdopodobne, choć hipolibidemia nie wyklucza satysfakcji seksualnej
• wynikające z powyższych objawów problemy w relacjach międzyludzkich, dyskomfort, niepokój czy depresja

Przy ocenie hipolibidemii należy brać pod uwagę wiek, płeć i kontekst sytuacyjny. Przyczyny dzieli się na:

• biologiczne: zaburzenia hormonalne, choroby przewlekłe, przyjmowanie leków, uzależnienia, czasem genetyczne
• psychiczne: przewlekłe zmęczenie, stres, fobie seksualne, zaburzenia identyfikacji z płcią, ambiwalentna postawa wobec seksualności
• partnerskie: nieatrakcyjność partnera, negatywne nastawienie do partnera, konflikty, rozczarowanie, monotonia, rutyna
• kulturowe: uzależnienie od pornografii, przesyt seksem, stawianie zbyt wysokich wymagań, opieranie się presji kulturowej, medialna walka płci, rygoryzm religijny

Powinno być przyczynowe.

• farmakoterapia: leki o działaniu hormonalnym i pobudzające seksualnie
• psychoterapia: indywidualna lub małżeńska
• metody treningowe
• wzbogacanie sztuki miłosnej

Według Rosena i Leiblum należą do nich istotne i ukrywane tajemnice więzi między partnerami, alkoholizm, narkomania, rygoryzm religijny, zaburzenia depresyjne, impotencja, zaburzenia obrazu ciała i ograniczenie się do farmakoterapii.

• awersja seksualna
• uzależnienie seksualne