Reprezentacja Hiszpanii w piłce nożnej (hiszp. La selección de fútbol de España) – zespół piłkarski reprezentujący Hiszpanię w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym mogą występować zawodnicy posiadający obywatelstwo hiszpańskie.
Za jego funkcjonowanie odpowiedzialny jest Real Federación Española de Fútbol.
Emblemat reprezentacji | |||||||
Przydomek | La Furia Roja (Wściekła Czerwień), | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Związek | Real Federación Española de Fútbol | ||||||
Sponsor techniczny | Adidas | ||||||
Menedżer generalny | Albert Luque | ||||||
Trener | Luis de la Fuente | ||||||
Asystent trenera | Pablo Amo | ||||||
Skrót FIFA | ESP | ||||||
Ranking FIFA | 8. (1732.64 pkt.) | ||||||
Miejsce w rankingu Elo | 7. (1989 pkt.) | ||||||
Zawodnicy | |||||||
Kapitan | Álvaro Morata | ||||||
Najwięcej występów | Sergio Ramos (180) | ||||||
Najwięcej bramek | David Villa (59) | ||||||
Mecze | |||||||
Pierwszy mecz Hiszpania 2:0 Belgia (Bilbao, Hiszpania; 07.10.1921) | |||||||
Najwyższe zwycięstwo Hiszpania 13:0 Bułgaria (Madryt, Hiszpania; 21.05.1933) | |||||||
Najwyższa porażka Włochy 7:1 Hiszpania (Amsterdam, Holandia; 04.06.1928) Anglia 7:1 Hiszpania | |||||||
Medale | |||||||
Igrzyska olimpijskie | |||||||
| |||||||
Mistrzostwa świata | |||||||
| |||||||
Mistrzostwa Europy | |||||||
| |||||||
Strona internetowa | |||||||
Na arenie międzynarodowej zadebiutowała w 1921 roku, wygrała dziesięć pierwszych meczów. Przegrała dopiero w 1923 roku z Belgią.
Podczas Euro 1960, po decyzji premiera Hiszpanii Luisa Carrero Blanco, drużyna narodowa zmuszona była wycofać się z ćwierćfinałowego meczu z reprezentacją ZSRR. W 1964 roku, w finale kolejnych mistrzostw Europy, zespół prowadzony przez José Villalongę pokonał właśnie Związek Radziecki, zdobywając swoje pierwsze trofeum piłkarskie.
Dwadzieścia lat później piłkarze hiszpańscy byli blisko powtórzenia historycznego sukcesu z 1964 roku. Tym razem pod wodzą Miguela Muñoza również dotarli do finału, w którym po błędzie bramkarza i kapitana zespołu Luisa Arconady przegrali 0:2 z Francją. Rok po tych mistrzostwach Arconada zakończył reprezentacyjną karierę, a jego następca – Andoni Zubizarreta, przez kolejne trzynaście lat był pierwszym bramkarzem Hiszpanii i z liczbą 126 meczów, do 15 listopada 2011 roku, pozostawał rekordzistą pod względem występów. Zubizarreta, podobnie jak Arconada, także odchodził w niesławie – po kilku niefrasobliwych interwencjach 37-letniego wówczas golkipera, Hiszpanie odpadli już po fazie grupowej Mundialu 1998.
O reprezentacji Hiszpanii do 2008 roku mawiano, że „grają jak nigdy, przegrywają jak zawsze”, bowiem Hiszpanie często przed wielkimi imprezami piłkarskimi zaliczani byli do grona faworytów, a na samym turnieju nie spełniali oczekiwań kibiców. Aż do roku 2010, nigdy nie znaleźli się w gronie medalistów mistrzostw świata, a ich największym sukcesem na tejże imprezie było IV miejsce zdobyte w 1950 roku.
Od czasu wygranych mistrzostw Europy, poza finałem z 1984 roku, reprezentacja nie mogła pochwalić się żadnym sukcesem. Rozgrywki o Puchar Świata oraz Puchar Europy kończyła zazwyczaj na ćwierćfinale. Mimo jednej z najlepszych lig piłkarskich na świecie oraz silnej reprezentacji młodzieżowej dorosła kadra, w której w latach 90. nie brakowało indywidualności, przegrywała najważniejsze mecze. Na Mundialu 2006 Hiszpania, której selekcjonerem od 2004 roku był 69-letni Luis Aragonés, doszła zaledwie do drugiej rundy.
Mimo odpadnięcia z rozgrywek o Puchar Świata Aragonés pozostał na stanowisku i awansował z reprezentacją Hiszpanii do Mistrzostw Europy w 2008 roku, a następnie doprowadził ją do zwycięstwa w turnieju finałowym. Prowadzona przez niego drużyna przerwała trwającą od 1964 roku passę porażek w finałach rozgrywek międzynarodowych. 29 czerwca 2008 roku w finale Euro 2008 Hiszpania pokonała 1:0 Niemcy. Decydującego gola strzelił Fernando Torres. 11 lipca 2010 roku pod wodzą Vicente del Bosque zdobyli mistrzostwo świata w piłce nożnej, pokonując w finale Holandię 1:0. Decydującą bramkę zdobył Andrés Iniesta w 116 minucie meczu. Dwa lata później Hiszpanie okazali się bezkonkurencyjni na polsko-ukraińskich Mistrzostwach Europy, miażdżąc w finale Włochów aż 4:0. Hiszpanie stali się tym samym pierwszą drużyną, która obroniła Mistrzostwo Europy. Jako pierwsi również zdobyli trzeci tytuł rangi mistrzowskiej z rzędu.
Od wielu lat Hiszpania wygrywała większość turniejów juniorskich i młodzieżowych. Do jej najważniejszych sukcesów zaliczyć należy: złoto na Igrzyskach Olimpijskich w 1992 roku, mistrzostwo Europy U-21 1998 i 2000, mistrzostwo świata U-20 1999 oraz srebro na Igrzyskach w 2000 roku. Większość tych trofeów zdobyła pod wodzą Iñakiego Sáeza.
Obecnie według rankingu FIFA reprezentacja Hiszpanii zajmuje 10. miejsce (stan na październik 2016), natomiast w rankingu UEFA, reprezentacja Hiszpanii zajmuje 1. miejsce (stan na październik 2016).
Reprezentacja Hiszpanii wywalczyła awans do Mistrzostw Europy w 2008 roku z grupy F. Drużyna przed losowaniem grup finałowych została rozstawiona na 12 miejscu i zajęła ostatnie miejsce w trzecim koszyku. Hiszpanie w rozgrywkach grupowych pokonali 4:1 reprezentację Rosji, 2:1 reprezentację Szwecji i 2:1 reprezentację Grecji. W ćwierćfinale Hiszpanie zwyciężyli 4:2 w rzutach karnych z Włochami. W półfinale ponownie spotkali się z Rosją, z którą mecz zakończył się zwycięstwem Hiszpanów 3:0. W finałowej potyczce z Niemcami zwyciężyli 1:0 po golu Fernanda Torresa w 33 minucie. Drużyna Hiszpanii okazała się być najskuteczniejszą drużyną turnieju pod względem liczby strzelonych bramek. Królem strzelców mistrzostw został hiszpański napastnik David Villa, a Xaviego ogłoszono najlepszym piłkarzem turnieju. Oprócz tego do najlepszej jedenastki turnieju wybrano aż dziewięciu hiszpańskich zawodników.
Krótko po mistrzostwach FIFA ogłosiła swój ranking najlepszych drużyn świata i Hiszpania zajęła w nim pierwsze miejsce. Po raz pierwszy w historii rankingu, najlepsza drużyna z tego rankingu, nie była mistrzem świata.
Rok po zdobyciu mistrzostwa Europy Hiszpanie wzięli udział w rozgrywkach o Puchar Konfederacji. Trafili w nich do grupy A razem z gospodarzem tej imprezy reprezentacją RPA, oraz Irakiem i Nową Zelandią. Po trzech wygranych meczach (odpowiednio z Nową Zelandią 5:0, Irakiem 1:0, oraz Republiką Południowej Afryki 2:0) z kompletem dziewięciu punktów na koncie awansowali z pierwszego miejsca do fazy półfinałowej.
Zespół | Pkt | M | Z | R | P | Br+ | Br− | +/− |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Hiszpania | 9 | 3 | 3 | 0 | 0 | 8 | 0 | +8 |
Południowa Afryka | 4 | 3 | 1 | 1 | 1 | 2 | 2 | 0 |
Irak | 2 | 3 | 0 | 2 | 1 | 0 | 1 | -1 |
Nowa Zelandia | 1 | 3 | 0 | 1 | 2 | 0 | 7 | -7 |
W półfinałach los skojarzył ich ze Stanami Zjednoczonymi, z którymi ekipa hiszpańska przegrała 0:2. W meczu o trzecie miejsce spotkali się więc z reprezentacją RPA z którymi wygrali po dogrywce 3:2 zdobywając na tym turnieju brązowy medal
Reprezentacja Hiszpanii na mundialu w RPA po raz pierwszy w historii sięgnęła po puchar świata w piłce nożnej. Hiszpanie jednak przez większość turnieju nie zachwycali swoją grą, a mistrzostwa rozpoczęli od przegranej ze Szwajcarią. Dalej w fazie grupowej wygrali z Hondurasem 2:0 oraz z Chile 2:1. W 1/8 finału pokonali reprezentację Portugalii 1:0, w ćwierćfinale pokonali Paragwaj 1:0, a w meczu półfinałowym zwyciężyli z Niemcami również 1:0. W meczu finałowym zmierzyli się z reprezentacją Holandii. Gol Andrésa Iniesty w 116. minucie meczu uczynił Hiszpanię zwycięzcą mundialu.
Hiszpanie znaleźli się w grupie C:
Msc. | Drużyna | M | Z | R | P | Br+ | Br− | +/− | Pkt |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1. | Hiszpania | 3 | 2 | 1 | 0 | 6 | 1 | +5 | 7 |
2. | Włochy | 3 | 1 | 2 | 0 | 4 | 2 | +2 | 5 |
3. | Chorwacja | 3 | 1 | 1 | 1 | 4 | 3 | +1 | 4 |
4. | Irlandia | 3 | 0 | 0 | 3 | 1 | 9 | -8 | 0 |
Ekipa Vicente Del Bosque po remisie z Włochami (1:1) i zwycięstwach nad Irlandią (4:0) i Chorwacją (1:0) awansowała z pierwszego miejsca i w ćwierćfinale zmierzyła się z reprezentacją Francji. Hiszpanom udało się zwyciężyć 2:0 po dwóch golach Xabiego Alonso i w półfinale spotkali się z drużyną Portugalii, z którą wygrali dopiero po rzutach karnych (2:4). 1 lipca 2012 w finale na Stadionie Olimpijskim w Kijowie Hiszpanie wygrali z reprezentacją Włoch 4:0 i stali się pierwszą drużyną w historii, która obroniła tytuł mistrza Europy. Królem strzelców EURO 2012 został Hiszpan Fernando Torres, który zdobył 3 bramki i zanotował asystę. Warto nadmienić, że tego samego dnia, Hiszpania jako pierwsza reprezentacja w dziejach zdobyła tytuł mistrzowski trzeci raz z rzędu (Euro 2008, MŚ 2010, ME 2012) a drugi z rzędu licząc Mistrzostwa Starego Kontynentu (ME 2008, ME 2012). Złotego Buta zdobył Fernando Torres, a tytuł MVP turnieju otrzymał Andrés Iniesta.
Hiszpania została ulokowana w grupie B:
Miejsce | Flaga | Drużyna | Mecze | Zwycięstwa | Remisy | Porażki | Bramki zdobyte | Bramki stracone | Bilans bramkowy | Punkty |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | Hiszpania | 3 | 3 | 0 | 0 | 15 | 1 | +14 | 9 | |
2 | Urugwaj | 3 | 2 | 0 | 1 | 11 | 3 | +8 | 6 | |
3 | Nigeria | 3 | 1 | 0 | 2 | 7 | 6 | +1 | 3 | |
4 | Tahiti | 3 | 0 | 0 | 3 | 1 | 24 | -23 | 0 |
W półfinale „La Roja” zmierzyła się z Włochami, gdzie po dziewięćdziesięciu minutach utrzymywał się wynik 0:0 i zwycięzcę wyłoniła seria rzutów karnych, w której Hiszpania wygrała 7:6. Jedenastki dla Hiszpanów wykonali: Xavi, Andrés Iniesta, Gerard Piqué, Sergio Ramos, Juan Mata, Sergio Busquets oraz Jesús Navas. W finale Hiszpanie zmierzyli się z reprezentacją Brazylii. Na Maracanie ulegli Canarinhos 0:3, co było wielkim zaskoczeniem. La Furia Roja otrzymała nagrodę FIFA Fair Play Trophy. Fernando Torres zdobył Złotego Buta, a Andrés Iniesta Srebrną Piłkę.
Brazylia | 3:0 | Hiszpania | Maracanã, Rio de Janeiro Widzów: 73 531 Sędzia: Björn Kuipers | |
Fred 2', 47' Neymar 44' | (2:0) Raport |
| ||
Júlio César – Dani Alves, Thiago Silva (kapitan), David Luiz, Marcelo – Paulinho (88' Hernanes), Luiz Gustavo, Oscar – Hulk (73' Jádson), Fred (80' Jô), Neymar trener: Luiz Felipe Scolari | Iker Casillas (kapitan) – Álvaro Arbeloa (46' César Azpilicueta), Gerard Piqué, Sergio Ramos, Jordi Alba – Juan Mata (52' Jesús Navas), Sergio Busquets, Xavi – Andrés Iniesta, Fernando Torres (59' David Villa), Pedro Rodríguez trener: Vicente del Bosque |
Na mundialu w Brazylii Hiszpanie ulokowali się w grupie B razem z Holandią, Chile i Australią. Po zwycięstwie z Australią 3:0 po golach Davida Villi, Fernando i Juana Maty, ponieśli oni dwie porażki (z Chile 0:2 i Holandią 1:5), co skutkowało ich odpadnięciem z turnieju po fazie grupowej.
Zespół | Pkt | M | W | R | P | Br+ | Br− | +/− |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Hiszpania | 27 | 10 | 9 | 0 | 1 | 23 | 3 | +20 |
Słowacja | 22 | 10 | 7 | 1 | 2 | 17 | 8 | +9 |
Ukraina | 19 | 10 | 6 | 1 | 3 | 14 | 4 | +10 |
Białoruś | 11 | 10 | 3 | 2 | 5 | 8 | 14 | -6 |
Luksemburg | 4 | 10 | 1 | 1 | 8 | 6 | 27 | -21 |
Macedonia Północna | 4 | 10 | 1 | 1 | 8 | 6 | 18 | -12 |
Reprezentacja Hiszpanii w eliminacjach do Euro 2016 grała w grupie C razem ze Słowacją, Ukrainą, Białorusią, Luksemburgiem i Macedonią. Zajęła w niej pierwsze miejsce z dorobkiem dwudziestu siedmiu punktów po dziewięciu zwycięstwach i jednej porażce w dziesięciu meczach. Awansowała tym samym bezpośrednio do turnieju głównego.
Na turnieju we Francji Hiszpanie znaleźli się w grupie D, razem z Chorwacją, Turcją i Czechami. Po dwóch zwycięstwach (1:0 z Czechami i 3:0 z Turcją), oraz jednej porażce (z Chorwacją 1:2), awansowali oni do 1/8 finału. Ich rywalem w tej fazie była reprezentacja Włoch. Hiszpanie przegrali to spotkanie 0:2 i zakończyli tym samym swój udział w turnieju. Po tych mistrzostwach Vicente del Bosque zrezygnował z funkcji trenera reprezentacji. Jego następcą na tym stanowisku został Julen Lopetegui.
Hiszpanie w eliminacjach do rosyjskiego czempionatu grali w grupie G razem z Włochami, Albanią, Izraelem, Macedonią i Liechtensteinem. Wygrywając dziewięć spotkań, i notując jeden remis z dwudziestoma ośmioma punktami w 10 meczach uzyskali bezpośredni awans do turnieju głównego.
Dwa dni przed rozpoczęciem zmagań La Furia Roja w Rosji Julen Lopetegui przestał być selekcjonerem reprezentacji (mimo obowiązującego do 2020 roku kontraktu) po tym jak został trenerem Realu Madryt. Na tym stanowisku zastąpił go (na czas mistrzostw) Fernando Hierro. Na mundialu 2018 Hiszpania grała w grupie B razem z Portugalią, Marokiem, oraz Iranem. Po remisie 3:3 z Portugalczykami w pierwszym meczu, przyszło skromne zwycięstwo 1:0 z Iranem, oraz remis 2:2 z Marokiem. Pozwoliło to ostatecznie Hiszpanom zająć pierwsze miejsce w grupie i awansować do 1/8 finału. W tej fazie turnieju rywalem Iberyjczyków była reprezentacja Rosji. Hiszpania przegrała jednak ten mecz po serii rzutów karnych 3:4 (po 90 minutach i dogrywce 1:1) i odpadła z turnieju. Po tym turnieju Fernando Hierro zrezygnował z funkcji selekcjonera reprezentacji Hiszpanii. Na tym stanowisku zastąpił go Luis Enrique.
Zespół | Pkt | M | W | R | P | Br+ | Br− | +/− |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Hiszpania | 5 | 3 | 1 | 2 | 0 | 6 | 5 | +1 |
Portugalia | 5 | 3 | 1 | 2 | 0 | 5 | 4 | +1 |
Iran | 4 | 3 | 1 | 1 | 1 | 2 | 2 | 0 |
Maroko | 1 | 3 | 0 | 1 | 2 | 2 | 4 | -2 |
24 osobowa kadra na Mistrzostwa Europy 2020, które odbywają się w dniach 11 czerwca 2021 – 11 lipca 2021. Występy i gole aktualne na 20 czerwca 2021.
Nr | Imię i nazwisko | Data urodzenia | Występy | Gole | Klub |
---|---|---|---|---|---|
Bramkarze | |||||
1 | Robert Sánchez | 18 listopada 1997 | 2 | 0 | Chelsea |
13 | David Raya | 15 września 1995 | 2 | 0 | Brentford |
23 | Unai Simón | 11 czerwca 1997 | 31 | 0 | Athletic Bilbao |
Obrońcy | |||||
2 | César Azpilicueta | 28 sierpnia 1989 | 44 | 0 | Chelsea |
3 | Eric García | 9 stycznia 2001 | 19 | 0 | Barcelona |
4 | Pau Torres | 16 stycznia 1997 | 23 | 1 | Villarreal |
14 | Alejandro Balde | 18 października 2003 | 4 | 0 | FC Barcelona |
15 | Hugo Guillamón | 31 stycznia 2000 | 3 | 0 | Valencia CF |
18 | Jordi Alba (kapitan) | 21 marca 1989 | 91 | 9 | FC Barcelona |
20 | Dani Carvajal | 11 stycznia 1992 | 33 | 0 | Real Madryt |
24 | Aymeric Laporte | 27 maja 1994 | 19 | 1 | Manchester City |
Pomocnicy | |||||
6 | Marcos Llorente | 30 stycznia 1995 | 18 | 0 | Atlético Madryt |
8 | Koke (wicekapitan) | 8 stycznia 1992 | 70 | 0 | Atlético Madryt |
9 | Gavi | 5 sierpnia 2004 | 17 | 2 | FC Barcelona |
10 | Marco Asensio | 21 stycznia 1997 | 35 | 2 | Real Madryt |
11 | Ferran Torres | 29 lutego 2000 | 35 | 15 | FC Barcelona |
16 | Rodri | 22 czerwca 1996 | 39 | 1 | Manchester City |
19 | Carlos Soler | 2 stycznia 1997 | 14 | 4 | Paris Saint-Germain |
21 | Dani Olmo | 7 maja 1998 | 29 | 5 | RB Lipsk |
22 | Pablo Sarabia | 11 maja 1992 | 26 | 9 | Paris Saint-Germain |
26 | Pedri | 25 listopada 2002 | 18 | 0 | FC Barcelona |
Napastnicy | |||||
7 | Álvaro Morata | 23 października 1992 | 61 | 30 | Atlético Madryt |
12 | Nico Williams | 12 lipca 2002 | 7 | 1 | Athletic Bilbao |
17 | Yeremi Pino | 20 października 2002 | 7 | 1 | Villarreal CF |
25 | Ansu Fati | 31 października 2002 | 7 | 2 | FC Barcelona |
Najwięcej występów w kadrzeStan na 12 września 2023
| Najwięcej goli w kadrzeStan na 12 września 2023
|
This article uses material from the Wikipedia Polski article Reprezentacja Hiszpanii w piłce nożnej mężczyzn, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Treść udostępniana na licencji CC BY-SA 4.0, jeśli nie podano inaczej. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Polski (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.