Pismo Trawiaste

Pismo trawiaste

Nazwa chińska
Pismo uproszczone 草书 Pismo tradycyjne 草書 Hanyu pinyin cǎoshū Wade-Giles ts’ao-shu

Największym mankamentem tego pisma jest jego nieczytelność, z którą borykają się nawet sami Chińczycy i Japończycy, ponieważ styl ten przyjął się również w Japonii do kreślenia m.in. kanji.

Pismo trawiaste pojawiło się w Chinach za czasów dynastii Han jako odmiana pisma kancelaryjnego. Kreślenie znaków przyspieszano dzięki łączeniu kresek, omijaniu fragmentów znaków lub ich zastępowaniu uproszczonymi formami (np. jedna kreska zamiast czterech kropek). W wielu dokumentach zachowanych na bambusowych deszczułkach i drewnianych płytach trawiaste i kancelaryjne formy znaków są przemieszane. Dzięki temu można śledzić ich ewolucję.

Wczesna forma pisma trawiastego jest nazywana zhāngcǎo (章草), dla odróżnienia od współczesnego pisma trawiastego (今草 jīncǎo), które ewoluowało w Chinach od czasów państwa Wei po dynastię Jin. Szalone pismo trawiaste (狂草, pinyin: kuángcǎo, jap.: kyōsō) – to forma najbardziej radykalna w upraszczaniu chińskich znaków na potrzeby szybkiego pisania, porównywalna w pewnym stopniu z europejską stenografią.

Wyróżnia się również trawiaste pismo rozdzielne (chiń. upr.: 独草, chiń. trad.: 獨草, pinyin: dúcǎo, jap.: dokusō), w którym znaki – tak jak w innych rodzajach chińskiego pisma – kreśli się oddzielnie, oraz pismo łączone (chiń. upr.: 连绵, chiń. trad.: 連綿, jap. 連綿体, pinyin liánmián, jap.: renmentai), w którym nawet kilka znaków naraz jest kreślone jedną kreską.

Współczesne uproszczone pismo chińskie wiele form znaków zawdzięcza właśnie pismu trawiastemu. Podobne źródło ma japońska hiragana, która wyewoluowała z pośredniej formy pisma zwanej w Japonii man’yōgana. Japończycy uważali pismo trawiaste za stosowne dla kobiet, a pismo kancelaryjne – dla mężczyzn.

• Mieczysław Künstler: Pismo chińskie. Warszawa: PWN, 1970, s. 144-146.
• Dariusz Głuch, Jan Wiślicki: U źródeł grafemiki chińskiej – pismo ideograficzne i jego analiza w Posłowiu do słownika Shuōwénjiězì. Warszawa: Uniwersytet Warszawski, 2017, s. 137-138.