Joe Biden: 46. prezydent Stanów Zjednoczonych

Joseph Robinette Biden Jr., wym. [ˈʤoʊsɨf rɒbɨˈnɛt ˈbaɪdən] (ur. 20 listopada 1942 w Scranton) – amerykański polityk, 46. prezydent Stanów Zjednoczonych, w latach 1973–2009 senator ze stanu Delaware, w latach 2009–2017 wiceprezydent Stanów Zjednoczonych.

Joe Biden

Joe Biden, 2021
Pełne imię i nazwisko	Joseph Robinette Biden Jr.
Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1942 Scranton
46. prezydent Stanów Zjednoczonych
Okres	od 20 stycznia 2021
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Pierwsza dama	Jill Biden
Wiceprezydent	Kamala Harris
Poprzednik	Donald Trump
47. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych
Okres	od 20 stycznia 2009 do 20 stycznia 2017
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Poprzednik	Dick Cheney
Następca	Mike Pence
Senator Stanów Zjednoczonych z Delaware
Okres	od 3 stycznia 1973 do 15 stycznia 2009
Poprzednik	J. Caleb Boggs
Następca	Ted Kaufman
Odznaczenia
Multimedia w Wiki Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews

Edukował się w stanie Delaware. Po zakończeniu studiów prawniczych pracował jako adwokat. Przez całą karierę polityczną był związany z Partią Demokratyczną. W latach 1970–1972 należał do Rady Hrabstwa New Castle. W 1973 został wybrany do Senatu Stanów Zjednoczonych i uzyskał reelekcję w latach 1978, 1984, 1990, 1996, 2002 i 2008. Był piątym pod względem najniższego wieku senatorem w historii Stanów Zjednoczonych i najdłużej urzędującym senatorem z Delaware. W tym czasie przewodził Senackiej Komisji Relacji Zagranicznych i Senackiej Komisji ds. Sądownictwa. Dwukrotnie bezskutecznie kandydował w wyborach prezydenckich, rezygnując w trakcie prawyborów: w 1988 i w 2008.

W 2008 został wybrany na wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych u boku prezydenta Baracka Obamy i uzyskał reelekcję w 2012. Pełnił ten urząd od 2009 do 2017. Po zakończeniu wiceprezydentury założył fundację charytatywną Biden Cancer Initiative, której działalność jest związana ze zwalczaniem chorób nowotworowych.

W 2019 ogłosił swoją kandydaturę w prawyborach prezydenckich przed wyborami w 2020, z kolei w sierpniu 2020 roku oficjalnie został kandydatem Partii Demokratycznej na urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych. W południe 20 stycznia 2021 roku został zaprzysiężony jako 46. prezydent Stanów Zjednoczonych. Razem z Kamalą Harris został uhonorowany nagrodą Człowiek Roku 2020 magazynu „Time”.

Młodość i wykształcenie

Urodził się 20 listopada 1942 w szpitalu St. Mary’s Hospital w Scranton, w hrabstwie Lackawanna, w stanie Pensylwania jako Joseph Robinette Biden Jr. Jest synem Josepha Robinette’a Bidena Sr. i Catherine Eugenii Biden z domu Finnegan. Wychowywał się razem z trójką rodzeństwa – dwoma braćmi (Francisem i Jamesem) i z jedną siostrą (Valerie). Matka Bidena była pochodzenia irlandzkiego, zaś rodzice ojca – irlandzkiego, angielskiego i francuskiego.

Uczył się w stanie Delaware, najpierw w szkole podstawowej Saint Helena’s Elementary School w Wilmington, a potem w prywatnej katolickiej szkole średniej Archmere Academy(inne języki) w Claymont. W 1961 rozpoczął studia na University of Delaware(inne języki) na dwóch kierunkach – politologia i historia. W latach 1961–1963 odbywał służbę wojskową w ramach Reserve Officers’ Training Corps(inne języki), jednak po pierwszym roku był nisko oceniany. W 1965 ukończył studia, uzyskując licencjat (bachelor’s degree). W 1968 skończył prawo na Syracuse University College of Law(inne języki), zdobywając tytuł Juris Doctor(inne języki).

W Archmere Academy grał w high school football (występował na pozycji halfback i wide receiver) oraz baseball. Ukończył tę szkołę w 1961 roku. Do 20. roku życia zmagał się z jąkaniem. Dzięki recytacji poezji przed lustrem udało mu się zredukować nasilenie tego zaburzenia mowy. Od 1969 jest członkiem izby adwokackiej Delaware State Bar Association(inne języki). W latach 1968–1970 pracował jako adwokat w Wilmington. W latach 1970–1972 należał do Rady Hrabstwa New Castle, reprezentując 4. okręg wyborczy hrabstwa i Partię Demokratyczną.

Senator

Wybór

 

 

W 1972 wystartował w wyborach do Senatu w stanie Delaware, rzucając wyzwanie wieloletniemu senatorowi J. Calebowi Boggsowi(inne języki) z Partii Republikańskiej. Swoją kampanią wyborczą chciał dotrzeć do osób niezainteresowanych polityką i przeciwników udziału Stanów Zjednoczonych w wojnie wietnamskiej. Biden zwyciężył i został wybrany na pierwszą kadencję zdobywając 55,41% wszystkich głosów. Miał wówczas 29 lat, co oznacza, że został piątym pod względem najniższego wieku senatorem w historii Stanów Zjednoczonych. Sześciokrotnie z powodzeniem ubiegał się o reelekcję i jest najdłużej urzędującym senatorem z Delaware w historii. Menedżerką kampanii Joego Bidena była jego siostra – Valerie Biden Owens, odpowiedzialnym za sprawy finansowe był Jimmy Biden, natomiast funkcję koordynatora wolontariatu pełnił Francis Biden.

Działalność

Był członkiem Senackiej Komisji Spraw Zagranicznych i Senackiej Komisji ds. Sądownictwa. Z tego okresu wywodzi się jego długoletnia przyjaźń z późniejszym senatorem Partii Republikańskiej, Johnem McCainem, wówczas oficerem łącznikowym marynarki przy Senacie. Od 1987 do 1995 był przewodniczącym Senackiej Komisji ds. Sądownictwa. W latach 2001–2003 i 2007–2009 przewodniczył Senackiej Komisji Spraw Zagranicznych.

W 1987 wyróżnił się w czasie przesłuchania Roberta Borka, kandydata prezydenta Ronalda Reagana do Sądu Najwyższego. W tym samym roku zdecydował się kandydować na prezydenta. Wycofał się jeszcze przed jego zakończeniem. Następnie przez 7 miesięcy był nieobecny w Senacie z powodu tętniaka mózgu. W tym czasie przeszedł dwie operacje. W 1990 przedstawił wczesny projekt ustawy, który do 1994 stał się projektem Violence Against Women Act(inne języki). Jej celem było zwalczanie przemocy domowej i napastowania seksualnego. Między innymi za sprawą starań Bidena ustawa została przegłosowana w Kongresie i podpisana przez prezydenta Billa Clintona. Był też twórcą ustawy Violent Crime Control and Law Enforcement Act(inne języki), kształtującej prawo związane z policją, sądownictwem i więziennictwem. W 2002 zagłosował za interwencją amerykańską w Iraku. Później nazywał tę decyzję błędem i wielokrotnie krytykował amerykańskie działania militarne na terenie państwa.

Wybory prezydenckie w 1988

W 1987 ogłosił chęć udziału w wyborach prezydenckich w 1988 roku. W trakcie prawyborów Partii Demokratycznej oskarżono go o plagiat przemówienia lidera brytyjskiej Partii Pracy Neila Kinnocka, co w mediach stało się głównym przedmiotem dyskusji związanej z kampanią Bidena. Zarzucano mu również zmyślenie historii o przodkach pracujących w kopalni węgla. Dalsza krytyka skłoniła go do zwołania konferencji prasowej, w trakcie której przyznał się do splagiatowania swojego artykułu prawniczego napisanego w trakcie studiów. Według jego relacji, źle rozumiał wówczas prawo do cytowania i podawania źródeł. Biden wycofał się z kandydatury po trzech miesiącach, jeszcze przed pierwszymi wyborami stanowymi, a w czasie rozstrzygającego spotkania komitetu krajowego partii otrzymał tylko dwa głosy delegatów.

 

Wybory prezydenckie w 2008

31 stycznia 2007 Biden rozpoczął kampanię wyborczą przed wyborami prezydenckimi w 2008. 1 sierpnia 2007 wydano jego pamiętnik Promises to Keep: On Life and Politics. Gdy w prawyborach Partii Demokratycznej w stanie Iowa zdobył mniej niż 1% głosów, postanowił wycofać się z wyborów, co uczynił 3 stycznia 2008. Zaimponował jednak swoją wiedzą Barackowi Obamie, któremu zaczął doradzać w kwestiach bezpieczeństwa narodowego i polityki zagranicznej. Gdy Obama wygrał prawybory, poprosił Bidena, aby kandydował u jego boku na wiceprezydenta.

23 sierpnia 2008 oficjalnie ogłoszono, że kandydatami Partii Demokratycznej w wyborach prezydenckich w 2008 będą Barack Obama na prezydenta i Joe Biden na wiceprezydenta. Ich przeciwnikami byli kandydaci Partii Republikańskiej: John McCain, ubiegający się o posadę prezydenta i Sarah Palin, ubiegająca się o urząd wiceprezydenta. 4 listopada 2008 Barack Obama wygrał głosowanie powszechne na prezydenta, a Biden na wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych. 15 grudnia obaj wygrali głosowanie w Kolegium Elektorów. 15 stycznia 2009 Biden oficjalnie zrezygnował z urzędu senatora.

Wiceprezydent

 

Joe Biden zwyciężył w przeprowadzonych 4 listopada 2008 wyborach wiceprezydenckich. Lista wyborcza Partii Demokratycznej, na której znaleźli się: Barack Obama (kandydat na prezydenta) i Joe Biden (kandydat na wiceprezydenta), zdobyła 69 456 897 głosów, uzyskując tym samym największe poparcie w historii wyborów prezydenckich w Stanach Zjednoczonych. 20 stycznia 2009 został zaprzysiężony na urząd wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych przez Johna Paula Stevensa, zostając tym samym pierwszym katolikiem pełniącym ten urząd. 7 lutego wygłosił swoją pierwszą przemowę na konferencji bezpieczeństwa w Niemczech. W dniach 20–21 października 2009 złożył wizytę w Polsce. Tematem rozmów z polskimi władzami była kwestia obrony rakietowej.

1 września 2010 przewodził ceremonii w Iraku, która formalnie kończyła amerykańską interwencję. Podczas uroczystości Joe Biden powiedział: „Wyzwalanie Iraku zakończyło się, ale amerykańskie zaangażowanie będzie kontynuowane w ramach operacji «Nowy Świt»”. Kiedy w latach 2008–2012 wojska amerykańskie stopniowo opuszczały Irak, Joe Biden ośmiokrotnie odwiedził to państwo.

6 listopada 2012 Barack Obama i Joe Biden zostali wybrani na kolejną kadencję, pokonując w wyborach prezydenckich kandydatów Partii Republikańskiej: Mitta Romneya na prezydenta i Paula Ryana na wiceprezydenta. Lista wyborcza Partii Demokratycznej, na której znalazł się Joe Biden zdobyła wówczas 65 915 795 głosów. 20 stycznia 2013 został zaprzysiężony przez sędzię Sądu Najwyższego, Sonię Sotomayor, na stanowisko wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych.

2 października 2014 w Cambridge w stanie Massachusetts zarzucił Turcji, Zjednoczonym Emiratom Arabskim i innym krajom Bliskiego Wschodu, że przypadkowo wzmocniły terrorystyczną organizację Państwo Islamskie, swoimi działaniami mającymi na celu wspomagać opozycję w Syrii, walczącą przeciwko prezydentowi Baszszarowi al-Assadowi. Dwa dni później w rozmowie telefonicznej przeprosił za te słowa prezydenta Turcji Recepa Tayyipa Erdoğana.

21 października 2015 ogłosił, że nie zamierza ubiegać się o prezydenturę w wyborach w 2016. Kilka tygodni przed podjęciem decyzji Joe Biden organizował w swoim domu spotkania, w czasie których sprawdzał, czy uda mu się zdobyć wystarczającą ilość pieniędzy na prowadzenie kampanii. Okazało się wówczas, że ówczesny wiceprezydent nie był w stanie uzyskać odpowiedniej liczby sponsorów, dzięki którym mógłby wystartować w wyborach prezydenckich. Niektórzy komentatorzy twierdzili, że Joe Biden podjął decyzję o niestartowaniu w wyborach w „ostatniej chwili”.

12 stycznia 2017 prezydent Barack Obama odznaczył go Prezydenckim Medalem Wolności, co miało być dla Bidena niespodzianką. 1 lutego Joe wraz ze swoją żoną Jill założyli fundację Biden Foundation, której celem było wspieranie inicjatyw politycznych i społecznych popieranych przez Bidena.

Po odejściu z urzędu Joe Biden, wraz z Jill Biden, założył organizację charytatywną Biden Cancer Initiative, która za swój cel stawiała wspieranie wczesnego wykrywania raka i badań nad lekarstwem na raka. Zainspirowała ich do tego śmierć syna Beau, który cierpiał na tę chorobę.

Kampania wyborcza roku 2020

Początek kampanii

 

Media spekulowały o możliwości startu Bidena w wyborach prezydenckich w 2020 jeszcze przed rozpoczęciem przez niego kampanii. Od marca 2019 sondaże, prowadzone początkowo tylko przez związany z Demokratami ośrodek sondażowy Public Policy Polling, wykazywały dużą przewagę Bidena nad urzędującym prezydentem Donaldem Trumpem. Od października 2019 prowadził też w sondażach prawyborczych. 25 kwietnia 2019 oficjalnie ogłosił swoją kandydaturę w prawyborach prezydenckich Partii Demokratycznej w 2020.

W czasie kampanii zarzucał prezydentowi Trumpowi, że wprowadzone przez niego cięcia podatkowe dla najbogatszych Amerykanów i jego polityka gospodarcza zwiększają nierówności ekonomiczne w kraju i zapowiedział, że jako prezydent wycofałby się z obniżek podatków dla najbogatszych wprowadzonych w trakcie prezydentury Trumpa.

Rola w skandalu ukraińskim

Osobne artykuły: Ukraiński skandal Trumpa i Impeachment Donalda Trumpa (2019).

W czasie kampanii wyborczej prezydent Trump publicznie oskarżał Joego Bidena i jego syna Huntera o korupcję, wymuszenia i podstępne eksploatowanie innych państw. Zarzucił Bidenowi, że gdy był on wiceprezydentem, pod groźbą wstrzymania 1 miliarda dolarów pomocy finansowej dla Ukrainy, doprowadził do dymisji ukraińskiego prokuratora generalnego Wiktora Szokina, prowadzącego śledztwo w sprawie działalności Burisma Holdings – przedsiębiorstwa, w którym Hunter pracował. W niektórych wpisach na Twitterze Trump cytował Petera Schweizera.

Joe Biden nazwał zarzuty Trumpa bezzasadnymi i politycznie motywowanymi. Część mediów, na przykład agencja prasowa Bloomberg, stwierdziła, że nie ma żadnych dowodów ani na popełnienie wykroczenia przez Huntera Bidena, ani na naciski rządu amerykańskiego na rząd ukraiński w związku ze śledztwem w sprawie Burisma Holdings. USA Today podało z kolei, że powodem nacisków ze strony Bidena na odwołanie ukraińskiego prokuratora generalnego Wiktora Szokina, nie było jego śledztwo w Burisma Holdings, tylko zbyt małe zaangażowanie w walce przeciwko korupcji wśród klasy politycznej Ukrainy.

W maju 2020 roku ukraiński polityk Andrij Derkacz udostępnił prokuraturze i mediom nagrania wykonane przez ukraiński rząd, z rozmów Joego Bidena z prezydentem Petrem Poroszenką potwierdzające postawione wcześniej zarzuty. Ostatecznie, taśmy z nagraniami zostały odrzucone jako sfałszowane przez wywiad zagraniczny Federacji Rosyjskiej, Andrij Derkacz objęty został sankcjami amerykańskiego Departamentu Skarbu jako agent rosyjskiego wywiadu, usiłujący wywrzeć wpływ na amerykańskie wybory prezydenckie, zaś osobisty prawnik Donalda Trumpa, Rudy Giuliani, oświadczył, że w swoich oskarżeniach wobec rodziny Bidenów nigdy nie korzystał ze zdyskredytowanych nagrań.

Ostatecznie to Trump został postawiony w stan oskarżenia w związku z zarzutem próby wymuszenia na ukraińskim rządzie ogłoszenia w amerykańskiej telewizji śledztwa w sprawie Bidenów.

14 października New York Post 2020 opublikował artykuł zawierający nie tylko nowe dowody dotyczące domniemanej korupcji i wymuszeń Joego Bidena względem Ukrainy w czasie gdy był wiceprezydentem, ale również udostępnienia przez niego swoich kontaktów i relacji chińskim oligarchom. W ramach domniemanej współpracy syn Joego Bidena – Hunter Biden, objął 10% udziałów i pozycje w zarządzie jednej z chińskich firm energetycznych, BHR.

Przebieg prawyborów

 

Joe Biden nieustannie prowadził w ogólnokrajowych sondażach sprzed Iowa caucus. Ustąpił jednak Berniemu Sandersowi, gdy po prawyborach w Iowa zajął czwarte miejsce, za Sandersem, Pete’em Buttigiegem i Elizabeth Warren. Udało mu się objąć prowadzenie pod względem liczby oddanych głosów dopiero po czwartym głosowaniu – w stanie Karolina Południowa. Było to jego pierwsze zwycięstwo w owym roku. Nadal jednak ustępował Sandersowi pod względem liczby pozyskanych delegatów. Udało mu się wyjść na prowadzenie (zarówno pod względem liczby głosów, jak i pod względem liczby pozyskanych delegatów) po superwtorku – zwyciężył w Alabamie, Arkansas, Maine, Massachusetts, Minnesocie, Karolinie Północnej, Oklahomie, Wirginii, Teksasie i w Tennessee. Następnie udało mu się wygrać w Idaho, Michigan, Missisipi, Missouri, Waszyngtonie, Arizonie, Florydzie, Illinois, Wisconsin, Alasce, Wyoming, Ohio, Kansas, Nebrasce, Oregonie, Hawajach, Dystrykcie Kolumbii, Indianie, Maryland, Montanie, Nowym Meksyku, Pensylwanii, Rhode Island, Dakocie Południowej, Guam, Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych, Georgii, Wirginii Zachodniej, Kentucky, Nowym Jorku, Delaware, New Jersey, Luizjanie, Connecticut i na Portoryko.

11 sierpnia 2020 roku ogłosił Kamalę Harris swoją kandydatką na urząd wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych w wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych w 2020 roku.

Publiczne poparcie

Został oficjalnie kandydatem Partii Demokratycznej 18 sierpnia 2020. Wielu jej członków poparło go publicznie, w tym trzech byłych prezydentów Stanów Zjednoczonych – Barack Obama, Bill Clinton i Jimmy Carter oraz dwóch wiceprezydentów – Al Gore i Walter Mondale. Oprócz tego część członków Partii Republikańskiej otwarcie wyraziła poparcie dla Joego Bidena. Wśród nich byli między innymi: Jeff Flake (były senator z Arizony), John Warner (były senator z Wirginii), Bill Weld (były Gubernator Massachusetts), Rick Snyder (były Gubernator Michigan), John Kasich (były Gubernator Ohio). Kandydaturę Bidena poparli też biznesmeni i bizneswomen: Meg Whitman (była dyrektor generalna eBay i Hewlett-Packard), Mark Cuban (właściciel zespołu Dallas Mavericks), Carly Fiorina (była prezes AT&T i Hewlett-Packard), Reed Hastings (jeden z założycieli Netflixa) oraz Howard Schultz (były dyrektor generalny Starbucks). Poparli go również aktorzy: Dwayne Johnson, Leonardo DiCaprio, Robert De Niro, Tom Hanks oraz piosenkarze i piosenkarki: Cher, Taylor Swift, Justin Timberlake, John Legend i Cardi B.

Wśród przywódców zagranicznych faworyzujących Joego Bidena w wyborach prezydenckich znaleźli się: Alberto Fernández (prezydent Argentyny), Zoran Milanović (prezydent Chorwacji), Sauli Niinistö (prezydent Finlandii), Donald Tusk (obecny premier Polski, były przewodniczący Rady Europejskiej i przewodniczący Europejskiej Partii Ludowej), Tony Blair (były premier Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej), Guy Verhofstadt (były premier Belgii, przewodniczący frakcji Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy w Parlamencie Europejskim) oraz David Cameron (były Premier Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej).

Zwycięstwo w wyborach

 

Do 10 grudnia 2020 Dystrykt Kolumbii oraz wszystkie 50 stanów oficjalnie potwierdziło wyniki wyborów. Joe Biden wygrał w głosowaniu powszechnym w: Kalifornii, Nowym Jorku, Illinois, Pensylwanii, Georgii, Michigan, New Jersey, Wirginii, Waszyngtonie, Massachusetts, Arizonie, Maryland, Minnesocie, Wisconsin, Kolorado, Connecticut, Oregonie, Nevadzie, Nowym Meksyku, na Hawajach, w New Hampshire, Rhode Island, Delaware, Dystrykcie Kolumbii, Vermoncie, Maine. Ponadto Biden zdobył najwięcej głosów w skali kraju i najwięcej w historii wyborów prezydenckich w Stanach Zjednoczonych (zdobył 81 282 896 ważnych głosów).

Zwycięstwa Bidenowi pogratulowali m.in.: Justin Trudeau, Mun Jae-in, Binjamin Netanjahu, Narendra Modi, Angela Merkel, Tsai Ing-wen, Imran Khan, Boris Johnson, Emmanuel Macron, Kiriakos Mitsotakis, Alexander De Croo. Był pierwszym kandydatem, który pokonał urzędującego prezydenta od wyborów z 1992, kiedy Bill Clinton zwyciężył z George’em H.W. Bushem.

12 listopada 2020 Biden wskazał Rona Klaina jako kandydata na stanowisko szefa personelu Białego Domu po objęciu urzędu prezydenckiego. 23 listopada 2020 nominował Avril Haines na dyrektor Wywiadu Narodowego, Lindę Thomas-Greenfield na stanowisko ambasador Stanów Zjednoczonych przy Organizacji Narodów Zjednoczonych, Alejandro Mayorkasa na sekretarza bezpieczeństwa krajowego i Antony’ego Blinkena na sekretarza stanu, a tydzień później Janet Yellen na sekretarz skarbu. 7 grudnia poinformował o nominacji Xavierra Becerry na sekretarza zdrowia i opieki społecznej, dzień później nominował Lloyda Austina na sekretarza obrony narodowej. 10 grudnia nominował Toma Vilsacka na stanowisko sekretarza rolnictwa, Marcię Fudge na sekretarz urbanizacji Stanów Zjednoczonych, a Denisa McDonougha na sekretarza spraw weteranów.

14 grudnia 2020 Kolegium Elektorów wybrało Joego Bidena na prezydenta Stanów Zjednoczonych. 7 stycznia 2021 Kongres Stanów Zjednoczonych zatwierdził wyniki wyborów prezydenckich w 2020 roku i uznał Joego Bidena prezydentem elektem Stanów Zjednoczonych.

Prezydentura

Osobny artykuł: Gabinet Joego Bidena.

 

 

Zaprzysiężenie i objęcie funkcji

Inauguracja prezydentury nastąpiła 20 stycznia 2021. W dniu objęcia urzędu Joe Biden miał 78 lat, przez co stał się najstarszym w historii amerykańskim prezydentem (poprzednim był Ronald Reagan, który urzędowanie zakończył, mając 77 lat). Jest także drugim (po Johnie F. Kennedym) katolikiem na tym stanowisku. Został również pierwszym w historii prezydentem ze stanu Delaware.

Pierwsze 100 dni

Pierwszego dnia swojej prezydentury Joe Biden podpisał 17 rozporządzeń wykonawczych. Dotyczyły one: ponownego dołączenia Stanów Zjednoczonych do paryskiego porozumienia klimatycznego, promowania równości rasowej, uwzględnienia nielegalnych imigrantów w spisie ludności z 2020 roku, nakazu stosowania masek we wszystkich budynkach na terenach federalnych (w związku z pandemią COVID-19), zakazu dyskryminacji ze względu na tożsamość płciową lub orientację seksualną, zniesienia zakazu wstępu do Stanów Zjednoczonych z części państw muzułmańskich, powołania koordynatora działań w walce z pandemią COVID-19, cofnięcia wypowiedzenia członkostwa Stanów Zjednoczonych w Światowej Organizacji Zdrowia, zniesienia wstrzymania finansowania miast-sanktuariów przez rząd federalny, cofnięcia rozporządzeń Donalda Trumpa dotyczących uprawnień administracji federalnej, zablokowania zgód na budowę rurociągu Keystone XL, przywrócenia niedyskryminacji ze względu na orientację seksualną lub płeć w administracji federalnej, rewizji decyzji podjętych przez gabinet Trumpa w ostatnich tygodniach pracy, ustanowienia przysięgi etycznej dla nominowanych członków administracji, zaprzestania budowy muru na granicy amerykańsko-meksykańskiej, odroczenia spłat pożyczek studenckich, zablokowania deportacji Liberyjczyków, wzmocnienia programu Deferred Action for Childhood Arrivals(inne języki).

4 lutego 2021 administracja Bidena poinformowała, że Stany Zjednoczone wycofały swoje wsparcie dla interwencji koalicji państw arabskich w Jemenie. 25 lutego Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych za zgodą Bidena przeprowadziły naloty na obiekty milicji wspierających Iran. 11 marca 2021 Joe Biden podpisał „Amerykański Plan Ratunkowy”, zakładający m.in. jednokrotne wypłacenie 1400 dolarów amerykańskich wszystkim dorosłym obywatelkom i obywatelom Stanów Zjednoczonych. Do 19 marca 2021, po 58 dniach urzędowania Joego Bidena przeciwko COVID-19 zaszczepionych zostało 100 milionów Amerykanów (cel ten osiągnięto 42 dni wcześniej niż pierwotnie zakładano).

14 kwietnia 2021 poinformował o wycofaniu wojsk amerykańskich z Afganistanu do 11 września tego samego roku. Następnego dnia podpisał rozporządzenie wykonawcze, nakładające na Rosję sankcje międzynarodowe, w związku z atakami hakerskimi i ingerencją w wybory w Stanach Zjednoczonych. Tydzień później poinformował, że przeciwko COVID-19 zaszczepionych zostało 200 milionów Amerykanów (cel ten osiągnięto 8 dni wcześniej niż pierwotnie zakładano).

28 kwietnia 2021 wygłosił pierwsze przemówienie przed połączonymi izbami Kongresu Stanów Zjednoczonych, w którym podkreślił skuteczność szczepionek przeciw COVID-19, odniósł się do wycofania amerykańskich wojsk z Afganistanu, ataku na Kapitol Stanów Zjednoczonych, a także do zabójstwa George’a Floyda.

od 2021

 

W maju 2021 roku, pomimo sprzeciwu lewego skrzydła Partii Demokratycznej, wyraził poparcie dla Izraela, w trakcie wzrostu napięcia pomiędzy Izraelem a Palestyną (określa się jako syjonista). W czerwcu 2021 Biden odbył swoją pierwszą podróż zagraniczną jako prezydent. W ciągu ośmiu dni odwiedził Belgię, Szwajcarię i Wielką Brytanię. Uczestniczył w szczycie G7, szczycie NATO i szczycie UE oraz prowadził indywidualne rozmowy z prezydentem Rosji Władimirem Putinem.

19 listopada 2021 Biden tymczasowo przekazał swoje obowiązki wiceprezydent Kamali Harris, w związku z przeprowadzanym badaniem lekarskim.

W styczniu 2022 sędzia Sądu Najwyższego Stephen Breyer ogłosił, że zamierza odejść z Sądu Najwyższego. Podczas swojej kampanii wyborczej w 2020 roku Biden obiecał, że w przypadku pojawienia się wakatu w Sądzie Najwyższym nominuje na urząd sędziego owego sądu pierwszą w historii czarnoskórą kobietę. W lutym tego samego roku Biden nominował do Sądu Najwyższego Ketanji Brown Jackson. Senat zatwierdził jej kandydaturę 7 kwietnia.

Biden wraz ze swoją administracją w odpowiedzi na rosyjską inwazję na Ukrainę nałożył na Rosję surowe sankcje i udzielił Ukrainie pomocy militarnej o wartości ponad 1 miliarda dolarów amerykańskich.

25 kwietnia 2023 Joe Biden ogłosił, że będzie ubiegał się o reelekcję w wyborach prezydenckich w 2024.

Wizyty zagraniczne

 

 

 

 

 

 

 

Data	Państwo	Szczegóły
9–13 czerwca 2021	Wielka Brytania	Udział w szczycie grupy państw G7. Spotkanie z królową Elżbietą II i premierem Borisem Johnsonem.
13–15 czerwca 2021	Belgia	Udział w szczycie NATO w Brukseli oraz spotkanie z przewodniczącym Rady Europejskiej Charlesem Michelem i przewodniczącą Komisji Europejskiej Ursulą von der Leyen w ramach szczytu Unia Europejska – USA.
15–16 czerwca 2021	Szwajcaria	Spotkanie z prezydentem Rosji Władimirem Putinem oraz prezydentem Szwajcarii Guyem Parmelinem.
29 października 2021	Watykan	Spotkanie z papieżem Franciszkiem.
29 października – 1 listopada 2021	Włochy	Udział w szczycie G20. Spotkanie z prezydentem Sergio Matterellą i premierem Włochy Mario Draghim.
1–2 listopada 2021	Wielka Brytania	Udział w szczycie klimatycznym COP26 w Glasgow. Spotkanie z premierem Borisem Johnsonem i sekretarzem generalnym ONZ António Guterresem.
23–25 marca 2022	Belgia	Udział w nadzwyczajnym szczycie NATO.
25–26 marca 2022	Polska	Spotkanie z prezydentem Andrzejem Dudą i premierem Mateuszem Morawieckim.
26 marca 2022	Wielka Brytania
20–22 maja 2022	Korea Południowa	Spotkanie z prezydentem Yoon Suk-yeolem.
22–24 maja 2022	Japonia	Spotkanie z premierem Fumio Kishidą i cesarzem Naruhito. Udział w spotkaniu w formacie QUAD (USA, Japonia, Indie i Australia).
25–28 czerwca 2022	Niemcy	Udział w spotkaniu G7.
28–30 czerwca 2022	Hiszpania	Udział w szczycie NATO.
13–15 lipca 2022	Izrael	Spotkanie z prezydentem Jicchakiem Herzogiem i premierem Ja’irem Lapidem. Udział w spotkaniu w formacie I2U2 (Izrael, USA, Indie, ZEA). Wizyta w muzeum Jad Waszem.
15 lipca 2022	Palestyna	Spotkanie z prezydentem Mahmudem Abbasem.
15–16 lipca 2022	Arabia Saudyjska	Spotkanie z królem Salmanem i księciem Mohammedem bin Salmanem. Udział w szczycie państw GCC+3.
17–19 września 2022	Wielka Brytania	Udział w uroczystościach pogrzebowych Elżbiety II.
11 listopada 2022	Egipt	Udział w konferencji klimatycznej COP28. Spotkanie z prezydentem Abd al-Fattahem as-Sisim.
12–13 listopada 2022	Kambodża	Udział w szczycie USA-ASEAN. Spotkanie z premierem Hun Senem. Spotkanie z premierem Japonii Fumio Kishidą i prezydentem Korei Południowej Yoon Suk-yeolem.
13–16 listopada 2022	Indonezja	Udział w szczycie G20. Spotkanie z prezydentem Indonezji Joko Widodo. Rozmowy z przewodniczącym ChRL oraz premierami Włoch i Wielkiej Brytanii.
8–10 stycznia 2023	Meksyk	Spotkanie z prezydentem Meksyku Andrésem Manuelem Lópezem Obradorem i premierem Kanady Justinem Trudeau w ramach North American Leaders’ Summit.
20 lutego 2023	Ukraina	Spotkanie z prezydentem Wołodymyrem Zełenskim.
19–22 lutego 2023	Polska	19-20 lutego; przylot na lotnisko Rzeszów-Jasionka i przejazd do Przemyśla, po czym wyjazd pociągiem do Kijowa i powrót do Jasionki i przelot do Warszawy. W kolejnych dniach: spotkanie z prezydentem Andrzejem Dudą i premierem Mateuszem Morawieckim. Przemówienie w Arkadach Kubickiego. Spotkanie z prezydent Mołdawii Maią Sandu. Udział w spotkaniu Bukaresztańskiej Dziewiątki.
23–24 marca 2023	Kanada	Spotkanie z premierem Justinem Trudeau. Przemówienie w parlamencie.
11–12 marca 2023	Wielka Brytania	Spotkanie z premierem Rishim Sunakiem.
12–14 marca 2023	Irlandia	Spotkanie z prezydentem Michaelem D. Higginsem i premierem Leo Varadkarem. Przemówienie w irlandzkim parlamencie.
18–21 maja 2023	Japonia	Udział w spotkaniu G7. Udział w spotkaniu w formacie QUAD.
9–10 lipca 2023	Wielka Brytania	Spotkanie z królem Karolem III i premierem Rishim Sunakiem.
10–12 lipca 2023	Litwa	Udział w szczycie NATO w Wilnie.
12–13 lipca 2023	Finlandia	Spotkanie z prezydentem Sauli Niinistö i premierem Petteri Orpo. Spotkanie z przywódcami krajów nordyckich.
8–10 września 2023	Indie	Udział w spotkaniu przywódców państw G-20.
10–11 września 2023	Wietnam	Spotkanie z przywódcami Wietnamu.
18 października 2023	Izrael	Spotkanie z prezydentem Jicchakiem Herzogiem i premierem Binjaminem Netanjahu.

 

 

 

Poniżej wymienione zostały wybory, w których Joe Biden wziął czynny udział.

Rok	Komitet wyborczy		Organ	Okręg	Wynik
1970		Partia Demokratyczna	Rada Hrabstwa New Castle	nr 4	10 573 (55,41%)
1972			Senat Stanów Zjednoczonych	Delaware	116 006 (50,48%)
1978					93 930 (57,95%)
1984					147 831 (60,11%)
			Prawybory prezydenckie Demokratów	–	1 (0,03%)
1988					2 (0,05%)
1990			Senat Stanów Zjednoczonych	Delaware	112 918 (62,68%)
1996					165 465 (60,04%)
2002					135 253 (58,22%)
2008			Prawybory wiceprezydenckie Demokratów	–
			Prawybory prezydenckie Partii Demokratycznej		81 623 (0,22%)
			Senat Stanów Zjednoczonych	Delaware	257 539 (64,69%)
			Wiceprezydent Stanów Zjednoczonych	–	365 (67,84%)
2012			Prawybory wiceprezydenckie Demokratów
			Wiceprezydent Stanów Zjednoczonych		332 (61,71%)
2020			Prawybory prezydenckie Partii Demokratycznej		3558 (74,92%)  18 431 136 (51,48%)
			Prezydent Stanów Zjednoczonych	–	306 (56,88%)
					81 283 495 (51,38%)

Biden bywa krytykowany w USA za tendencję do wpadek językowych i gaf, czasem wykazujących brak wrażliwości rasowej. Całe artykuły poświęcone jego gafom były publikowane między innymi w tygodniku „Time” (Top 10 Joe Biden Gaffes), dzienniku „The Guardian” (‘I am a gaffe machine’: a history of Joe Biden’s biggest blunders) i tygodniku „Newsweek” (Joe Biden’s biggest gaffes: quotes, blunders that could hurt a 2020 presidential campaign).

W 1977 roku Joe Biden stwierdził, że postępująca desegregacja sprawi, że jego dzieci dorosną w rasowej dżungli.

W 2007 w czasie swojej kampanii wyborczej przed wyborami prezydenckimi w 2008 nazywał jednego ze swoich konkurentów, Baracka Obamę, pierwszym mainstreamowym Afroamerykaninem, który jest elokwentny, bystry, czysty i dobrze wygląda. Jego słowa zostały odebrane jako przejaw braku wyczucia.

W 2010, gdy jako wiceprezydent wraz z prezydentem Barackiem Obamą uczestniczył w konferencji prasowej dotyczącej służby zdrowia, wyszeptał do prezydenta słowa będące wyrazem zachwytu, ale i zawierające wulgaryzm. Wypowiedziane przez niego zdanie było często komentowane w mediach.

W 2019 w czasie spotkania z przedstawicielami Asian & Latino Coalition w Des Moines w Iowa powiedział: Biedne dzieci są tak samo inteligentne, tak samo utalentowane, jak białe dzieci. Po chwili dodał jak bogate dzieci, czarne dzieci, azjatyckie dzieci, nie chodziło mi o to, ale pomyślcie, jak o tym myślimy. Po raz kolejny zarzucono mu brak wyczucia. W tym samym roku jego kontrkandydatka w prawyborach prezydenckich Kamala Harris określiła jego wzmianki o pracy z senatorami opowiadającymi się za segregacją mianem bolesnych.

 

Jako student w trakcie wczasów na Bahamach poznał Neilię Hunter, córkę właściciela małej i taniej restauracji. Pobrali się 27 sierpnia 1966, gdy Biden był jeszcze studentem. Razem mieli trójkę dzieci: Naomi Christinę, Roberta Huntera i Josepha Robinette’a „Beau” III, który wiele lat później został prokuratorem generalnym Delaware.

18 grudnia 1972, na kilka tygodni przed zaprzysiężeniem Bidena na pierwszą kadencję senacką, jego żona i dzieci mieli wypadek samochodowy, w trakcie podróży po świąteczną choinkę. Neilia i Naomi zginęły, a trzyletni Beau i dwuletni Robert Hunter trafili do szpitala. Biden przyznał, że rozważał wówczas popełnienie samobójstwa. W wychowywaniu dzieci pomagała mu od tej pory siostra Valerie, która wprowadziła się do niego na cztery lata. Joe Biden został zaprzysiężony na senatora 5 stycznia 1973, przy łóżku szpitalnym Beau. Nigdy nie przeprowadził się do Waszyngtonu jako senator. Dojeżdżał do Kongresu Stanów Zjednoczonych z Delaware pociągiem.

Dwa i pół roku po śmierci Neili, brat Joego Bidena umówił go na randkę w ciemno z Jill Jacobs, modelką i studentką ostatniego roku na wydziale języka angielskiego na University of Delaware. Jacobs i Joe Biden pobrali się 17 czerwca 1977. Ich córka Ashley została pracownikiem socjalnym. Gdy Joe Biden został wiceprezydentem, Jill była pierwszą drugą damą Stanów Zjednoczonych w historii, która pracowała zawodowo. Uczyła w tym czasie języka angielskiego w Northern Virginia Community College.

30 maja 2015 Beau Biden zmarł w wieku 46 lat na nowotwór mózgu.

Joe Biden jest katolikiem.

Przyjaźń z Johnem McCainem

Rodzina Bidena jest zaprzyjaźniona z rodziną zmarłego republikańskiego senatora, Johna McCaina. Przyjaźń obu polityków zawiązała się w czasie wspólnych podróży w latach 70. XX wieku. Biden został później powiernikiem córki senatora, Meghan, gdy jej ojciec zmagał się z tym samym nowotworem, na który dwa lata wcześniej zmarł syn Bidena. Joe Biden był jedną z osób poproszonych przez McCaina o wygłoszenie mowy na jego pogrzebie.

• Medal Honoru Wyspy Ellis (USA) – 1992,
• Order Zwycięstwa Świętego Jerzego (Gruzja),
• Order Krzyża Ziemi Maryjnej (Estonia) – 5 lutego 2004,
• Order Pakistanu (Pakistan) – 10 stycznia 2009,
• Medal za zaangażowanie (Irak) – 1 grudnia 2011,
• Prezydencki Medal Wolności z Wyróżnieniem (USA) – 12 stycznia 2017,
• Order Wolności (Ukraina) – 23 sierpnia 2017,
• Człowiek Roku tygodnika „Time” – 11 grudnia 2020.

• Strona oficjalna