Płatkonóg Płaskodzioby

Nie jest zagrożony wyginięciem.

Płatkonóg płaskodzioby

Phalaropus fulicarius
(Linnaeus, 1758)
Szata godowa
Szata spoczynkowa
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	siewkowe
Podrząd	bekasowce
Rodzina	bekasowate
Podrodzina	brodźce
Plemię	Phalaropodini
Rodzaj	Phalaropus
Gatunek	płatkonóg płaskodzioby
Synonimy
Phalaropus fulicaria (Linnaeus, 1758) Tringa Fulicaria Linnaeus, 1758 Phalaropus platyrhynchus Pennant, 1776 Tringa glacialis J.F. Gmelin, 1789 Phalaropus rufus Bechstein, 1809 Phalaropus griseus T. Forster, 1817 Phalaropus rufescens Blasius & Keyserling, 1840 Phalaropus fulicarius jourdaini Iredale, 1921
Kategoria zagrożenia (CKGZ)
najmniejszej troski
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wiki Commons

 

 

Płatkonóg płaskodzioby zamieszkuje północną Syberię, Alaskę i północną Kanadę, Islandię, Grenlandię oraz Svalbard i Nową Ziemię. Zimuje na otwartym morzu u wybrzeży Ameryki Południowej oraz zachodniej i południowo-zachodniej Afryki, w Ameryce nielicznie także dalej na północ – aż po Kalifornię oraz na środkowo-zachodnim Atlantyku po Karolinę Północną. Czasem zostaje spychany przez sztormy na lądy Zachodniej i Środkowej Europy.

Do Polski zalatuje sporadycznie – do 2021 roku odnotowano 132 stwierdzenia, łącznie zaobserwowano 137 osobników.

Gatunek ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1758 roku Karol Linneusz w 10. edycji Systema Naturae, uznawanej za początek nomenklatury zoologicznej. Autor nadał gatunkowi nazwę Tringa Fulicaria. Jako miejsce występowania wskazał Amerykę; później miejsce typowe ograniczono do Zatoki Hudsona – taką lokalizację podał George Edwards w cytowanej przez Linneusza publikacji z 1750 roku. Obecnie płatkonóg płaskodzioby umieszczany jest w rodzaju Phalaropus. Nie wyróżnia się podgatunków.

 

Wygląd
Samica nieco większa i bardziej jaskrawo ubarwiona niż samiec. W szacie godowej wierzch głowy, potylica, czoło i gardziel czarne, boki głowy (policzki) białe – otaczające oczy, wierzch ciała pokryty ciemnobrązowymi piórami o płowych brzegach. Reszta ciała rdzawokasztanowata. Dziób mocny, na końcu spłaszczony, żółty o czarnym końcu. Nogi zielonoszare. Samce na głowie mają mniej wyraźny wzór, a na piersi i brzuchu są białe plamy. W upierzeniu spoczynkowym jesienią obie płci ubarwione jednakowo. Wierzch popielatoszary, spód biały. Potylica i pas przechodzący przez oko ciemne. Osobniki młodociane mają wierzch ciała pokryty ciemnymi piórami o rdzawych brzegach. Spód ciała biały.

W locie widać szeroki biały pasek skrzydłowy. Gdy pływa, podobny jest do mewy, ale znacznie mniejszy. W porównaniu z płatkonogiem szydłodziobym jest nieco większy i mocniej zbudowany. Dziób ma grubszy i latem staje się on żółty z czarnym końcem, podczas gdy u jego krewniaka jest cały czarny.

Wymiary średnie
długość ciała ok. 20–23 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 35–40 cm
masa ciała ok. 35–70 g

Biotop
Brzegi jezior i wilgotne partie tundry. Zimuje na otwartym morzu u wybrzeży, wzdłuż których wędruje.
Toki
Dominującą rolę w tokach odgrywa samica. To ona ubiega się o względy samca.
Gniazdo
Na ziemi, przy brzegu. Zakładają go oboje partnerzy, ale wyścieła je samiec.

 

Okres lęgowy
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg (choć zdarzają się przypadki poliandrii), składając w czerwcu–lipcu 3–6 (zwykle 4) jaj. Są one wysiadywane przez okres 18–20 dni przez samca (jednak w przypadku monogamii samica może mu pomagać). Pisklętami, które opuszczają gniazdo tuż po wykluciu, opiekuje się wyłącznie samiec aż do usamodzielnienia w wieku 18 dni. Ze względu na małą rolę samicy w tym okresie, stara się ona wtedy założyć lęg z innym samcem. W ten sposób zwiększa swój sukces rozrodczy. Z kolei gdy drugim lęgiem zajmuje się drugi partner, samica w lipcu odlatuje z lęgowisk.
Pożywienie
Bezkręgowce morskie i małe ryby uzupełniane pokarmem roślinnym. Poza okresem lęgowym ptaki te żerują na morzu.

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje płatkonoga płaskodziobego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji, według szacunków organizacji Wetlands International z 2015 roku, mieści się w przedziale 1,35–2,98 milionów osobników. Ogólny trend liczebności populacji nie jest znany.

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej.

• ptaki Polski

• Karel Stastny: Ptaki wodne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-10-7.brak strony w książce
• Klaus Richarz: Ptaki - Przewodnik. Warszawa: Muza, 2009. ISBN 978-83-7495-018-3.brak strony w książce

• Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).