Nornik Długoogonowy: Gatunek gryzonia

Nornik długoogonowy występuje w północno-zachodniej Ameryce Północnej zamieszkując w zależności od podgatunku:

• M. longicaudus longicaudus – szeroko rozpowszechniony od środkowej Alaski na południe do środkowego Nowego Meksyku, Stany Zjednoczone.
• M. longicaudus abditus – północne i środkowe wybrzeże Oregonu, Stany Zjednoczone.
• M. longicaudus alticola – południowo-wschodnie Utah i północna Arizona, Stany Zjednoczone.
• M. longicaudus angusticeps – południowe wybrzeże Oregonu i północne wybrzeże Kalifornii, Stany Zjednoczone.
• M. longicaudus baileyi – północno-środkowa Arizona, Stany Zjednoczone.
• M. longicaudus bernardinus – południowo-środkowa Kalifornia, Stany Zjednoczone.
• M. longicaudus coronarius – wyspy Coronation, Warren i Forrester u wybrzeży południowo-wschodniej Alaski, Stany Zjednoczone.
• M. longicaudus halli – południowo-wschodni Waszyngton i północno-wschodni Oregon, Stany Zjednoczone.
• M. longicaudus incanus – Henry Mountains w południowo-środkowej części Utah, Stany Zjednoczone.
• M. longicaudus latus – środkowa Nevada i zachodnie Utah, Stany Zjednoczone.
• M. longicaudus leucophaeus – znany tylko z Graham Mountains, południowo-wschodnia Arizona, Stany Zjednoczone.
• M. longicaudus littoralis – przybrzeżna południowo-wschodnia Alaska, Stany Zjednoczone.
• M. longicaudus macrurus – od środkowej Kolumbii Brytyjskiej na południe do wschodniego Waszyngtonu, Stany Zjednoczone.
• M. longicaudus sierrae – od granicy Oregonu na południe do środkowo-wschodniej Kalifornii, Stany Zjednoczony.
• M. longicaudus vellerosus – szeroko rozpowszechniony od środkowo-wschodniej Alaski na południowy wschód do południowo-wschodniej Kolumbii Brytyjskiej i południowo-zachodniej Alberty, Kanada.

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1888 roku amerykański zoolog Clinton Hart Merriam nadając mu nazwę Arvicola (Mynomes) longicaudus. Holotyp pochodził z Custer (w Black Hills), w hrabstwie Custer, w Dakocie Południowej, w Stanach Zjednoczonych.

Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają piętnaście podgatunków.

Etymologia

Długość ciała (bez ogona) 106–140 mm, długość ogona 49–81 mm, długość ucha 13–15,8 mm, długość tylnej stopy 20–25 mm; masa ciała 37–59 g (samce norników długoogonowych są nieco większe od samic).

Zwierzęta te zamieszkują różnorodne środowiska, od gęstych lasów szpilkowych po tundrę piętra alpejskiego, tereny półpustynne, doliny rzek i obrzeża lasów. Nie unika także miejsc takich jak kopalnie odkrywkowe czy pogorzeliska. Zjadają zielone części roślin, nasiona, jagody i grzyby; zimą mogą jeść wewnętrzną warstwę kory drzew i krzewów.

Są aktywne cały rok, na Alasce głównie nocą. Rozród na Alasce i w Idaho ma miejsce od połowy czerwca do połowy września, w Nevadzie od maja do października. Samice z Alaski w ciągu roku rodzą do dwóch miotów, w Albercie do czterech. W miocie jest typowo 4–5 młodych. Zwierzęta te rzadko żyją dłużej niż rok.

Nornik długoogonowy jest uznawany za gatunek najmniejszej troski, jest pospolity, ma duży zasięg i nie są znane zagrożenia dla tego gatunku. Występują duże wahania populacji, częste u nornikowatych. Typowo występuje od 5 do 16 osobników na hektar, w szczycie gęstość może przekroczyć 40 os./ha.

• E.R. Hall. Critical comments on mammals from Utah, with descriptions of new forms from Utah, Nevada, and Washington. „University of California publications in zoology”. 37, s. 1-13, 1931. (ang.). 
• Edmund C.E.C. Jaeger Edmund C.E.C., Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 1-256, OCLC 637083062  (ang.).