Lingajaci

Lingajaci przywiązują bardzo dużo wagi do postaci Boga (nazywanego przez nich Śiwą) jako lingam. Jest to system dualistyczny.

Ruch lingajatów założony został w XII wieku przez Basawę. Znaczącą rolę w historii odegrała nago wędrująca ascetka lingajatów – poetka Mahadewjakka.

Lingajaci odrzucają różnorodne powszechne hinduistyczne praktyki kultowe (np. chodzenie do mandirów, pielgrzymki) oraz społeczne np. system kastowy, zawieranie małżeństw przez dzieci.

Za świętą czynność uważają noszenie lingamu na szyi.

Symbolem lingajatów jest biała kropka na czole.

Społeczność lingajatów dzieli się zasadniczo na trzy poziomy:

1. poziom wyższy:
   1. dźangama – kapłani (w tym i wirakta – asceci)
   2. bandźiga – kupcy
2. poziom pośredni – około siedemdziesiąt dźati endogamicznych, grupujących ludność wg wykonywanej profesji
3. poziom niższy – niewegetarianie: dźati nieczyste i niedotykalni.

• Brockington, J.L.: Święta nić hinduizmu, Warszawa 1990, ISBN 83-211-1143-2.