Leszek Bakuła

4 grudnia 1930 w Ostrołęce, zm. 22 marca 1997 w Ustce) – polski pisarz.

Na świat przyszedł w rodzinie robotniczej jako syn Władysława i Rozalii z domu Knyżewskiej. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim i filozofię – eksternistycznie u Leszka Kołakowskiego. Po studiach, mimo bardzo dobrych wyników, przez swoje kontrowersyjne poglądy, otrzymał prace w małej wsi koło Kielc. Żonaty z Krystyną z domu Markowską (od 1954), miał synów Kordiana i Bogusława, którzy obaj zostali samodzielnymi pracownikami naukowymi w dziedzinie filologii polskiej.

W 1958 przeprowadził się do Ustki, ponieważ komunistyczne władze nie pozwoliły mu zamieszkać w większym mieście. Tutaj łączył pracę polonisty w słupskim Technikum Mechanicznym z wykładami w Studium Nauczycielskim. Przez kilkanaście lat cenzura nie dopuszczała do druku jego książki „Wizna”. Ukazała się drukiem dopiero po powstaniu Solidarności w 1981. Bakuła założył Korespondencyjny Klub Młodych Pisarzy w Koszalinie i w Słupsku i do końca był ich przewodniczącym. Był też członkiem koszalińskiego Związku Literatów Polskich. Bakuła wydał razem pięć tomów poezji i sześć tomów prozy. W jego dorobku znajdują się też liczne publikacje w almanachach, encyklopediach i w prasie. Po długiej chorobie, w 1997 zmarł na raka. Ciało pisarza spoczywa na starym cmentarzu komunalnym w Ustce.

W Ustce corocznie organizowany jest konkurs literacki nazwany jego imieniem, a w sierpniu 2006 roku Rada Miasta Ustka nazwała jego imieniem także jedną z ulic kurortu.

• Wizna - wyd. 1981
• Biały bór
• Czarny bór
• Czerwony bór
• Kontrapunkt
• Leluje
• Połów horyzontu
• Wydmuchrzyca
• Wyśniło się
• Ziemia i morze: Wybór wierszy

Zobacz kolekcję cytatów Leszka Bakuły w Wikicytatach

• Stanisław Pajka, Wspomnienie pośmiertne o Leszku Bakule (1930-1997), "Zeszyty Naukowe OTN", Z. 10, 1996, s. 316-318.