Harry Maguire: Brits voetballer

In augustus 2019 verruilde hij Leicester City voor Manchester United. Maguire maakte in 2017 zijn debuut in het Engels voetbalelftal.

Harry Maguire
Maguire in 2018 als speler van Engeland
Persoonlijke informatie
Volledige naam	Jacob Harry Maguire
Geboortedatum	5 maart 1993
Geboorteplaats	Sheffield, Engeland
Lengte	194 cm
Been	Rechts
Positie	Centraal verdediger
Clubinformatie
Huidige club	Manchester United
Rugnummer	5
Contract tot	30 juni 2025 (optie + 1 jaar)
Senioren *
Seizoen Club W 0(G) 2011–2014 2014–2017 2015 2017–2019 2019– Sheffield United Hull City → Wigan Athletic Leicester City Manchester United 13900(9) 5600(2) 1600(1) 6900(5) 11800(4)
Interlands **
2017–  Engeland 5500(7)
* Bijgewerkt op 31 mei 2023
** Bijgewerkt op 31 mei 2023
Portaal    Voetbal

Sheffield United

Maguire speelde tussen 2004 en 2006 in de jeugdopleiding van Barnsley en verkaste in 2006 op dertienjarige leeftijd naar Sheffield United. Daar speelde hij vijf jaar in de jeugd, alvorens hij op 12 april 2011 zijn debuut mocht maken in de hoofdmacht. Tijdens het seizoen 2010/11 kwam hij vijf keer in actie, maar hij kon Sheffield niet behoeden tegen degradatie naar de League One. Vanaf het seizoen 2011/12 kreeg Maguire een basisplaats en die wist hij ook te behouden. In oktober 2011 verlengde de jonge verdediger tevens zijn verbintenis tot medio 2015. Hij speelde drie jaar met Sheffield United in de League One en kwam in vier seizoenen tot 166 wedstrijden voor Sheffield, waarin hij twaalf doelpunten maakte.

Hull City

Een jaar voor dit contract afliep, verkaste hij naar Hull City, dat iets meer dan drie miljoen euro voor zijn diensten betaalde en twee divisies hoger uitkwam in de Premier League. In zijn eerste halve seizoen kwam Maguire tot drie wedstrijden en hierop werd hij verhuurd aan Wigan Athletic. Na zijn terugkeer in Hull was de club gedegradeerd en in het Championship kwam hij vaker in actie voor de club. Na één jaar werd promotie terug naar de Premier League behaald. In totaal speelde hij 75 wedstrijden voor Hull, waarin hij drie goals maakte.

Leicester City

In de zomer van 2017 maakte Maguire de overstap naar Leicester City, waar hij zijn handtekening zette onder een verbintenis voor de duur van vijf seizoenen. Daar moest hij de ouder wordende Robert Huth en Wes Morgan, met wie Leicester twee seizoenen daarvoor landskampioen was geworden, gaan vervangen. Hij miste geen enkele competitiewedstrijd dat seizoen en maakte indruk bij Leicester. Na een jaar werd zijn contract dan ook met één seizoen verlengd tot medio 2023. Ook zijn tweede seizoen speelde hij sterk bij Leicester, dat negende werd dat seizoen.

Manchester United

 

Maguire tekende in augustus 2019 een contract tot medio 2025 bij Manchester United, dat zevenentachtig miljoen euro voor hem betaalde. Met dit bedrag werd hij de duurste verdediger in de geschiedenis van het voetbal. Hij begon droeg in zijn eerste seizoen geregeld de aanvoerdersband bij afwezigheid van aanvoerder Ashley Young. Toen deze in januari uitgeleend werd aan Internazionale, werd hij de eerste aanvoerder. Negen dagen later scoorde in de bekerwedstrijd tegen Tranmere Rovers zijn eerste doelpunt voor de club. United werd dat seizoen derde en Maguire speelde alle competitiewedstrijden dat seizoen. Op 25 april 2021 evenaarde Maguire het clubrecord van Gary Pallister van meeste competitiewedstrijden achter elkaar de volledige de negentig minuten spelen (71 keer). Hij kon dit record echter niet voor zichzelf krijgen doordat hij de wedstrijd erop moest worden gewisseld door een enkelblessure. Op 26 mei 2021 miste Maguire de finale van de UEFA Europa League, die United op penalty's verloor van Villarreal door een gemiste penalty van doelman David de Gea.

In zijn derde seizoen kreeg Maguire veel kritiek over zich heen, omdat Manchester United zesde werd met een laagste puntenaantal sinds de oprichting van de Premier League en de meeste tegengoals sinds het seizoen 1978/19. Maguire verklaarde gedurende dat seizoen ook dat hij een moeilijke tijd doormaakte.^[bron?] Die zomer begon Erik ten Hag als coach van Manchester United en de Nederlander koos al gauw voor nieuwe aankoop Lisandro Martínez als partner van Raphaël Varane. Dat seizoen startte Maguire in slechts acht competitiewedstrijden. Hij was nog wel officieel aanvoerder, maar in de zomer van 2023 werd deze titel hem na een discussie met Ten Hag afgenomen.^[bron?] Hij was die zomer dichtbij een overstap naar West Ham United, dat 30 miljoen pond voor hem overhad. Maguire wilde echter blijven en slagen bij Manchester United.^[bron?]

Op 7 oktober gaf Maguire in blessuretijd een belangrijke assist op Scott McTominay die daarmee met zijn tweede goal van de wedstrijd maakte en zorgde voor een 2–1 overwinning op Brentford. Op 24 oktober maakte hij het enige doelpunt in de UEFA Champions League-wedstrijd tegen FC Kopenhagen voor Manchester United, dat op dat moment nog puntloos was in de competitie na twee nederlagen in de groepsfase.

Seizoen	Club	Competitie	Competitie		Beker		Internationaal		Totaal
			Wed.	Dlp.	Wed.	Dlp.	Wed.	Dlp.	Wed.	Dlp.
2010/11	Sheffield United	Championship	5	0	0	0	—	—	5	0
2011/12		League One	47	1	9	0	—	—	56	1
2012/13			46	3	7	2	—	—	53	5
2013/14			41	5	11	1	—	—	52	6
2014/15	Hull City	Premier League	3	0	2	0	1	0	6	0
	→   Wigan Athletic	Championship	16	1	0	0	—	—	16	1
2015/16	Hull City		24	0	9	0	—	—	33	0
2016/17		Premier League	29	2	7	1	—	—	36	3
2017/18	Leicester City		38	2	6	0	—	—	44	2
2018/19			31	3	1	0	—	—	32	3
2019/20	Manchester United		38	1	8	2	9	0	55	3
2020/21			34	2	7	0	11	1	52	3
2021/22			30	1	1	0	6	1	37	2
2022/23			16	0	8	0	7	0	31	0
2023/24			4	0	1	0	1	1	6	1
Totaal			402	21	77	6	35	3	514	30

Bijgewerkt op 25 oktober 2023.

Maguire maakte zijn debuut in het Engels voetbalelftal op 8 oktober 2017, toen met 0–1 gewonnen werd van Litouwen door een benutte strafschop van Harry Kane. De verdediger mocht van bondscoach Gareth Southgate in de basis beginnen en hij speelde de volledige negentig minuten mee. Maguire werd in mei 2018 door Southgate opgenomen in de selectie van Engeland voor het wereldkampioenschap in Rusland. Engeland werd uiteindelijk vierde op het toernooi, nadat in de wedstrijd om de derde plaats met 2–0 verloren werd van België. Maguire speelde op het WK in alle zeven wedstrijden mee van Engeland. In de kwartfinale, tegen Zweden, kwam hij ook voor het eerst tot scoren in het nationale elftal. Na dertig minuten zette hij de Engelsen op voorsprong, waarna Dele Alli de wedstrijd besliste op 0–2. Maguire werd in juni 2021 door Southgate opgenomen in de selectie van Engeland voor het uitgestelde EK 2020. Tijdens het toernooi haalde Engeland de finale, waarin verloren werd van Italië (1–1, 3–2 na strafschoppen). In de groepsfase werd gewonnen van Kroatië (1–0) en Tsjechië (0–1) en gelijkgespeeld tegen Schotland (0–0). Daarna werd achtereenvolgens afgerekend met Duitsland (2–0), Oekraïne (0–4) en Denemarken (2–1 na verlenging). Maguire miste de wedstrijden tegen Kroatië en Schotland en speelde in de andere vijf wedstrijden mee. Zijn toenmalige teamgenoten Daniel James (Wales), Luke Shaw, Marcus Rashford, Dean Henderson (allen eveneens Engeland), Scott McTominay (Schotland), David de Gea (Spanje), Victor Lindelöf (Zweden), Paul Pogba (Frankrijk) en Bruno Fernandes (Portugal) waren ook actief op het EK.

In november 2022 werd Maguire door Southgate opgenomen in de selectie voor het WK 2022. Tijdens dit WK werd Engeland door Frankrijk uitgeschakeld in de kwartfinales nadat in de groepsfase gewonnen was van Iran en Wales en gelijkgespeeld tegen de Verenigde Staten en in de achtste finales Senegal was uitgeschakeld. Maguire kwam in alle vijf duels in actie. Zijn toenmalige clubgenoten Tyrell Malacia (Nederland), Luke Shaw, Marcus Rashford (beiden eveneens Engeland), Lisandro Martínez (Argentinië), Christian Eriksen (Denemarken), Raphaël Varane (Frankrijk), Casemiro, Fred, Antony (allen Brazilië), Diogo Dalot, Cristiano Ronaldo, Bruno Fernandes (allen Portugal) en Facundo Pellistri (Uruguay) waren ook actief op het toernooi.

Interlands van Harry Maguire voor   Engeland
№	Datum	Wedstrijd	Uitslag	Competitie	Goals
Als speler bij   Leicester City
1	8 oktober 2017	Litouwen – Engeland	0 – 1	WK 2018 kwalificatie
2	10 november 2017	Engeland – Duitsland	0 – 0	Vriendschappelijk
3	14 november 2017	Engeland – Brazilië	0 – 0	Vriendschappelijk
4	23 maart 2018	Nederland – Engeland	0 – 1	Vriendschappelijk
5	7 juni 2018	Engeland – Costa Rica	2 – 0	Vriendschappelijk
6	18 juni 2018	Tunesië – Engeland	1 – 2	WK 2018
7	24 juni 2018	Engeland – Panama	6 – 1	WK 2018
8	28 juni 2018	Engeland – België	0 – 1	WK 2018
9	3 juli 2018	Colombia – Engeland	1 – 1 (3 – 4 n.s.)	WK 2018
10	7 juli 2018	Zweden – Engeland	0 – 2	WK 2018	30'
11	11 juli 2018	Kroatië – Engeland	2 – 1 (n.v.)	WK 2018
12	14 juli 2018	België – Engeland	2 – 0	WK 2018
13	8 september 2018	Engeland – Spanje	1 – 2	Nations League 2018/19
14	11 september 2018	Engeland – Zwitserland	1 – 0	Vriendschappelijk
15	12 oktober 2018	Kroatië – Engeland	0 – 0	Nations League 2018/19
16	15 oktober 2018	Spanje – Engeland	2 – 3	Nations League 2018/19
17	22 maart 2019	Engeland – Tsjechië	5 – 0	EK 2020 kwalificatie
18	25 maart 2019	Montenegro – Engeland	1 – 5	EK 2020 kwalificatie
19	6 juni 2019	Nederland – Engeland	3 – 1	Nations League 2018/19
20	9 juni 2019	Zwitserland – Engeland	0 – 0	Nations League 2018/19
Als speler bij   Manchester United
21	7 september 2019	Engeland – Bulgarije	4 – 0	EK 2020 kwalificatie
22	10 september 2019	Engeland – Kosovo	5 – 3	EK 2020 kwalificatie
23	11 oktober 2019	Tsjechië – Engeland	2 – 1	EK 2020 kwalificatie
24	14 oktober 2019	Bulgarije – Engeland	0 – 6	EK 2020 kwalificatie
25	14 november 2019	Engeland – Montenegro	7 – 0	EK 2020 kwalificatie
26	17 november 2019	Kosovo – Engeland	0 – 4	EK 2020 kwalificatie
27	11 oktober 2020	Engeland – België	2 – 1	Nations League 2020/21
28	14 oktober 2020	Engeland – Denemarken	0 – 1	Nations League 2020/21
29	12 november 2020	Engeland – Ierland	3 – 0	Vriendschappelijk	18'
30	18 november 2020	Engeland – IJsland	4 – 0	Nations League 2020/21
31	28 maart 2021	Albanië – Engeland	0 – 2	WK 2022 kwalificatie
32	31 maart 2021	Engeland – Polen	2 – 1	WK 2022 kwalificatie	85'
33	22 juni 2021	Tsjechië – Engeland	0 – 1	EK 2020
34	29 juni 2021	Engeland – Duitsland	2 – 0	EK 2020
35	3 juli 2021	Oekraïne – Engeland	0 – 4	EK 2020	46'
36	7 juli 2021	Engeland – Denemarken	2 – 1	EK 2020
37	11 juli 2021	Italië – Engeland	1 – 1 (3 – 2 n.s.)	EK 2020
38	2 september 2021	Hongarije – Engeland	0 – 4	WK 2022 kwalificatie	69'
39	8 september 2021	Polen – Engeland	1 – 1	WK 2022 kwalificatie
40	12 november 2021	Engeland – Albanië	5 – 0	WK 2022 kwalificatie	9'
41	15 november 2021	San Marino – Engeland	0 – 10	WK 2022 kwalificatie	6'
42	29 maart 2022	Engeland – Ivoorkust	3 – 0	Vriendschappelijk
43	4 juni 2022	Hongarije – Engeland	1 – 0	Nations League 2022/23
44	7 juni 2022	Duitsland – Engeland	1 – 1	Nations League 2022/23
45	11 juni 2022	Engeland – Italië	0 – 0	Nations League 2022/23
46	14 juni 2022	Engeland – Hongarije	0 – 4	Nations League 2022/23
47	23 september 2022	Italië – Engeland	1 – 0	Nations League 2022/23
48	26 september 2022	Engeland – Duitsland	3 – 3	Nations League 2022/23
49	21 november 2022	Engeland – Iran	6 – 2	WK 2022
50	25 november 2022	Engeland – Verenigde Staten	0 – 0	WK 2022
51	29 november 2022	Wales – Engeland	0 – 3	WK 2022
52	4 december 2022	Engeland – Senegal	3 – 0	WK 2022
53	10 december 2022	Engeland – Frankrijk	1 – 2	WK 2022
54	23 maart 2023	Italië – Engeland	1 – 2	EK 2024 kwalificatie
55	26 maart 2023	Engeland – Oekraïne	2 – 0	EK 2024 kwalificatie

Bijgewerkt op 31 mei 2023.