Antero Tarquínio de Quental, nado en Ponta Delgada (Azores) o 18 de abril de 1842 e finado na mesma vila o 11 de setembro de 1891, foi un escritor, político e poeta portugués.
Conferencista no Casino Lisbonense, nas chamadas Conferencias do Casino, sobre o tema das Causas da decadencia dos pobos peninsulares. Pertenceu ao grupo da chamada xeración do 70.
Biografía | |
---|---|
Nacemento | 18 de abril de 1842 Ponta Delgada, Portugal |
Morte | 11 de setembro de 1891 (49 anos) Ponta Delgada, Portugal |
Causa da morte | Suicidio (Ferida por arma de fogo ) |
Datos persoais | |
País de nacionalidade | Reino de Portugal |
Educación | Universidade de Coímbra |
Actividade | |
Ocupación | poeta , filósofo , escritor , tradutor |
Xénero artístico | poesía |
Movemento | Geração de 70 (pt) e Questão Coimbrã (pt) |
Lingua | Lingua portuguesa |
Antero de Quental herdou en 1873 unha cuantía considerábel de diñeiro, o que lle permitiu vivir desafogadamente, dos rendementos desa fortuna. En xullo de 1855 foi estudar en Coímbra. Matriculouse na Facultade de Dereito en 1858. O primeiro ano decorreu de forma atribulada. Un exceso cometido durante as novatadas custoulle a Antero de Quental oito días de prisión. Era moi popular no medio académico. Concluíu a carreira en xullo de 1864.
En 1865, foi un dos principais envolvidos na polémica coñecida por Cuestión Coimbrá, na que humillou a António Feliciano de Castilho, o seu antigo profesor e renomado crítico literario que se tiña por canon para os escritores nacionais: ao libro Odes modernas de Antero, Castilho respondeu con críticas duras sobre o aventureirismo dun xove tolo que escribía de forma asaz estraña e de gusto moi dubidoso. Antero respondeu co opúsculo Bom senso e bom gosto, no que definía a súa literatura por oposición á instituída: ao Ultrarromanticismo decadente, torpe, beato, estupidificante e moralmente degradado, Antero opuña o Realismo, a exposición da vida tal como ela era, das chagas da sociedade, da pobreza, da explotación: estas preocupacións sociais levárano a cofundar o Partido Socialista Portugués: Antero defendía a poesía como Voz da Revolución, como forma de alertar as conciencias para as desigualdades sociais e para os problemas da humanidade. A polémica só terminou cun duelo entre Antero de Quental e Ramalho Ortigão, que se saldou con lixeiras feridas.
En 1866 foi vivir para Lisboa, onde experimentou a vida de obreiro, traballando como tipógrafo. Unha profesión que exerceu tamén en París, en xaneiro e febreiro de 1867. En 1868 regresou a Lisboa, onde formou o Cenáculo, de que fixeron parte, entre outros, Eça de Queirós e Ramalho Ortigão. No 1874 adoeceu de psicose maníaco-depresiva (doenza bipolar), que desde entón o aflixiu. Foi convidado polo Partido Republicano para presentarse como deputado, mais tivo de recusar.
En 1890, debido á reacción nacional contra o ultimato inglés, de 11 de xaneiro, acepta presidir a Liga Patriótica do Norte, mais a existencia da Liga é efémera. Cando regresou a Lisboa, en maio de 1891, instalouse na casa de súa irmá, Ana de Quental. Nese momento o seu estado de depresión era permanente. Acaba por suicidarse o día 11 de setembro de 1891, cun tiro na cabeza, disparado nun banco de xardín.
Para Antero de Quental, os ideais da fraternidade e solidariedade non poderían ser en van. Foi dos primeiros en traer o socialismo, o republicanismo e o marxismo para a discusión pública.
Análise da Obra A poesía de Antero de Quental presenta tres faces distintas:
-A das experiencias xuvenís, en que coexisten diversas tendencias;
-A da poesía militante, enpeñada en actuar como “voz da revolución”;
-E a da poesía de ton metafísico, voltada para a expresión da angustia de quen busca un sentido para a existencia.
A oscilación entre unha poesía de combate, dedicada ao eloxio da acción e da capacidade humana, e unha poesía intimista, direccionada para a análise dunha individualidade angustiada, parece ter sido constante na obra madura de Antero, abandonando a postura que adoitaba enxergar unha secuencia cronolóxica de tres fases. Antero atinxe un maior grao de elaboración nos seus sonetos, considerados dos mellores da lingua e comparados aos de Camões e aos de Manuel Maria Barbosa du Bocage. Hai, na verdade, algúns puntos de contacto estilísticos e temáticos entre os tres poetas: os sonetos de Antero teñen innegábel sabor clásico, quer na adxectivación e na musicalidade equilibrada, quer na análise de cuestións universais que aflixen o ser humano.
This article uses material from the Wikipedia Galego article Antero de Quental, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Todo o contido está dispoñible baixo a licenza CC BY-SA 4.0, agás que se indique o contrario. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Galego (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.