Seeslach

Yn 'e regel spilet soks him op see ôf (dêrfandinne de namme), mar it kin ek plakfine op in mar of in rivier, al is de oantsjutting yn dy gefallen wat misliedend. Seeslaggen komme al sûnt minskewitten foar, en binne nei alle gedachten like âld as de skipfeart sels. De earste skriftlik dokumintearre seeslach datearret fan 1210 f.Kr., doe't op 'e Middellânske See by Syprus de Hettiten de Syprioaten fersloegen.

Dizze side giet oer it militêr treffen op see. Foar oare betsjuttings, sjoch: Seeslach (betsjuttingsside).

Troch de iuwen hinne binne it aard, it oansjen en de fermogens fan 'e skippen dy't oan seeslaggen dielnimme, drastysk feroare, fan 'e triremen út 'e Klassike Aldheid fia de galjoenen út 'e santjinde iuw en de slachskippen út 'e iere tweintichste iuw oant de dûkboaten en fleandekskippen fan tsjintwurdich. Nettsjinsteande dat binne de measte taktyske prinsipes fierhinne itselde bleaun. Men kin dan tinke oan it belang fan it útfieren fan maneuvers foarôfgeande oan 'e seeslach, om in sa geunstich mooglik útgongspunt foar jinsels te skeppen, en de winsklikheid om op in stuit de striid ôf te brekken as jins hiele float ferlern driget te gean.

Fan âlds binne der twa manearen om yn in seeslach de fijân te ferslaan:

• It ferneatigjen fan 'e skippen fan 'e fijân. Dat kin troch it besjitten fan dy skippen mei swiere projektilen, lykas kanonskûgels, it yn 'e brân stekken fan dy stikkpen troch it gebrûk fan fjoerpylken of brâners of it ramen fan dy skippen dat se lekslane en sinke. Yn 'e tweintichste iuw kaam dêr noch by it útstjoeren fan bommesmiters fan in fleandekskip om 'e float fan 'e fijân te bombardearjen.
• It feroverjen fan 'e skippen fan 'e fijân. Dat waard yn it ferline faak dien troch se te interjen, mar it komt tsjintwurdich yn echte oarlochfiering net of amper mear foar, hoewol't it noch wol dien wurdt troch kommando's yn 'e striid tsjin seerôvers of terroristen.

• fjildslach