Alice Prin

Prin wie in ûnwettich bern en waard grotbrocht troch har beppe. Doe't se tolve wie gie se nei har mem yn Parys om dêr wurk te sykjen. Fan har fjirtjinde ôf oan posearre se neaken foar ferskate byldhouwers, oars tsjin it sin fan har mem.

Rillegau naan se de namme Kiki oan en wie in faak en achtenearre ferskining yn de keunstnersfermiddens fan Montparnasse, út reden dêrfan waard se Kiki de Montparnasse of Reine de la Montparnasse neamd. Yn 1921 waard Prin de partner en it favorite model fan fotograaf Man Ray. Dy makke in grutte mannichte portretten fan haar, wêrûnder syn ferneamde foto fan de sittende frou mei op de rêg de tekende iepeningen fan in sello. Ek draaide er ferskate artistike (stomme) films mei har.

Prin wie ek model foar tal fan oare keunstners, wêr't Gustaw Gwozdecki, Moise Kisling, Tsuguharu Foujita, Chaim Soutine, Sava Sumanovic en Per Krohg ûnder wiene. De fotograaf Julian Mandel makke yn de iere jierren tweintich een spraakmeitsjende searje neakenfoto’s fan har. Pablo Gargallo feriuwige har yn in brûnzen kop (te sjen yn it Louvre). Ta har bêste freonen hearden Jean Cocteau, Arno Breker en Ernest Hemingway.

Prin koe sels ek fertsjinstlik skilderje. Se hie har eigen fariéteeprogramma’s yn Montparnasse en waakste yn de jierren tweintich ta in wichtige eksponint fan de frije liberale kultuer yn it Parys fan doe. In protte lju seagen har as in toanbyld fan de frije, ûnôfhinklike frou. Yn 1929 publisearre se har memoires, mei in foaroanwurd fan Hemingway. Yn 1930 waard de Ingelske oersetting yn de Feriene Steaten ferbean om reden fan de iepenlike beskriuwing fan har seksuele bûtensprongen.

Begjin Twadde Wrâldoarloch ferliet Kiki Parys meidat grute waard dat de Paryske artysten net rekkenje moasten op de tolerânsje fan de Dútsers. Se soe har fierdere libben oan de Côte d'Azur tahâlde. Se stoar dêr yn 1953, yn de âldens fan 51 jier, en waard letter beïerdige yn Parys, op it Cimetière du Montparnasse.

•  
  Kiki de Montparnasse (1928) fan Pablo Gargallo
•  
  Kiki de Montparnasse fan Pablo Gargallo

• 1923 : L'Inhumaine fan Marcel L'Herbier
• 1923 : Le Retour à la Raison fan Man Ray, koarte film
• 1923 : Ballet Mécanique by Fernand Léger, koarte film
• 1923 : Entr'acte fan René Clair, koarte film
• 1923 : La Galerie des Monstres by Jaque Catelain
• 1926 : Emak-Bakia fan Man Ray, koarte film
• 1928 : L'Étoile de mer fan Man Ray
• 1928 : Paris express of Souvenirs de Paris fan Pierre Prévert en Marcel Duhamel, koarte film
• 1930 : Le Capitaine jaune fan Anders Wilhelm Sandberg
• 1933 : Cette vieille canaille fan Anatole Litvak

• Frederick Kohner: Kiki vom Montparnasse. Molden. 1978. ISBN 3-217-05145-9
• José-Louis Bocquet und Catel Muller: Kiki de Montparnasse Carlsen Verlag. 2011. ISBN 3-551-79109-0

• (in) ‘Cello’-foto fan Kiki, troch Man Ray
• (in) Kiki of Montparnasse – Galery, mei eigen wurk

Ofbylden dy't by dit ûnderwerp hearre, binne te finen yn de kategory Kiki de Montparnasse fan Wiki Commons.