شِکاک نام یکی از ایلهای بزرگ کرد ساکن استان آذربایجان غربی و در شهر ارومیه و سلماس در ایران میباشد.
محل زندگی مردم ایل شکاک شهرستانهای ارومیه و سلماس میباشد که در سالهای اخیر بیشتر یکجانشین شدهاند. مردم ایل شکاک به زبان کردی کرمانجی صحبت میکنند.
نام ایل شکاک برای اولین بار در کتب خطی ایزدی مربوط به سال ۱۲۰۷ میلادی ذکر شدهاست، جایی که آنها به عنوان یکی از قبایل وابسته به پیر سینی دارانی، که یک قدیس ایزدی است که در دین ایزدی به عنوان پروردگار دریا معرفی میشود، ذکر شدهاست.
در شرفنامه بدلیسی دو بار از آنها یاد شدهاست. اول، در باب امارت بوتان، به عنوان یکی از چهار طایفه ساکن فینیک. دوم، در باب امارت ایوبیان حصن کیفا.
در دفتر عثمانی قرن شانزدهم، از آنها در مناطق بیریجیک، کاهتا، جوم، سوروچ و راوندان نام برده شده و «تایفه ای اکراد شیکاکی» نامیده شدهاست. در دفتر دیگری از آنها در منطقه Çemişgezek ترکیه فعلی یاد شدهاست.
از قبیلههای شکاک میتوان به «Awdoǐ یا Evdoyî» اشاره کرد که بر اساس تاریخ شفاهی آنها آنها در قرن هفدهم از دیاربکر آمدند و در غرب دریاچه ارومیه سکونت گزیدند، که باعث آواره شدن ایل دنبلی شد.
کارداری و عبدویی دو تیره ایل شکاک هستند. در بین ایل شکاک دو دسته دیگر از طوایف کرد زندگی میکنند که در بین تیرههای دوگانه شکاکها جای نمیگیرند؛ ولی با آنها بوده و هستند. دسته اول کرمانجها و دیگری سادات.
تیره کارداری از ۱۲ طایفه تشکیل شدهاست که عبارتند از:
مردم این طایفهها در شهرستان سلماس منطقه شپیران سلماس، انزل ارومیه بخش مرکزی ارومیه، صومای و برادوست سکونت دارند. عمر خان شریفی ریاست این تیره را پس از مرگ اسماعیل آقا بر عهده داشت.
تیره عبدوی از ۹ طایفه تشکیل شدهاست که عبارتند از:
مردم این تیره نیز در دهستان کردوان[نیازمند منبع] و بخش مرکزی سلماس صومای ارومیه شپیران و اطراف شهرهای ارومیه وسلماس ساکن میباشند.
منظور از کرمانج در اینجا غیر از اصطلاح کلی است که به گویش شمالی کردی گفته میشود بلکه منظور بخشی از مردم ایل شکاک گفته میشود.
سادات که به شیخهای کرد شکاک گفته میشود و در نزد مردم از احترام خاصی برخوردارند. محل سکونت عمده آنها در شهرستان سلماس و روستاهای برقزن، شنتالها، حاجی جفان، سید آوا، تمر آوا، دراب، خورخورا، کوزهرش، ودر بخش صومای برادوست در روستاهای خرگوش، کورانه، زنگه کان، سوره بان، شیخان، حصار و مافران زندگی میکنند.
در حال حاضر باتوجه به ریشه کنی جریانات ارباب رعیتی یا قدرت قومی و قبیله گری چیزی تحت عنوان ارباب در اقوام کرد به شکل سابق وجود ندارد و صرفاً چند رئیس عشیره بصورت مستشار یا نیروی نظامی در مناطق کردنشین برای کنترل مناطق مرزی توسط دولتهای مرکزی انتخاب میشوند و بیشتر جنبه میانجی گری برای حل منازعات را دارند.
مردم ایل شکاک به اقتضای دامپروری سابقشان بیشتر آمیختهای است از گوشت و دیگر چیزها. معروفترین غذاهای گوشتی آنها «ساوارا»، «مِخْلُ»، «بِرْیان»، «قَیسی»، «شاکبابْ»، «کفْتُک»، «پَزپُلُو» و «خُرُش» است.
«ساوارا» غذایی است از گوشت و بلغور و روغن، «مخل» از گوجهفرنگی و سیبزمینی و گوشت ومرغ و تخممرغ و روغن، «پردپلو» از آرد و برنج و گوشت و آلوچه، «قلسیل» از گوشت بره و سیر ماست و روغن «خُرش» از گوشت و بادمجان و لوبیا و سیبزمینی و گوجهفرنگی.
خوراک «بریان» برهای است که در شکمش برنج و لپه و کره میگذارند و آن را روی تختهسنگی که داخل تنور گذاشتهاند میگذارند تا خوب سرخ شود، «کفتک» یا همان «کوفته» و «شاکباب» و «شوربه» به ترتیب کباب شامی و آبگوشت است. خوراکهای غیر گوشتی آنها نیز عبارتاند از «گرا» (آش)، «هک رون» (نیمرو)، مردم ایل بسیار خوشخوراک بوده و ب غذا و نحوه پخت صحیح بسیار اهمیت دادهاست.
This article uses material from the Wikipedia فارسی article ایل شکاک, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). محتوا تحت CC BY-SA 4.0 در دسترس است مگر خلافش ذکر شده باشد. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki فارسی (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.