نرم‌افزار ارتباطی

نرم‌افزار ارتباطی (به انگلیسی: Communication software) به منظور فراهم آوردن دسترسی از راه دور به سیستم‌ها و تبادل پرونده‌ها و پیام‌هایی در قالب متن، صوت یا تصویر بین رایانه‌های گوناگون یا کاربران استفاده می‌شود. نرم‌افزار ارتباطی شامل شبیه‌ساز پایانه، برنامه‌های انتقال پرونده، برنامه‌های گَپ و پیام‌رسان فوری، همچنین قابلیت مشابه یکپارچه در داخل MUDها می‌شود. این عبارت برای نرم‌افزارهایی که یک بی‌بی‌اس را راه می‌اندازند نیز بکار برده می‌شود، اما این اتفاق به ندرت برای آنهایی که یک شبکه رایانه‌ای یا کنترل برنامه ذخیره شده راه می‌اندازند می‌افتد.

ایمیل در سال ۱۹۶۵ میلادی به عنوان راهی برای ارتباط چندین کاربر از یک بزرگ‌رایانه اشتراک زمانی آغاز شد. قابلیت سادهٔ گفتگوی اینترنتی روی سیستم‌های رایانه‌ای چند کاربره و بی‌بی‌اس از اوایل دههٔ ۱۹۷۰ میلادی وجود داشته‌است. در دههٔ ۱۹۸۰ میلادی، یک شبیه‌ساز پایانه قسمتی از احتیاج نرم‌افزار بود تا در بزرگ‌رایانه وقایع ثبت شود و سپس به ای‌میل دسترسی پیدا کنیم. پیش از ظهور اینترنت، پرونده‌های رایانه‌ای از طریق خطوط شماره‌گیری تبادل می‌شدند، نیاز به روش‌هایی برای ارسال پرونده‌های دودویی از طریق سیستم‌های ارتباطی که در درجه اول برای نوشته ساده است؛ برنامه‌هایی که حالت‌های ویژه انتقال را پیاده‌سازی می‌کنند توسط عملا استانداردهای مختلف (De facto standard) پیاده‌سازی شده بودند، که مهم‌ترین آن‌ها کرمیت است.