لئونارد برنستاین
لئونارد برنستاین (انگلیسی: Leonard Bernstein؛ ۲۵ اوت ۱۹۱۸ – ۱۴ اکتبر ۱۹۹۰) رهبر، آهنگساز، پیانیست، مدرس موسیقی و مؤلف آمریکایی بود.
او را یکی از مهم‌ترین رهبران ارکستر زمان خود می‌دانند و نخستین رهبر ارکستر آمریکایی بود که مورد تحسین بین‌المللی قرار گرفت. به گفتهٔ دونال هناهان، منتقد و روزنامه‌نگارِ حوزهٔ موسیقی، برنشتاین «به‌طور شگفت‌انگیزی یکی از با استعدادترین و موفق‌ترین موسیقی‌دانان تاریخ آمریکا» بود. او در طول دوران فعالیتش افتخارات گوناگونی شامل هفت جایزه امی، دو جایزه تونی و ۱۶ جایزه گرمی دریافت کرد و نیز نامزد جایزه اسکار شد. در سال ۱۹۸۱ جایزه مرکز کندی به او داده شد.
| لئونارد برنستاین | |
|---|---|
 برنستاین در ۱۹۷۷ | |
| نام هنگام تولد | لوئیس برنستاین |
| زادهٔ | ۲۵ اوت ۱۹۱۸ لارنس، ماساچوست، ایالات متحده |
| درگذشت | ۱۴ اکتبر ۱۹۹۰ (۷۲ سال) نیویورک سیتی، ایالات متحده |
| آرامگاه | گورستان گرین-وود |
| تحصیلات | دانشگاه هاروارد (بی‌ای) مؤسسه موسیقی کرتیس (دیپلم) |
| پیشه |
|
| آثار | فهرست قطعات |
| همسر(ها) | فلیشا مانتیلگره (ا. ۱۹۵۱–۱۹۷۸) |
| فرزندان | ۳ |
| جایزه(ها) | فهرست کامل |
برنستاین در دانشگاه هاروارد تحصیل کرد و با کار در فیلارمونیک نیویورک شهرت یافت. او رهبر یهودی ارکستر موسیقی کلاسیک در جهان بود و آثار زیادی نوشت که از مشهورترین آن‌ها می‌توان به نمایش‌های موزیکال داستان وست ساید، پیتر پن و شهر شگفت‌انگیز ، اپرای کندید (که قطعهٔ «بدرخش و شاد باش» از آن بسیار مشهور است)، و موسیقی فیلم در بارانداز اشاره کرد.
برنستاین نخستین رهبر ارکستر آمریکایی‌تبار بود که رهبری یک ارکستر سمفونیک شاخصِ آمریکایی را بر عهده گرفت. او سرپرست موسیقی فیلارمونیک نیویورک بود و رهبری ارکسترهای بزرگ جهان را بر عهده داشت و میراث قابل توجهی از آثار شنیداری و تصویری بر جا گذاشت. برنستاین همچنین در احیای مدرن موسیقی گوستاو مالر (که بیشترین علاقه را به موسیقی او داشت) نقش مهمی ایفا کرد. به‌عنوان پیانیست چیره‌دست، برنستاین اغلب کنسرتوهای پیانو را از روی کیبورد رهبری می‌کرد. او نخستین رهبر ارکستری بود که موسیقی کلاسیک را در تلویزیون با مخاطبان انبوه از طریق ده‌ها برنامهٔ ملی و بین‌المللی از جمله کنسرت جوانان با فیلارمونیک نیویورک به اشتراک گذاشت و بررسی کرد.
برنستاین علاوه بر موسیقی، یک بشردوست بود و در پشتیبانی از جنبش حقوق مدنی نقش داشت؛ به جنگ ویتنام اعتراض کرد و طرفدار خلع سلاح هسته‌ای بود. او همچنین به‌منظور تحقیقات و آگاهی راجع به اچ‌آی‌وی/ایدز، پول جمع‌آوری می‌کرد و در طرح‌های بین‌المللی متعددی به‌منظور حقوق بشر و صلح جهانی مشارکت داشت. او سمفونی رستاخیزِ مالر را به مناسبت مرگ رئیس‌جمهور جان اف. کندی اجرا و پس از جنگ شش‌روزه، کنسرتی را در اسرائیل برگزار کرد. او در پایان عمر، سمفونی شماره ۹ بتهوون را در برلین به‌منظور بزرگداشت سقوط دیوار برلین اجرا کرد.
زندگی شخصی
.jpg)
برنستاین دو خواهر و برادر کوچکتر داشت. این سه کودک با والدینشان، در حومهٔ بوستون در جامعه‌ای از اکثریت مهاجران یهودی اروپای شرقی زندگی می‌کردند. برنستاین به آسم مبتلا بود و این وضعیت او را از خدمت در ارتش هنگام جنگ جهانی دوم بازداشت.
برنستاین در سال ۱۹۵۱ با بازیگر فلیشا مانتیلگره کوهن ازدواج کرد. آن‌ها سه فرزند داشتند. خانواده برنستاین در شهر نیویورک و فیرفیلد، کنتیکت زندگی می‌کردند. برنستاین در هر یک از خانه‌های خود یک استودیو با پیانو داشت. محتویات استودیوی سابق او در دانشکده موسیقی جاکوبز دانشگاه ایندیانا نگهداری می‌شود.
برنستاین با مردان و زنان رابطه داشت. در آوریل ۱۹۴۳ او از آرون کوپلند در خصوص زندگی به‌عنوان همجنس‌گرا در انظار عمومی مشاوره خواست. او در ژوئیهٔ همان سال در نامه‌ای به دیوید اوپنهایم دوباره به این موضوع اشاره کرد. آدولف گرین چند ماه بعد در نامه‌ای از برنستاین دربارهٔ وضعیت این ایده پرسید. فلیشا در نامه‌ای خصوصی که پس از ازدواجشان نوشته شد، گرایش جنسی همسرش را تأیید کرد؛ او نوشت: «تو همجنس‌گرا هستی و ممکن است هرگز تغییر نکنی — تو به احتمال یک زندگی پنهانی اعتراف نمی‌کنی اما اگر آرامش ذهنی، سلامتی و کل سیستم عصبی‌ات به یک الگوی جنسی خاص بستگی دارد، چه کاری می‌توانی انجام دهی؟»
در سال ۱۹۷۶، برنستاین برای مدتی فلیشا را ترک کرد تا در کالیفرنیای شمالی با تام کوتران (محقق موسیقی که به او کمک کرده بود) زندگی کند. سال بعد، فلیشا به سرطان ریه مبتلا شد. برنستاین بازگشت و تا زمان مرگش از او مراقبت کرد. برنستاین تا زمان مرگش در ۱۴ اکتبر ۱۹۹۰ به روابط با مردان ادامه داد.
یادداشت‌ها
منابع
کتاب‌شناسی
- Burton, Humphrey (1995). Leonard Bernstein. London: Faber and Faber. ISBN 978-0-571-17368-6. OCLC 32510075. (Doubleday edition)
- Gruen, John (1968). The Private World of Leonard Bernstein. Photographs by Ken Heyman. New York: Viking Press. ISBN 978-0-670-57855-9.
- Laird, Paul R. (2002). Leonard Bernstein: A Guide to Research. New York: Routledge. ISBN 978-0-8153-3517-7.
- Laird, Paul R.; Lin, Hsun (2019). Historical Dictionary of Leonard Bernstein. Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield. ISBN 978-1-5381-1344-8. OCLC 1084631326.
- Peyser, Joan (1987). Bernstein, a Biography. New York: Beech Tree Books/William Morrow. ISBN 978-0-688-04918-8.
- Seldes, Barry (2009). Leonard Bernstein: The Political Life of an American Musician. University of California Press. ISBN 978-0-520-25764-1.
- Simeone, Nigel, ed. (2013). The Leonard Bernstein Letters. Yale University Press. ISBN 978-0-300-17909-5. OCLC 861692638.
پیوند به بیرون
| در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ لئونارد برنستاین موجود است. |
This article uses material from the Wikipedia فارسی article لئونارد برنستاین, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). محتوا تحت CC BY-SA 4.0 در دسترس است مگر خلافش ذکر شده باشد. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki فارسی (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.