بارندگی

شکل‌های اصلی بارندگی شامل نم نم باران، باران، برف و باران، برف و تگرگ است.

بارش زمانی روی می‌دهد که در منطقه‌ای از آسمان بخار آب آن‌قدر اشباع شده باشد که در اثر تراکم زیاد تبدیل به مایع شده و به زمین ببارد. بنابرین مِه و میغ بارش به حساب نمی‌آیند، زیرا در آنها بخار آب آن قدر متراکم نمی‌شود که بتواند ببارد. معمولاً ریزش ‌های آسمانی به سطح برخورد می‌کنند، ولی استثنائی هم وجود دارد که میلابی نامیده می‌شود و پیش از رسیدن به سطح دوباره بخار می‌شود.

قطره‌ها یا گلوله‌های بارش پس از برخورد با دیگر قطره‌ها یا بلورهای یخ درون ابرها با آنها یکی می‌شوند. قطره‌های باران از نظر اندازه گوناگون هستند. گلوله‌های برف بسته به ویژگی‌های دمایی یا رطوبتی هوایی که از آن می‌گذرند تا به زمین برسند دارای فرم‌ها و الگوهای گوناگونی هستند. گلوله‌های برف برای به زمین رسیدن نیاز دارند که دمای سطح زمین نزدیک صفر یا زیر صفر باشد، ولی فرایند شکل‌گیری تگرگ به گونه است که برای به زمین رسیدن به دمای بالاتری نیاز دارد. اگر رطوبت کافی و حرکت رو به بالا وجود داشته باشد، بارش از ابرهای فشرده‌ای چون کومولونیمبوس می‌تواند ببارد. بارش بخش عمده‌ای از چرخهٔ آب محسوب شده و فراهم کنندهٔ آب شیرین بر روی سیاره زمین است. سیستم‌های طبقه‌بندی اقلیمی مانند سامانه طبقه‌بندی اقلیمی کوپن از میانگین باران سالانه برای تقسیم‌بندی اقلیم‌های مختلف بهره می‌برند.