Ανακύκλωση Πλαστικών

Η ανακύκλωση μπορεί να μειώσει την εξάρτηση από την υγειονομική ταφή, να διατηρήσει τους πόρους και να προστατεύσει το περιβάλλον από την πλαστική ρύπανση και τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Τα ποσοστά ανακύκλωσης υστερούν σε σχέση με άλλα ανακτήσιμα υλικά, όπως το αλουμίνιο, το γυαλί και το χαρτί. Μέχρι το 2015, ο κόσμος παρήγαγε περίπου 6,3 δισεκατομμύρια τόνους πλαστικών απορριμμάτων, που μόνο το 9% των οποίων έχει ανακυκλωθεί, και μόνο περίπου το 1% έχει ανακυκλωθεί περισσότερες από μία φορές. Επιπλέον, το 12% αποτεφρώθηκε και το υπόλοιπο 79% στάλθηκε σε χώρους υγειονομικής ταφής ή στο περιβάλλον, συμπεριλαμβανομένου του ωκεανού.

Ανακύκλωση πλαστικού

Δεξιόστροφα από πάνω αριστερά:

• Διαλογή πλαστικών απορριμμάτων σε κέντρο ανακύκλωσης μίας ροής
• Μεταχειρισμένα μπουκάλια με δεματοποιημένα χρώματα
• Ανακτημένο HDPE έτοιμο για ανακύκλωση
• Ένα ποτιστήρι φτιαγμένο από ανακυκλωμένα μπουκάλια

Σχεδόν όλο το πλαστικό δεν είναι βιοδιασπώμενο και δεν ανακυκλώνεται, αλλά εξαπλώνεται στο περιβάλλον, όπου μπορεί να προκαλέσει βλάβη. Για παράδειγμα, από το 2015 περίπου 8 εκατομμύρια τόνοι απορριμμάτων πλαστικού εισέρχονται στους ωκεανούς ετησίως, καταστρέφοντας το οικοσύστημα και σχηματίζοντας μπαλώματα σκουπιδιών από τους ωκεανούς. Ακόμη και οι διαδικασίες ανακύκλωσης υψηλότερης ποιότητας οδηγούν σε σημαντικά πλαστικά απόβλητα κατά τη διαδικασία διαλογής και καθαρισμού, απελευθερώνοντας μεγάλες ποσότητες μικροπλαστικών στα λύματα και σκόνη από τη διαδικασία.

Σχεδόν όλη η ανακύκλωση είναι μηχανική (τήξη και μετατροπή πλαστικού σε άλλα αντικείμενα). Αυτό μπορεί να προκαλέσει αποικοδόμηση του πολυμερούς σε μοριακό επίπεδο και απαιτεί την ταξινόμηση των απορριμμάτων ανά χρώμα και τύπο πολυμερούς, πριν από την επεξεργασία, η οποία είναι περίπλοκη και δαπανηρή. Τα σφάλματα μπορεί να οδηγήσουν σε υλικό με ασυνεπείς ιδιότητες, καθιστώντας το μη ελκυστικό για τη βιομηχανία. Στην ανακύκλωση πρώτων υλών, τα απορρίμματα πλαστικού μετατρέπονται στα αρχικά χημικά του, τα οποία στη συνέχεια μπορούν να γίνουν φρέσκο πλαστικό. Αυτό συνεπάγεται υψηλότερο κόστος ενέργειας και κεφαλαίου. Εναλλακτικά, το πλαστικό μπορεί να καεί στη θέση των ορυκτών καυσίμων, σε εγκαταστάσεις ανάκτησης ενέργειας ή να μετατραπεί βιοχημικά σε άλλες χρήσιμες χημικές ουσίες για τη βιομηχανία. Σε ορισμένες χώρες, η καύση είναι η κυρίαρχη μορφή διάθεσης πλαστικών απορριμμάτων, ιδιαίτερα όπου εφαρμόζονται πολιτικές εκτροπής των χωματερών.

Η ανακύκλωση πλαστικών είναι χαμηλή στην ιεραρχία των απορριμμάτων. Υποστηρίχθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, αλλά λόγω οικονομικών και τεχνικών προκλήσεων, δεν επηρέασε τα πλαστικά απόβλητα σε σημαντικό βαθμό, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Η βιομηχανία πλαστικών έχει επικριθεί ότι ασκεί πιέσεις για την επέκταση των προγραμμάτων ανακύκλωσης, παρόλο που η έρευνα έδειξε ότι τα περισσότερα πλαστικά δεν μπορούν να ανακυκλωθούν οικονομικά.

Αν και τα πλαστικά ανακαλύφθηκαν πριν από την 20ό αιώνα, η μεγάλης κλίμακας παραγωγή δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το νάιλον αντικατέστησε το μετάξι στα αλεξίπτωτα, ενώ το Perspex ήταν μια ελαφριά εναλλακτική του γυαλιού στα αεροπλάνα. Μετά τον πόλεμο, αυτά τα υλικά διατέθηκαν στο εμπόριο. Η εποχή των πλαστικών ξεκίνησε γύρω στο 1950, μέρος της μεταπολεμικής οικονομικής άνθησης.

Τα παγκόσμια περιβαλλοντικά κινήματα στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 οδήγησαν στη δημιουργία περιβαλλοντικών φορέων. (EPA, 1970), EU (DG ENV, 1973) Αυστραλία (EPA, 1971) και Ιαπωνία (JEA 1971). Η περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση έθεσε τα πλαστικά απόβλητα υπό έλεγχο. Η πρώτη προσπάθεια για τον περιορισμό της πλαστικής ρύπανσης ήταν αναμφισβήτητα οι συμφωνίες MARPOL του 1973 και του 1978, των οποίων το παράρτημα V απαγόρευσε την απόρριψη πλαστικών στους ωκεανούς.

Η παγκοσμιοποίηση, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, περιλάμβανε την εξαγωγή πλαστικών απορριμμάτων από προηγμένες οικονομίες σε αναπτυσσόμενες και μεσαίου εισοδήματος, όπου μπορούσαν να ταξινομηθούν και να ανακυκλωθούν λιγότερο ακριβά. Το ετήσιο εμπόριο πλαστικών απορριμμάτων αυξήθηκε ραγδαία από το 1993 και μετά ως μέρος του παγκόσμιου εμπορίου απορριμμάτων.

Πολλές κυβερνήσεις υπολογίζουν τα αντικείμενα ως ανακυκλωμένα, εάν έχουν εξαχθεί για αυτόν τον σκοπό, ανεξάρτητα από το πραγματικό αποτέλεσμα. Η πρακτική έχει χαρακτηριστεί ως περιβαλλοντικό ντάμπινγκ, καθώς η περιβαλλοντική νομοθεσία και η επιβολή της νομοθεσίας είναι γενικά πιο αδύναμες στις λιγότερο ανεπτυγμένες οικονομίες. Μέχρι το 2016 εξήχθησαν περίπου 14 μεγατόνοι πλαστικών απορριμμάτων, με την Κίνα να παράγει 7,35 μεγατόνους. Μεγάλο μέρος αυτού ήταν χαμηλής ποιότητας ανάμεικτο πλαστικό που κατέληγε σε χωματερές. Ωστόσο, το ανακυκλωμένο πλαστικό χρησιμοποιείται εκτενώς στην κατασκευή στην Κίνα και τα εισαγόμενα πλαστικά απόβλητα επεξεργάζονταν κυρίως με επεξεργασία χαμηλής τεχνολογίας. Οι χώρες υψηλού εισοδήματος όπως η Γερμανία, η Ιαπωνία, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν οι κορυφαίοι εξαγωγείς.

Το 2017, η Κίνα άρχισε να περιορίζει τις εισαγωγές απορριμμάτων πλαστικών μέσω της Επιχείρησης National Sword. Οι εξαγωγείς εξήγαγαν τελικά σε άλλες χώρες κυρίως στη Νοτιοανατολική Ασία, όπως το Βιετνάμ και τη Μαλαισία, αλλά και την Τουρκία και την Ινδία. Η Ινδονησία, η Μαλαισία και η Ταϊλάνδη αντέδρασαν στις παράνομες εισαγωγές πλαστικών απορριμμάτων ενισχύοντας τους συνοριακούς ελέγχους. Τα παράνομα εισαγόμενα εμπορευματοκιβώτια επαναπατρίστηκαν ή απαγορεύτηκε η είσοδος. Κατά συνέπεια, τα πλαστικά δοχεία απορριμμάτων συσσωρεύονται στα λιμάνια.

Δεδομένων των περιορισμένων επιλογών εξαγωγής, η προσοχή στράφηκε σε τοπικές λύσεις. Η προτεινόμενη διευρυμένη ευθύνη του παραγωγού θα φορολογούσε τους παραγωγούς πλαστικών για να επιδοτούν τους ανακυκλωτές.

Το 2019, το διεθνές εμπόριο πλαστικών απορριμμάτων ρυθμίστηκε βάσει της Σύμβασης της Βασιλείας. Σύμφωνα με τη Σύμβαση, οποιοδήποτε μέρος μπορεί να αποφασίσει να απαγορεύσει τις εισαγωγές επικίνδυνων πλαστικών απορριμμάτων και, από την 1η Ιανουαρίου 2021, ορισμένων μικτών πλαστικών απορριμμάτων. Τα μέρη της Σύμβασης οφείλουν να διασφαλίζουν περιβαλλοντικά ορθή διαχείριση των απορριμμάτων τους είτε μέσω εναλλακτικών εισαγωγέων είτε μέσω της αύξησης της χωρητικότητας.

Η πανδημία COVID-19 μείωσε προσωρινά το εμπόριο πλαστικών απορριμμάτων, εν μέρει λόγω της μειωμένης δραστηριότητας στις εγκαταστάσεις διαχείρισης απορριμμάτων, των διακοπών στη ναυτιλία και των χαμηλών τιμών του πετρελαίου που μείωσαν το κόστος του παρθένου πλαστικού και κατέστησαν την ανακύκλωση λιγότερο κερδοφόρα.

 

Η συνολική ποσότητα πλαστικού που παρήχθη ποτέ παγκοσμίως, μέχρι το 2015, εκτιμάται ότι είναι 8,3 δισεκατομμύρια τόνους. Περίπου 6,3 δισ. τόνους από αυτά απορρίφθηκαν ως απόβλητα, από τα οποία περίπου το 79% συσσωρεύτηκε σε χώρους υγειονομικής ταφής ή στο φυσικό περιβάλλον, το 12% αποτεφρώθηκε και το 9% ανακυκλώθηκε. Μόνο περίπου το 1% όλου του πλαστικού έχει ανακυκλωθεί περισσότερες από μία φορές. Πιο πρόσφατα, από το 2017, μόνο το 9% των 9 δισεκατομμυρίων τόνων πλαστικού που παρήχθη ανακυκλώθηκε.

Μέχρι το 2015 η παγκόσμια παραγωγή είχε φτάσει περίπου τους 381 μεγατόνους ετησίως. Το ποσοστό ανακύκλωσης εκείνη τη χρονιά ήταν 19,5%, ενώ το 25,5% αποτεφρώθηκε και το υπόλοιπο 55% διατέθηκε, σε μεγάλο βαθμό σε ΧΥΤΑ. Αυτά τα ποσοστά υστερούν σε σχέση με άλλα ανακυκλώσιμα, όπως το χαρτί, το μέταλλο και το γυαλί. Αν και το ποσοστό του ανακυκλωμένου ή αποτεφρωμένου υλικού αυξάνεται κάθε χρόνο, η ποσότητα των απορριμμάτων που απομένουν συνεχίζει επίσης να αυξάνεται. Η παραγωγή θα μπορούσε να φτάσει περίπου τους 800 μεγατόνους ετησίως έως το 2040, αν και η εφαρμογή όλων των εφικτών παρεμβάσεων θα μπορούσε να μειώσει τη ρύπανση από πλαστικό κατά 40% από τα ποσοστά του 2016.

Τα ποσοστά ανακύκλωσης ποικίλλουν μεταξύ των τύπων πλαστικού. Αρκετοί τύποι είναι σε κοινή χρήση, καθένας με ξεχωριστές χημικές και φυσικές ιδιότητες. Αυτό επηρεάζει το κόστος διαλογής και επανεπεξεργασίας. που επηρεάζει την αξία και το μέγεθος της αγοράς για τα ανακτημένα υλικά. Το τερεφθαλικό πολυαιθυλένιο και το HDPE έχουν τα υψηλότερα ποσοστά ανακύκλωσης, ενώ το πολυστυρένιο και η πολυουρεθάνη σπάνια ανακυκλώνονται.

Ένας από τους λόγους για τα χαμηλά επίπεδα ανακύκλωσης πλαστικών είναι η χαμηλή ζήτηση, δεδομένων των κακών/ασυνεπών ιδιοτήτων των υλικών. Το ποσοστό πλαστικού που μπορεί να ανακυκλωθεί πλήρως, αντί να ανακυκλωθεί ή να πάει χαμένο, μπορεί να αυξηθεί όταν οι κατασκευαστές ελαχιστοποιήσουν την ανάμειξη των υλικών συσκευασίας και εξαλείφουν τους ρύπους. Ο Σύνδεσμος Ανακυκλωτών Πλαστικών εξέδωσε «Οδηγό Σχεδιασμού για Ανακυκλωσιμότητα».

Τα πιο συχνά παραγόμενα πλαστικά καταναλωτικά προϊόντα περιλαμβάνουν συσκευασίες από LDPE (π.χ. σακούλες, δοχεία, φιλμ συσκευασίας τροφίμων), δοχεία κατασκευασμένα από HDPE (π.χ. μπουκάλια γάλακτος, μπουκάλια σαμπουάν, μπανιέρες παγωτού) και τερεφθαλικό πολυαιθυλένιο (π.χ. μπουκάλια για νερό και άλλα ποτά). Αυτά τα προϊόντα μαζί αντιπροσωπεύουν περίπου το 36% της παραγωγής πλαστικών. Η χρήση πλαστικών στις κατασκευές και τις κατασκευές, τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα, τις μεταφορές και τον ηλεκτρικό εξοπλισμό αντιπροσωπεύει ένα άλλο σημαντικό μερίδιο της αγοράς πλαστικών.

Περιφερειακά δεδομένα

Η κατανάλωση πλαστικών διαφέρει μεταξύ των χωρών και των κοινοτήτων, αν και βρίσκεται σχεδόν παντού. Από το 2022, οι χώρες της Βόρειας Αμερικής (NAFTA) αντιπροσώπευαν το 21% της παγκόσμιας κατανάλωσης πλαστικών, ακολουθούμενες στενά από την Κίνα (20%) και τη Δυτική Ευρώπη (18%). Στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη η κατά κεφαλήν κατανάλωση πλαστικού ήταν 94 κιλά και 85 kg/κεφαλή/έτος, αντίστοιχα. Η Κίνα έφτασε τα 58 kg/κεφαλή/έτος.

Το 2012, 25,2 μεγατόνοι πλαστικών απορριμμάτων μετά την κατανάλωση συλλέχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από αυτό, περισσότερο από το 60% (15,6 μεγατόνοι) ανακτήθηκε και το 40% (9,6 μεγατόνοι) διατέθηκε ως αστικά στερεά απόβλητα (ΑΣΑ). Από τους 15,6 μεγατόνους ανακτηθέντων πλαστικών απορριμμάτων, περίπου 6,6 μεγατόνοι ανακυκλώθηκαν, ενώ το υπόλοιπο πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε ως καύσιμο που προέρχεται από απορρίμματα ή αποτεφρώθηκε σε αποτεφρωτήρες MSW με ανάκτηση ενέργειας (περίπου 9 μεγατόνοι). Η Ευρώπη πρωτοστατεί στην ανακύκλωση πλαστικών, επαναχρησιμοποιώντας περίπου το 26%.

Οι δραστηριότητες ανακύκλωσης των μεγαλύτερων παραγωγών πλαστικών απορριμμάτων έχουν τη μεγαλύτερη επίδραση στους παγκόσμιους μέσους όρους. Πρόκειται για ένα μείγμα προηγμένων οικονομιών και μεγάλων αναπτυσσόμενων χωρών. Ορισμένοι δημοσιεύουν επίσημα στατιστικά στοιχεία για τα ποσοστά ανακύκλωσης πλαστικών. Άλλοι ενδέχεται να δημοσιεύουν επιμέρους δεδομένα, συνήθως περιορισμένα σε πληθυσμιακά κέντρα. Αυτό καθιστά δύσκολο να γίνουν ακριβείς συγκρίσεις, ειδικά καθώς τα δημοσιευμένα ποσοστά ανακύκλωσης ποικίλλουν.

* Αν και επίσημα δεν είναι χώρα, η νομοθεσία που επηρεάζει την ανακύκλωση εκδίδεται συχνά σε επίπεδο ΕΕ.

 

Η ανακύκλωση ξεκινά με τη συλλογή και τη διαλογή των απορριμμάτων. Η συλλογή Curbside λειτουργεί σε πολλές χώρες. Τα απόβλητα αποστέλλονται σε μια εγκατάσταση ανάκτησης υλικών ή σε μηχανική βιολογική επεξεργασία, όπου το πλαστικό διαχωρίζεται, καθαρίζεται και διαλέγεται για πώληση. Τα ακατάλληλα υλικά αποστέλλονται σε χώρο υγειονομικής ταφής ή αποτεφρωτή. Αυτές οι εργασίες αντιπροσωπεύουν μεγάλο μέρος του οικονομικού και ενεργειακού κόστους που σχετίζεται με την ανακύκλωση.

Η ταξινόμηση του πλαστικού είναι πιο περίπλοκη από άλλα ανακυκλώσιμα υλικά, επειδή διατίθεται σε μεγαλύτερη ποικιλία μορφών. Για παράδειγμα, το γυαλί χωρίζεται σε τρία ρεύματα (διαφανές, πράσινο και πορτοκαλί), τα μέταλλα είναι συνήθως είτε χάλυβας είτε αλουμινίου και μπορούν να διαχωριστούν χρησιμοποιώντας μαγνήτες ή διαχωριστές δινορρευμάτων και το χαρτί ταξινομείται συνήθως σε ένα μόνο ρεύμα.

Έξι τύποι πολυμερών εμπορευμάτων αντιπροσωπεύουν περίπου το 75% των πλαστικών απορριμμάτων, με τους υπόλοιπους να περιλαμβάνουν μυριάδες τύπους πολυμερών, συμπεριλαμβανομένων πολυουρεθάνες και συνθετικών ινών με μια σειρά από χημικές δομές. Τα είδη που κατασκευάζονται από τον ίδιο τύπο πολυμερούς μπορεί να είναι ασύμβατα μεταξύ τους, ανάλογα με τα πρόσθετα που περιέχουν. Τα πρόσθετα είναι ενώσεις που αναμιγνύονται σε πλαστικά για να βελτιώσουν την απόδοση και περιλαμβάνουν σταθεροποιητές, πληρωτικά και, κυρίως, βαφές. Τα διαφανή πλαστικά έχουν την υψηλότερη αξία καθώς μπορούν να βαφτούν μετά την ανακύκλωση, ενώ το μαύρο ή έντονα χρωματισμένο πλαστικό είναι πολύ λιγότερο πολύτιμο, επειδή επηρεάζουν το χρώμα του κατάντη προϊόντος. Έτσι, το πλαστικό τυπικά ταξινομείται και κατά τύπο και χρώμα πολυμερούς.

Έχουν αναπτυχθεί διάφορες προσεγγίσεις και τεχνολογίες ταξινόμησης. Μπορούν να συνδυαστούν με διάφορους τρόπους. Στην πράξη, καμία προσέγγιση δεν είναι 100% αποτελεσματική. Η ακρίβεια ταξινόμησης ποικίλλει μεταξύ των ανακυκλωτών, δημιουργώντας μια αγορά, όπου τα προϊόντα είναι ελάχιστα τυποποιημένα. Αυτή η ασυνέπεια είναι άλλο ένα εμπόδιο στην ανακύκλωση.

 

Η πλειονότητα των πλαστικών απορριμμάτων κατασκευάζεται από θερμομαλακτικά πολυμερή, τα οποία μπορούν να λιώσουν ξανά και να μετατραπούν σε νέα αντικείμενα, μέσω μηχανικής ανακύκλωσης. Σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή είναι μακράν η πιο κοινή μορφή ανακύκλωσης και σε πολλές χώρες, είναι ο μόνος τύπος που εφαρμόζεται. Είναι η πιο απλή και οικονομική τεχνική. Έχει χαμηλότερο αποτύπωμα άνθρακα από άλλες διεργασίες. Ωστόσο, αρκετοί παράγοντες μπορούν να μειώσουν την ποιότητα παραγωγής, γεγονός που περιορίζει την εφαρμογή του.

Τα πλαστικά λιώνουν μεταξύ 150-320°C, ανάλογα με τον τύπο του πολυμερούς. Αυτό είναι αρκετό για να προκαλέσει ανεπιθύμητες χημικές αντιδράσεις που υποβαθμίζουν την παραγωγή. Αυτό μπορεί να παράγει πτητικές ενώσεις χαμηλού μοριακού βάρους, οι οποίες μπορεί να προσδώσουν ανεπιθύμητη γεύση ή οσμή, καθώς και αποχρωματισμό. Τα πρόσθετα μπορούν να επιταχύνουν αυτή την υποβάθμιση. Για παράδειγμα, τα οξο-βιοδιασπώμενα πρόσθετα, που προορίζονται να βελτιώσουν τη βιοδιασπασιμότητα του πλαστικού, αυξάνουν επίσης τον βαθμό θερμικής αποδόμησης. Τα επιβραδυντικά φλόγας μπορούν παρομοίως να έχουν ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Η ποιότητα του προϊόντος εξαρτάται επίσης σε μεγάλο βαθμό από το πόσο καλά ταξινομήθηκε το πλαστικό. Πολλά πολυμερή είναι μη αναμίξιμα μεταξύ τους όταν διαχωρίζονται τήξη και φάση (όπως το λάδι και το νερό) κατά την επανεπεξεργασία. Τα προϊόντα που παράγονται από τέτοια μείγματα περιέχουν όρια μεταξύ των διαφορετικών πολυμερών με ασθενή συνοχή πέρα από αυτά τα όρια, με αποτέλεσμα να διακυβεύονται οι μηχανικές ιδιότητες. Σε πιο ακραίες περιπτώσεις τα πολυμερή μπορεί να αποικοδομηθούν μεταξύ τους, ιδιαίτερα με το PVC, καθώς μπορεί να δημιουργήσει υδροχλώριο που επηρεάζει έντονα τα πολυμερή συμπύκνωσης όπως το PET.

Πολλά από αυτά τα προβλήματα έχουν τεχνολογικές λύσεις, αν και έχουν οικονομικό κόστος. Προηγμένοι σταθεροποιητές πολυμερών και μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την προστασία των πλαστικών από την πίεση της θερμικής επανεπεξεργασίας. Τα πτητικά προϊόντα αποδόμησης μπορούν να αφαιρεθούν με μια σειρά τεχνικών αποπτητοποίησης. Τα επιβραδυντικά φλόγας μπορούν να αφαιρεθούν με χημική επεξεργασία, ενώ τα επιβλαβή μεταλλικά πρόσθετα μπορούν να καταστούν αδρανή με τους απενεργοποιητές. Τέλος, οι ιδιότητες των μικτών πλαστικών μπορούν να βελτιωθούν με τη χρήση συμβατών. Πρόκειται για ενώσεις που βελτιώνουν την αναμειξιμότητα μεταξύ των τύπων πολυμερών για να δώσουν ένα πιο ομοιογενές προϊόν, με καλύτερη εσωτερική συνοχή και βελτιωμένες μηχανικές ιδιότητες. Είναι μικρά μόρια που διαθέτουν δύο χημικές περιοχές, καθεμία από τις οποίες είναι συμβατή με ένα συγκεκριμένο πολυμερές. Αυτό τους επιτρέπει να λειτουργούν σαν μοριακά καρφιά ή βίδες, αγκυρώνοντας τα πολυμερή μεταξύ τους. Ως αποτέλεσμα, οι συμβατοποιητές συνήθως περιορίζονται σε συστήματα, στα οποία κυριαρχούν δύο συγκεκριμένοι τύποι πλαστικού και δεν είναι οικονομικά αποδοτικοί για ετερογενή μείγματα. Κανένας συμβατιστής δεν επιλύει όλους τους πλαστικούς συνδυασμούς. Ακόμη και με αυτές τις τεχνολογίες, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ανακυκλωθεί το πλαστικό ώστε να μπορεί να πληροί τα πρότυπα επαφής με τα τρόφιμα.

Ανακύκλωση κλειστού κύκλου

Στην ανακύκλωση κλειστού βρόχου ή στην πρωτογενή ανακύκλωση, το χρησιμοποιημένο πλαστικό ανακυκλώνεται ασταμάτητα σε νέα αντικείμενα ίδιας ποιότητας και τύπου. Για παράδειγμα, η μετατροπή των μπουκαλιών ποτών σε μπουκάλια ποτών. Μπορεί να θεωρηθεί παράδειγμα κυκλικής οικονομίας. Η συνεχής μηχανική ανακύκλωση πλαστικού χωρίς μείωση της ποιότητας αποτελεί πρόκληση, λόγω της σωρευτικής αποικοδόμησης του πολυμερούς και του κινδύνου συσσώρευσης ρύπων. Το 2013 μόνο το 2% των πλαστικών συσκευασιών ανακυκλώθηκε σε κλειστό βρόχο. Αν και η ανακύκλωση κλειστού βρόχου έχει διερευνηθεί για πολλά πολυμερή, μέχρι σήμερα η μόνη βιομηχανική επιτυχία είναι η ανακύκλωση φιαλών PET. Αυτό συμβαίνει επειδή η αποικοδόμηση πολυμερών στο PET είναι συχνά επισκευάσιμη. Οι πολυμερείς αλυσίδες του PET τείνουν να διασπώνται στις εστερικές τους ομάδες και οι ομάδες αλκοόλης και καρβοξυλίου που απομένουν από αυτό μπορούν να ενωθούν ξανά μεταξύ τους με τη χρήση χημικών παραγόντων που ονομάζονται επεκτατικά αλυσίδας. Ο πυρομελλιτικός διανυδρίτης είναι μια τέτοια ένωση.

Ανακύκλωση ανοιχτού βρόχου

 

Στην ανακύκλωση ανοιχτού βρόχου, επίσης γνωστή ως δευτερογενής ανακύκλωση ή υποκύκλωση, η ποιότητα του πλαστικού μειώνεται κάθε φορά που ανακυκλώνεται, έτσι ώστε το υλικό τελικά να γίνεται μη ανακυκλώσιμο. Είναι ο πιο κοινός τύπος. Η ανακύκλωση φιαλών PET σε φλις ή άλλες ίνες είναι ένα συνηθισμένο παράδειγμα και ευθύνεται για την πλειοψηφία της ανακύκλωσης τερεφθαλικού πολυαιθυλένιου. Η αξιολόγηση του κύκλου ζωής δείχνει ότι έχει οικολογικό όφελος. Η ανακύκλωση μπορεί να εκτοπίσει τη ζήτηση για φρέσκο πλαστικό. Ωστόσο, εάν χρησιμοποιείται για την παραγωγή αντικειμένων που διαφορετικά δεν θα είχαν κατασκευαστεί, τότε δεν αντικαθιστά την παραγωγή και έχει μικρό ή καθόλου όφελος για το περιβάλλον.

Η μείωση της ποιότητας του πολυμερούς μπορεί να αντισταθμιστεί με την ανάμειξη ανακυκλωμένων και νέων υλικών. Τα συμβατά πλαστικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αντικατάσταση παρθένου υλικού, καθώς είναι δυνατή η παραγωγή τους με τον σωστό δείκτη ροής τήγματος που απαιτείται για καλά αποτελέσματα. Μικτά πλαστικά χαμηλής ποιότητας μπορούν να ανακυκλωθούν σε ανοιχτό βρόχο, αν και η ζήτηση για τέτοια προϊόντα είναι περιορισμένη. Όταν αυτά αναμειγνύονται κατά την επανεπεξεργασία, το αποτέλεσμα είναι συνήθως ένα μη ελκυστικό σκούρο καφέ. Αυτά τα μείγματα βρίσκουν χρήση ως έπιπλα εξωτερικού χώρου ή ως πλαστική ξυλεία. Καθώς το υλικό είναι αδύναμο, αλλά χαμηλού κόστους παράγεται σε χοντρές σανίδες για να παρέχει αντοχή υλικού.

Θερμοσκληρυντές

Αν και τα θερμοσκληρυνόμενα πολυμερή δεν τήκονται, έχουν αναπτυχθεί τεχνολογίες για τη μηχανική ανακύκλωσή τους. Αυτό συνήθως περιλαμβάνει τη διάσπαση του υλικού σε μικρά σωματίδια (ψίχουλα), τα οποία μπορούν στη συνέχεια να αναμειχθούν με ένα συνδετικό παράγοντα για να σχηματιστεί ένα σύνθετο υλικό. Για παράδειγμα, οι πολυουρεθάνες μπορούν να ανακυκλωθούν ως ανασυσταμένος αφρός ψίχουλων.

Στην ανακύκλωση πρώτων υλών, που ονομάζεται επίσης χημική ανακύκλωση ή τριτογενής ανακύκλωση, τα πολυμερή ανάγεται στα χημικά δομικά στοιχεία τους (μονομερή), τα οποία μπορούν στη συνέχεια να πολυμεριστούν σε φρέσκα πλαστικά. Θεωρητικά, αυτό επιτρέπει σχεδόν άπειρη ανακύκλωση. καθώς ακαθαρσίες, πρόσθετα, βαφές και χημικά ελαττώματα απομακρύνονται πλήρως με κάθε κύκλο. Στην πράξη, η χημική ανακύκλωση είναι πολύ λιγότερο συχνή από τη μηχανική ανακύκλωση. Η εφαρμογή είναι περιορισμένη επειδή δεν υπάρχουν ακόμη τεχνολογίες για τον αξιόπιστο αποπολυμερισμό όλων των πολυμερών σε βιομηχανική κλίμακα και επίσης επειδή το κόστος εξοπλισμού και λειτουργίας είναι πολύ υψηλότερο. Το 2018 η Ιαπωνία είχε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στον κόσμο με περίπου 4%, σε σύγκριση με 23% μηχανική ανακύκλωση, την ίδια περίοδο η Γερμανία, μια άλλη μεγάλη εταιρεία ανακύκλωσης, ανέφερε ποσοστό ανακύκλωσης πρώτης ύλης 0,2%. Ο αποπολυμερισμός, ο καθαρισμός και ο επαναπολυμερισμός του πλαστικού μπορεί επίσης να είναι ενεργοβόρα, με αποτέλεσμα το αποτύπωμα άνθρακα της ανακύκλωσης πρώτης ύλης να είναι συνήθως υψηλότερο από αυτό της μηχανικής ανακύκλωσης. Το PET, το PU και το PS αποπολυμερίζονται εμπορικά σε διάφορους βαθμούς, αλλά η ανακύκλωση της πρώτης ύλης των πολυολεφινών, που αποτελούν σχεδόν το ήμισυ όλων των πλαστικών, είναι πολύ πιο περιορισμένη.

Θερμικός αποπολυμερισμός

Ορισμένα πολυμερή όπως το PTFE, το πολυστυρένιο, το νάιλον 6 και ο μεθακρυλικός πολυμεθυλεστέρας (PMMA) υφίστανται θερμικό αποπολυμερισμό, όταν θερμαίνονται σε επαρκώς υψηλές θερμοκρασίες. Οι αντιδράσεις είναι ευαίσθητες στις ακαθαρσίες και απαιτούν καθαρά και καλά διαλεγμένα απόβλητα, για να παραχθεί ένα καλό προϊόν. Ακόμη και τότε, δεν είναι όλες οι αντιδράσεις αποπολυμερισμού εντελώς αποτελεσματικές και συχνά παρατηρείται κάποια ανταγωνιστική πυρόλυση. Τα μονομερή, επομένως, απαιτούν καθαρισμό πριν από την επαναχρησιμοποίηση. Η ανακύκλωση πρώτης ύλης πολυστυρενίου έχει διατεθεί στο εμπόριο, αλλά η παγκόσμια χωρητικότητα παραμένει αρκετά περιορισμένη.

Χημικός αποπολυμερισμός

Πολυμερή συμπύκνωσης που φέρουν διασπάσιμες ομάδες όπως εστέρες και αμίδια μπορούν να αποπολυμεριστούν πλήρως με υδρόλυση ή διαλυτόλυση. Αυτή μπορεί να είναι μια καθαρά χημική διαδικασία, αλλά μπορεί επίσης να προωθηθεί από ένζυμα όπως η PETase. Τέτοιες τεχνολογίες έχουν χαμηλότερο ενεργειακό κόστος από τον θερμικό αποπολυμερισμό, αλλά δεν είναι διαθέσιμες για όλα τα πολυμερή. Το τερεφθαλικό πολυαιθυλένιο είναι το πολυμερές με τη μεγαλύτερη μελέτη, και έχει φτάσει σε εμπορική κλίμακα.

 

Η ανάκτηση ενέργειας, που ονομάζεται επίσης ανακύκλωση ενέργειας ή τεταρτοταγής ανακύκλωση, περιλαμβάνει την καύση απορριμμάτων πλαστικού στη θέση των ορυκτών καυσίμων για παραγωγή ενέργειας. Περιλαμβάνεται στα δεδομένα ανακύκλωσης που αναφέρουν πολλές χώρες, αν και δεν θεωρείται ανακύκλωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Διαφέρει από την αποτέφρωση χωρίς ανάκτηση ενέργειας, η οποία είναι ιστορικά πιο κοινή, αλλά η οποία δεν μειώνει ούτε την παραγωγή πλαστικών ούτε τη χρήση ορυκτών καυσίμων.

Η ανάκτηση ενέργειας είναι συχνά η έσχατη λύση διαχείρισης απορριμμάτων, μια θέση που κατείχαν προηγουμένως οι Χώροι Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων. Σε αστικές περιοχές, η έλλειψη κατάλληλων τοποθεσιών για νέους χώρους υγειονομικής ταφής μπορεί να οδηγήσει σε αυτό, αλλά οφείλεται επίσης σε κανονισμούς, όπως η οδηγία της ΕΕ για την υγειονομική ταφή ή άλλες πολιτικές εκτροπής των χωματερών. Σε σύγκριση με τις άλλες επιλογές ανακύκλωσης, η ελκυστικότητά του είναι σε μεγάλο βαθμό οικονομική. Εάν χρησιμοποιηθούν οι σωστές τεχνολογίες, τότε τα πλαστικά δεν χρειάζεται να διαχωριστούν, ή από άλλα αστικά στερεά απόβλητα (σκουπίδια), γεγονός που μειώνει το κόστος. Σε σύγκριση με την ενίοτε μεταβλητή αγορά ανακυκλώσιμων προϊόντων, η ζήτηση για ηλεκτρική ενέργεια είναι καθολική και κατανοητή καλύτερα, μειώνοντας τον αντιληπτό οικονομικό κίνδυνο. Ως μέσο διαχείρισης των απορριμμάτων, είναι εξαιρετικά αποτελεσματικό, μειώνοντας τον όγκο των απορριμμάτων κατά περίπου 90%, με τα υπολείμματα να στέλνονται σε χώρους υγειονομικής ταφής ή να χρησιμοποιούνται για την κατασκευή τεμαχίων στάχτης. Αν και οι εκπομπές CO₂ του είναι υψηλές, η σύγκριση της συνολικής οικολογικής του επιθυμίας με άλλες τεχνολογίες ανακύκλωσης είναι δύσκολη. Για παράδειγμα, ενώ η ανακύκλωση μειώνει σημαντικά τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου σε σύγκριση με την αποτέφρωση, είναι ένας δαπανηρός τρόπος για την επίτευξη αυτών των μειώσεων σε σύγκριση με την επένδυση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Τα πλαστικά απόβλητα μπορεί να καούν ως καύσιμο που προέρχεται από απορρίμματα (RDF) ή μπορεί να μετατραπούν πρώτα χημικά σε συνθετικό καύσιμο. Σε κάθε προσέγγιση, το PVC πρέπει να αποκλειστεί ή να αντισταθμιστεί με την εγκατάσταση τεχνολογιών αποχλωρίωσης, καθώς παράγει μεγάλες ποσότητες υδροχλωρίου (HCl), όταν καίγεται. Αυτό μπορεί να διαβρώσει τον εξοπλισμό και να προκαλέσει ανεπιθύμητη χλωρίωση των προϊόντων καυσίμου. Η καύση έχει συνδεθεί εδώ και πολύ καιρό με την απελευθέρωση επιβλαβών διοξινών και ενώσεων που μοιάζουν με διοξίνες, ωστόσο αυτοί οι κίνδυνοι μπορούν να περιοριστούν με τη χρήση προηγμένων καυστήρων και συστημάτων ελέγχου εκπομπών. Η αποτέφρωση με ανάκτηση ενέργειας παραμένει η πιο κοινή μέθοδος, με πιο προηγμένες τεχνολογίες μεταφοράς αποβλήτων σε καύσιμα, όπως η πυρόλυση, που εμποδίζονται από τεχνικά εμπόδια και εμπόδια κόστους.

Αντικατάσταση οπτάνθρακα

Πολλά είδη πλαστικού μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πηγή άνθρακα (αντί του οπτάνθρακα) στην ανακύκλωση σκραπ χάλυβα, με περίπου 200.000 τόνους απορριμμάτων πλαστικών που επεξεργάζονται κάθε χρόνο στην Ιαπωνία.

Κατασκευή και σκυρόδεμα

Η χρήση ανακτημένων πλαστικών σε υλικά μηχανικής κερδίζει έδαφος. Το αλεσμένο πλαστικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δομικό αδρανές ή υλικό πλήρωσης σε ορισμένες εφαρμογές. Επίσης, η αξιοποίηση του πλαστικού στο ασφαλτικό σκυρόδεμα, (σχηματισμός ελαστικοποιημένης ασφάλτου), η υποβάση και η ανακυκλωμένη μόνωση μπορεί να είναι ευεργετική. Ένα παράδειγμα αυτού είναι η κατασκευή πλαστικών δρόμων. Αυτά μπορεί να είναι κατασκευασμένα εξ ολοκλήρου από πλαστικό ή μπορεί να ενσωματώνουν σημαντικές ποσότητες πλαστικού. Η πρακτική είναι δημοφιλής στην Ινδία, η οποία μέχρι το 2021 είχε κατασκευάσει περίπου 700 χλμ (435 μίλια) αυτοκινητοδρόμων. Μπορεί να επιτρέψει την έκπλυση πλαστικών προσθέτων στο περιβάλλον. Η έρευνα συνεχίζεται για τη χρήση πλαστικών σε διάφορες μορφές σε τσιμεντοειδές υλικά όπως το σκυρόδεμα. Η πύκνωση πλαστικών υλικών όπως το PET και οι πλαστικές σακούλες και στη συνέχεια η χρήση τους για μερική αντικατάσταση αδρανών και ο αποπολυμερισμός του PET για χρήση ως πολυμερικό συνδετικό για την ενίσχυση του σκυροδέματος βρίσκονται υπό μελέτη.

Ταπετσαρίες και υφάσματα μόδας

Η χρήση ανακυκλωμένων πλαστικών για μετατροπή σε υφάσματα αρχίζει να κερδίζει έδαφος στην ευρωπαϊκή βιομηχανία εσωτερικών χώρων και ταπετσαριών κατοικιών. Το ύφασμα κατασκευάζεται εξ ολοκλήρου από ανακυκλωμένα πλαστικά μπουκάλια, με κάθε μέτρο υφάσματος που παράγεται εκτός από περίπου 90 πλαστικά μπουκάλια από το να καταλήξουν σε χωματερή. Τα μπουκάλια συλλέγονται τοπικά πριν διαχωριστούν ανά τύπο και χρώμα, υποβληθούν σε επεξεργασία και μετατραπούν σε νιφάδες. Αυτό το πολυμερές τελικά εξωθείται σε νήμα, το οποίο στη συνέχεια γίνεται υφή, βάφεται νήμα και ενσωματώνεται με μόνιμες ιδιότητες επιβραδυντικού φλόγας.

Απόβλητα σε καύσιμο

Τα μικτά πλαστικά απόβλητα μπορούν να αποπολυμεριστούν για να δώσουν ένα συνθετικό καύσιμο. Αυτό έχει υψηλότερη θερμαντική αξία από το αρχικό πλαστικό και μπορεί να καεί πιο αποτελεσματικά, αν και παραμένει λιγότερο αποδοτικό από τα ορυκτά καύσιμα. Έχουν διερευνηθεί διάφορες τεχνολογίες μετατροπής, από τις οποίες η πυρόλυση είναι η πιο κοινή. Η μετατροπή μπορεί να πραγματοποιηθεί ως μέρος της αποτέφρωσης σε έναν κύκλο IGC, αλλά συχνά ο στόχος είναι η συλλογή του καυσίμου για την πώλησή του. Η πυρόλυση μικτών πλαστικών μπορεί να δώσει ένα αρκετά ευρύ μείγμα χημικών προϊόντων (μεταξύ 1 και 15 ατόμων άνθρακα) συμπεριλαμβανομένων αερίων και αρωματικών υγρών. Οι καταλύτες μπορούν να δώσουν ένα καλύτερα καθορισμένο προϊόν με υψηλότερη τιμή. Τα υγρά προϊόντα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως συνθετικό καύσιμο ντίζελ, με εμπορική παραγωγή σε πολλές χώρες. Η ανάλυση του κύκλου ζωής δείχνει ότι το πλαστικό σε καύσιμο μπορεί να αντικαταστήσει τα ορυκτά καύσιμα και να μειώσει τις καθαρές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου (μείωση περίπου 15%).

Σε σύγκριση με την ευρέως διαδεδομένη πρακτική της αποτέφρωσης, οι τεχνολογίες πλαστικού σε καύσιμο έχουν δυσκολευτεί να γίνουν οικονομικά βιώσιμες.

Χειροκίνητος διαχωρισμός

Η ταξινόμηση με το χέρι είναι η παλαιότερη και απλούστερη μέθοδος. Στις αναπτυσσόμενες χώρες αυτό μπορεί να γίνει από συλλέκτες απορριμμάτων, ενώ σε ένα κέντρο ανακύκλωσης, οι εργαζόμενοι μαζεύουν αντικείμενα από έναν ιμάντα μεταφοράς. Απαιτεί χαμηλά επίπεδα τεχνολογίας και επενδύσεων, αλλά έχει υψηλό κόστος εργασίας. Αν και πολλά πλαστικά αντικείμενα έχουν κωδικούς αναγνώρισης, οι εργαζόμενοι σπάνια έχουν χρόνο να τους αναζητήσουν, με αποτέλεσμα να αφήνονται προβλήματα αναποτελεσματικότητας και ασυνέπειας. Ακόμη και οι προηγμένες εγκαταστάσεις διατηρούν χειροκίνητες συσκευές επιλογής για την αντιμετώπιση προβλημάτων και τη διόρθωση σφαλμάτων ταξινόμησης. Οι συνθήκες εργασίας μπορεί να είναι ανθυγιεινές.

Διαχωρισμός πυκνότητας

Τα πλαστικά μπορούν να διαχωριστούν εκμεταλλευόμενοι τις διαφορές στις πυκνότητες τους. Σε αυτή την προσέγγιση το πλαστικό αλέθεται πρώτα σε νιφάδες παρόμοιου μεγέθους, πλένεται και υποβάλλεται σε διαχωρισμό με βαρύτητα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί χρησιμοποιώντας είτε έναν ταξινομητή αέρα ή υδροκυκλώνα, είτε με τη μέθοδο wet float-sink. Αυτές οι προσεγγίσεις παρέχουν μερική διαλογή, καθώς ορισμένα πολυμερή έχουν παρόμοια πυκνότητα. Το πολυπροπυλένιο (PP) και το πολυαιθυλένιο (PE) είναι παρόμοια όπως το τερεφθαλικό πολυαιθυλένιο (PET), το πολυστυρένιο (PS) και το πολυβινυλοχλωρίδιο. Επιπλέον, εάν το πλαστικό περιέχει υλικά πλήρωσης, αυτό μπορεί να επηρεάσει την πυκνότητά του. Το ελαφρύτερο κλάσμα PP και PE είναι γνωστό ως μικτή πολυολεφίνη (MPO) και μπορεί να πωληθεί ως προϊόν χαμηλής αξίας, το βαρύτερο κλάσμα μικτών πλαστικών είναι συνήθως μη ανακυκλώσιμο.

Ηλεκτροστατικός διαχωρισμός

Στους ηλεκτροστατικούς διαχωριστές, το τριβοηλεκτρικό φαινόμενο χρησιμοποιείται για να φορτίσει ηλεκτρικά πλαστικά σωματίδια, με διαφορετικά πολυμερή φορτισμένα σε διαφορετικούς βαθμούς. Στη συνέχεια διοχετεύονται μέσω ενός ηλεκτρικού πεδίου, το οποίο τα εκτρέπει ανάλογα με το φορτίο τους, κατευθύνοντάς τα σε κατάλληλους συλλέκτες. Όπως και με τον διαχωρισμό πυκνότητας, τα σωματίδια πρέπει να είναι στεγνά, να είναι ομοιόμορφα σε μέγεθος και σχήμα. Ο ηλεκτροστατικός διαχωρισμός μπορεί να είναι συμπληρωματικός του διαχωρισμού πυκνότητας, επιτρέποντας τον πλήρη διαχωρισμό των πολυμερών, και των μικτών χρωμάτων.

Διαχωρισμός με βάση αισθητήρα

 

Αυτή η προσέγγιση είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοματοποιημένη και περιλαμβάνει διάφορους αισθητήρες συνδεδεμένους με έναν υπολογιστή, ο οποίος αναλύει αντικείμενα και τα κατευθύνει σε κατάλληλους αγωγούς ή ζώνες. Η φασματοσκοπία εγγύς υπέρυθρης ακτινοβολίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διάκριση τύπων πολυμερών, αν και μαύρα/έντονα χρωματιστά πλαστικά, καθώς και σύνθετα υλικά όπως το χαρτί με πλαστική επίστρωση και οι πολυστρωματικές συσκευασίες, μπορεί να δώσουν παραπλανητικές ενδείξεις. Η οπτική ταξινόμηση, όπως οι διαλογείς χρωμάτων ή η υπερφασματική απεικόνιση, μπορεί στη συνέχεια να χωριστεί ανά χρώμα. Ο διαχωρισμός βάσει αισθητήρα είναι πιο ακριβός στην εγκατάσταση, αλλά έχει τα καλύτερα ποσοστά ανάκτησης και παράγει περισσότερα προϊόντα υψηλής ποιότητας.

Σκραπ

Τα πλαστικά απόβλητα είναι, είτε βιομηχανικά σκραπ (μερικές φορές αναφέρεται ως μεταβιομηχανική ρητίνη), είτε απόβλητα καταναλωτών. Το σκραπ δημιουργείται κατά την παραγωγή και συνήθως αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Μπορεί να περιλαμβάνει φλας, στολίδια, σπιράλ και απορρίμματα. Καθώς συλλέγεται στο σημείο κατασκευής είναι καθαρό και γνωστού τύπου και ποιότητας και είναι πολύτιμο. Καθώς το σκραπ διακινείται ως επί το πλείστον ιδιωτικά, συχνά δεν συμπεριλαμβάνεται στα επίσημα στατιστικά στοιχεία.

 

Πολλά πλαστικά αντικείμενα φέρουν σύμβολα που προσδιορίζουν τον τύπο του πολυμερούς, από το οποίο κατασκευάζονται. Αυτοί οι κωδικοί αναγνώρισης ρητίνης (RIC), χρησιμοποιούνται διεθνώς. Αναπτύχθηκαν το 1988 από την Society of the Plastics Industry (τώρα Plastics Industry Association) στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά από το 2008 διαχειρίζονται από τον οργανισμό προτύπων ASTM International.

Τα RIC δεν είναι υποχρεωτικά σε όλες τις χώρες, αλλά πολλοί παραγωγοί σηματοδοτούν οικειοθελώς τα προϊόντα τους. Οι επτά κωδικοί περιλαμβάνουν έξι για τα πιο συνηθισμένα πλαστικά και έναν ως βασικό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση διατηρεί έναν παρόμοιο κατάλογο εννέα κωδικών που περιλαμβάνει επίσης ABS και πολυαμίδια. Τα RIC βασίζονται στο σύμβολο της ανακύκλωσης, αλλά έχουν προκαλέσει κριτική, καθώς υπονοούν ότι τα επισημασμένα αντικείμενα είναι πάντα ανακυκλώσιμα, όταν αυτό μπορεί να μην είναι αλήθεια.

Τα RIC δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικά για την ανακύκλωση μίας ροής, καθώς αυτές οι λειτουργίες αυτοματοποιούνται όλο και περισσότερο. Ωστόσο, σε ορισμένες χώρες, οι πολίτες υποχρεούνται να διαχωρίζουν τα πλαστικά τους απορρίμματα, σύμφωνα με τον τύπο του πολυμερούς πριν από τη συλλογή τους. Για παράδειγμα, στην Ιαπωνία οι φιάλες PET συλλέγονται χωριστά για ανακύκλωση.

Κωδικός αναγνώρισης πλαστικού	Τύπος πλαστικού πολυμερούς	Ιδιότητες	Κοινές εφαρμογές	Θερμοκρασίες τήξης και μετάπτωσης γυαλιού (°C)	Συντελεστής Young (GPa)
	Τερεφθαλικό πολυαιθυλένιο (PET)	Διαύγεια, αντοχή, σκληρότητα, φραγμός στα αέρια και την υγρασία	Μπουκάλια ντρέσινγκ αναψυκτικών, νερού και σαλάτας, βάζα με φυστικοβούτυρο και μαρμελάδα, καπάκια χωνακιών παγωτού, μικρά μη βιομηχανικά ηλεκτρονικά.	Τm = 250 Tg = 76	2–2,7
	Πολυαιθυλένιο υψηλής πυκνότητας (HDPE)	Ακαμψία, αντοχή, σκληρότητα, φραγμός στα αέρια και την υγρασία	Σωλήνες νερού, αγωγοί αερίου και πυρκαγιάς, αγωγοί ηλεκτρισμού και επικοινωνίας, κουβάδες πέντε γαλονιών, μπουκάλια γάλακτος, χυμού και νερού, σακούλες παντοπωλείου, μερικά μπουκάλια ειδών προσωπικής υγιεινής	Τm = 130 Tg = −125	0,8
	Πολυβινυλοχλωρίδιο (PVC)	Ευελιξία, ευκολία ανάμειξης, δύναμη, σκληρότητα	Ελαστικό περιτύλιγμα για μη εδώδιμα είδη, μερικές φορές συσκευασία blister. Οι μη συσκευαστικές χρήσεις περιλαμβάνουν μόνωση ηλεκτρικών καλωδίων, άκαμπτες σωληνώσεις και δίσκους βινυλίου.	Tm = 240 Tg = 85	2,4–4,1
	Πολυαιθυλένιο χαμηλής πυκνότητας (LDPE)	Ευκολία επεξεργασίας, δύναμη, ευκαμψία, ευκολία σφράγισης, φράγμα υγρασίας.	Σακούλες κατεψυγμένων τροφίμων, μπουκάλια που συμπιέζονται, π.χ. μέλι, μουστάρδα. μεμβράνες προσκόλλησης, εύκαμπτα καπάκια δοχείων	Tm = 120 Tg = −125	0,17-0,28
	Πολυπροπυλένιο (PP)	Δύναμη, αντοχή στη θερμότητα, τα χημικά, το λίπος και το λάδι, φράγμα υγρασίας	Επαναχρησιμοποιήσιμα σκεύη μικροκυμάτων ή δοχεία σε πακέτο, είδη κουζίνας, δοχεία γιαουρτιού ή μαργαρίνης, φλιτζάνια και πιάτα μιας χρήσης, καπάκια μπουκαλιών αναψυκτικών.	Tm = 173 Tg = −10	1,5–2
	Πολυστυρένιο (PS)	Ευελιξία, διαύγεια, σχηματίζεται εύκολα, αφρίζεται εύκολα	Κουτιά αυγών, φλιτζάνια, πιάτα, δίσκοι και μαχαιροπίρουνα μιας χρήσης, δοχεία τροφίμων αφρού, συσκευασία φυστικιών και προστασία συσκευασίας	Tm = 240 (μόνο ισοτακτική) Tg = 100 (τακτική και ισοτακτική)	3–3,5
	Άλλο (συχνά πολυανθρακικό ή ABS)	Εξαρτάται από πολυμερή ή συνδυασμό πολυμερών	Μπουκάλια ποτών, μπιμπερό γάλακτος. Μη συσκευαστικές χρήσεις για πολυανθρακικό: συμπαγείς δίσκοι, «άθραυστα» τζάμια, περίβλημα ηλεκτρονικής συσκευής, φακοί (συμπεριλαμβανομένων των γυαλιών ηλίου), πίνακες οργάνων.	Πολυανθρακικό: Tm = 225 Tg = 145	Πολυανθρακικό: 2,6 Πλαστικά ABS: 2,3

• Οικονομικά της επεξεργασίας πλαστικών
• Ανακύκλωση γυαλιού
• Μικροπλαστικά
• Σταδιακή κατάργηση των ελαφριών πλαστικών σακουλών
• Πρόκληση Plastics 2020
• Ηλεκτρονικά απόβλητα
• Mobro 4000

• Εγχειρίδιο ISF's Plastics Recovery
• https://rumtoo.com