Πιπέρι Αλοννήσου: οικισμός της Ελλάδας

Το Πιπέρι είναι νησί των Βορείων Σποράδων. Βρίσκεται βορειοανατολικά της Αλοννήσου και εντός του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Αλοννήσου Βορείων Σποράδων.
Έχει έκταση 4,228 τ.χλμ. και το ψηλότερο σημείο του είναι στα 352 μ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 6 κατοίκους. Αποτελεί ένα από τα καταφύγια της Μεσογειακής φώκιας (Monachus monachus).

Νήσος Πιπέρι

Το νησί Πιπέρι όπως φαίνεται από τη θάλασσα
Γεωγραφία
Αρχιπέλαγος	Αιγαίο Πέλαγος
Νησιωτικό σύμπλεγμα	Σποράδες
Έκταση	4,228 km²
Υψόμετρο	352 μ
Χώρα
Ελλάδα
Περιφέρεια	Θεσσαλίας
Νομός	Μαγνησίας
Δήμος	Αλοννήσου
Δημογραφικά
Πληθυσμός	6 (απογραφής 2011)

Το Πιπέρι έχει χαρακτηριστεί Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης. Βρίσκεται στη Ζώνη Α1 του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου, είναι δηλαδή ο πυρήνας του. Ανήκει στον βιότοπο με Κωδικό Περιοχής GR1430005 και ονομασία «Κυρά Παναγιά, Πιπέρι, Ψαθούρα και γύρω νησίδες Άγιος Γεώργιος, Νήσοι Αδελφοί, Λεχούσα, Γαϊδουρονήσια», ο οποίος είναι "Ζώνη Ειδικής Προστασίας" για τη διατήρηση των άγριων πτηνών.

Ο συγκεκριμένος βιότοπος "Ζώνης Ειδικής Προστασίας" (ΖΕΠ) συγκαταλέγεται στους δεκαεπτά πιο σημαντικούς οικότοπους της Ελλάδας αναφορικά με δύο είδη απειλούμενης και προστατευόμενης ορνιθοπανίδας της Μεσογείου, τον Θαλασσοκόρακα (Phalacrocorax aristotelis desmarestii) και τον Αιγαιόγλαρο (Larus audouinii).

Για τους παραπάνω σημαντικούς λόγους, η πρόσβαση στο συγκεκριμένο νησί απαγορεύεται χωρίς ειδική άδεια. Ειδικότερα:

Στις επιτρεπόμενες δραστηριότητες περιλαμβάνονται:

• Η έρευνα με ειδική άδεια και προϋποθέσεις.
• Η συντήρηση της υπάρχουσας εκκλησίας και των σχετικών υποδομών.
• Η κτηνοτροφία με παραδοσιακές μεθόδους, εφόσον οι ενδιαφερόμενοι έχουν εφοδιαστεί με τις απαραίτητες άδειες και σύμφωνα με τις προϋποθέσεις και ειδικούς όρους που ισχύουν για το νησί.

Στις απαγορευμένες δραστηριότητες, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται:

• Η προσέγγιση κάθε σκάφους σε απόσταση μικρότερη των 3 ναυτικών μιλίων από τις ακτές του νησιού με εξαίρεση των σκαφών που χρησιμοποιούνται στα πλαίσια των επιτρεπόμενων δραστηριοτήτων.

Σημαντική περιοχή για είδη που αναπαράγονται σε παράκτιους γκρεμούς, για διαβατικά παρυδάτια, αρπακτικά και στρουθιόμορφα.

Στα μέσα του 18^ου αιώνα, στο νησί προϋπήρχε η εκκλησία της Παναγίας, όπου εμόναζε ο ιερομόναχος Βάρδα Φόβος από την επαρχία Δημητριάδος. Η δεύτερη εκκλησία, της Ζωοδόχου Πηγής, κτίστηκε από τον ιερομόναχο Διονύσιο (που καταγόταν από την Πορταριά, χωριό της Δημητριάδος), όταν ήρθε στο Πιπέρι από το Άγιο Όρος. Γύρω από την εκκλησία έκτισε πέντε ή έξι μοναστικά κελιά και σύστησε σκήτη (μικρή μονή) για πέντε ή έξι πατέρες. Το 1751, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, πήγε στο νησί ο Σκοπελίτης Κωνσταντίνος Δαπόντε, ο οποίος εκάρη μοναχός από τον Διονύσιο και μετονομάστηκε Καισάριος.

Από τη μικρή μονή δεν σώζεται πλέον τίποτα, εκτός από το καθολικό, ενώ είναι ορατά ερείπια από παλαιά κτίσματα και προϋπάρχουσες κατασκευές.

Πηγή: Ελληνική Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης & Αυτοδιοίκησης. «ΦΕΚ Απογραφών Πληθυσμού της Ελλάδας από το 1897»

• Αρχείο ΕΡΤ, "Το Θαλάσσιο Πάρκο των Βορείων Σποράδων", Οικολογικό Ντοκιμαντέρ
• Αρχείο ΕΡΤ, "Ο Τόπος ο Μικρός ο Μέγας - Το Τραγούδι της Φώκιας", Ιστορικό, Πολιτιστικό Ντοκιμαντέρ
• Μαυρίκης, Κώστας. (1997). "Άνω Μαγνήτων Νήσοι". Ιδιωτική Έκδοση
• Hau, Gerald | Hutter, Claus Peter. (1998). "Βόρειες Σποράδες - Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο". Εκδόσεις Road. ISBN 9789608481732