Μι

Στην νέα και αρχαία ελληνική γλώσσα αντιστοιχεί (είτε ως μονό είτε ως διπλό γράμμα) με το έρρινο διχειλικό σύμφωνο /m/ που πραγματώνεται είτε με τον παρόμοιο φθόγγο [m] (μητέρα) είτε ως χειλοδοντικός [ɱ] (εμφανίζω) έναντι χειλοδοντικών συμφώνων. Συμμετέχει επίσης στο δίγραφο <μπ> που συμβολίζει το ηχηρό διχειλικό κλειστό φώνημα /b/ και φθόγγο. Προήλθε από το φοινικικό γράμμα μεμ <>, που στα φοινικικά σήμαινε νερό. Αποτέλεσε τη βάση για τα ομόγραφα λατινικά και κυριλικά γράμματα.

Στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει αριθμητική αξία μ´=40.

Το κεφαλαίο Μ συμβολίζει:

• το πρόθεμα μέγα (ίσο με ${\displaystyle 10^{6}}$ )
• Το 10.000 (ΜΥΡΙΟΙ) σε ένα αρχαιότερο ελληνικό σύστημα αρίθμησης το ακροφωνικό σύστημα αρίθμησης.

Το πεζό μ χρησιμοποιείται για να συμβολίζει:

• το πρόθεμα μίκρο (ίσο με ${\displaystyle 10^{-6}}$ )
• Τη θεμελιώδη μονάδα μέτρησης μήκους μέτρο ως συντομογραφία (ο συστηματικός συμβολισμός του είναι το m).
• το μυόνιο (ή μιόνιο) (στοιχειώδες σωμάτιο).
• τον μέσο πληθυσμό και την αναμενόμενη τιμή στην θεωρία πιθανοτήτων και την στατιστική.
• την ανηγμένη μάζα στο πρόβλημα δύο σωμάτων (μηχανική)