Паўстанне Сімба

Адбывалася паралельна з паўстаннем у Квілу П’ера Мулеле, паплечніка забітага Патрыса Лумумбы.

Паўстанне Сімба
Асноўны канфлікт: Кангалезскі крызіс
Дата	студзень 1964—лістапад 1965
Месца	усход Конга
Вынік	разгром паўстанцаў
Праціўнікі
Рэспубліка Конга Замежныя найміты ваенная падтрымка:  ЗША  Бельгія Партыя афрыканскай салідарнасці ваенная падтрымка:  СССР  Куба  Уганда
Камандуючыя
Маіз Чомбэ Мабуту Сесе Сека Майкл Хоар Жан Шрам Крыстаф Гбенье Гастон Сумяло
Сілы бакоў
29 000 кангалезскімі ваенных, 500 наймітаў, 350 бельгійскіх парашутыстаў, 128 амерыканскіх камандас 9 500 паўстанцаў і 200 ваенных саветнікаў з Кубы і СССР
Агульныя страты
звыш 100 000 загінулі
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У гады халоднай вайны любы антыкапіталістычны бунт трактаваўся як прасавецкі, таму СССР аказаў паўстанцам ваенную дапамогу. 4 жніўня 1964 мяцежнікі атрымалі буйную перамогу, захапіўшы Стэнлівіль. Аднак зверствы ў адносінах да мірнага насельніцтва (вынішчэнне белых і адукаваных чорных конгалезцаў) прывяло да таго, што супраць паўстанцаў пачалася міжнародная аперацыя «Чырвоны Цмок». Сутнасць аперацыі заключалася ў высадцы групы бельгійскіх дэсантнікаў пры падтрымцы амерыканскай авіяцыі. Эфект нечаканасці дазволіў дэсантнікам без страт у асабістым складзе вызваліць практычна ўсіх закладнікаў. Таксама неацэнную падтрымку аказала группа наймітаў «Каманда 5» пад камандаваннем Майка Хоара.

Вялікую ролю ў падаўленні паўстання згулялі прэм’ер-міністр Маіз Чомбэ, які на той момант кіраваў краінай, Майкл Хоар — камандзір падраздзялення белых наймітаў «Каманда 5», Мабуту Сесе Сека — генерал кангалезскай нацыянальнай арміі (фр.: Armée nationale congolaise) (будучы дыктатар), Жан Шрам — камандзір падраздзялення бельгійскіх наймітаў і катангцаў (былая жандармерыя Катангі) — «Каманда 10».