Дзмітрый Цімафеевіч Надзькін

Нарадзіўся ў сялянскай сям’і ў 1934 годзе. У 1952 годзе скончыў Лукаянаўскае педагагічнае вучылішча, у 1957 годзе, з адзнакай, — гісторыка-філалагічны факультэт Горкаўскага ўніверсітэта, у 1967 годзе — аспірантуру НДІМЛГІЭ (Навукова-даследчы інстытут мовы, літаратуры, гісторыі і эканомікі, цяпер НДІ гуманітарных навук пры Урадзе Рэспублікі Мардовія). Займаўся выкладаннем рускай мовы ў Горкаўскай вобласці і Дагестане, займаў пасаду навуковага супрацоўніка сектара мардоўскага мовазнаўства НДІМЛГІЭ ў 1967—1972 гадах. З 1972 па 1992 гады — загадчык кафедры мардоўскага мовазнаўства ў Мардоўскім дзяржаўным педагагічным інстытуце імя М. Я. Яўсеўева.

У 1984 годзе навукоўцу было прысвоена званне прафесара, у тым жа годзе ён стаў заслужаным дзеячам навукі МАССР. Надзькін сканаў 15 ліпеня 1992 года ў Хельсінкі і быў пахаваны ў Саранску. У 1995 годзе яго пасмяротна ўзнагародзілі дзяржаўнай прэміяй Рэспублікі Мардовіі.

Аўтарству навукоўца належаць каля 60 навуковых прац і навучальных дапаможнікаў па макшанскай і эрзянскай мовах, прысвечаных, у прыватнасці, пытанням дыялекталогіі, марфалогіі, арфаграфіі і арфаэпіі. У мастацкую спадчыну Надзькіна ўваходзяць некалькі апублікаваных вершаваных зборнікаў: «Кустемат» («Ступені», 1977), «Чачомаэле» («Вытокі», 1983) «Эрямонь лув» («Жывая тканіна», 1987) і выдадзены пасмяротна ў 1993 годзе зборнік публіцыстыкі і паэзіі «Пинкст» («Кругі»), таксама ён перакладаў на эрзянскую мову біблейскія тэксты. Надзькін быў адным з арганізатараў і, з 1989 па 1992 гады, старшынёй таварыства нацыянальнага адраджэння «Мастарава».