1884 Берлінская Канферэнцыя

Доўжылася да 26 лютага 1885 года.

•   Асманская імперыя
•   Аўстра-Венгрыя
•   Бельгія
•   Германія
•   Вялікабрытанія
•   Данія
•   ЗША
•   Іспанія
•   Італія
•   Нідэрланды
•   Партугалія
•   Расія
•   Францыя
•   Шведска-нарвежская унія

Ініцыятарам склікання канферэнцыі выступіў партугальскі ўрад, які прадставіў увазе іншых каланіяльных дзяржаў т. з. «ружовую карту», якая прадугледжвала аб'яднанне партугальскіх уладанняў у Анголе і Мазамбіку ў адзіную калонію. Планы партугальцаў заблакіравала Вялікабрытанія, якая разглядала ўсю Афрыку на поўдзень ад экватара як уласную сферу інтарэсаў.

Францыя і Германія разлічвалі падняць на канферэнцыі праблему дэмаркацыі сфер уплыву ў Сахары. Асноўным пытаннем, аднак, стаў статус Свабоднай дзяржавы Конга, які служыў шырмай для бельгійскай каланіяльнай экспансіі ў басейне ракі Конга, незадоўга да гэтага даследаваным такімі першапраходцамі, як Генры Мортан Стэнлі і П'ер дэ Браза. Актыўнасць у басейне Конга бельгійцаў і французаў прыводзіла да выдушвання з рэгіёна партугальцаў, спрадвеку супрацоўнічалых з кангалезскімі кіраўнікамі.

Генеральны акт, прыняты канферэнцыяй з падачы канцлера Бісмарка, які старшынстваваў на ёй, не толькі прызнаў законнасць каланіяльных захопаў, якія адбыліся, але і ўпершыню пісьмова замацаваў абавязкі дзяржаў, якія накладаюцца на іх наяўнасцю сфер уплыву. У прыватнасці, абвяшчаўся прынцып эфектыўнай акупацыі, які заклікаў краіны здабываць сыравіну ў сваіх калоніях і пускаць яе ў абарот, а пры няздольнасці самастойна асвойваць багацці калоніі — дапушчаць да гаспадарання на яе тэрыторыі іншыя дзяржавы і іх картэлі.

Падхвоснуўшы суперніцтва імперыялістычных дзяржаў ў Афрыцы, абвешчаны канферэнцыяй прынцып эфектыўнай акупацыі прывёў да небывалай актывізацыі каланізацыі кантынента. Ужо праз 10 гадоў, у 1895 годзе, адзінымі суверэннымі дзяржавамі ў Афрыцы паўднёвей Сахары засталіся Ліберыя і Эфіопія.