Tratáu Antárticu

Pa los propósitos del Tratáu Antárticu L'Antártida ye definida como toles tierres y barreres de xelu allugaes al sur del paralelu 60° Sur ensin afectar derechos sobre'l alta mar ellí esistente. El tratáu foi robláu en Washington D.C., capital de los Estaos Xuníos, el 1 d'avientu de 1959 y entró a valir el 23 de xunu de 1961 al depositase'l postreru de los preseos de ratificación de los 12 signatarios orixinales. El Gobiernu de los Estaos Xuníos ye'l depositariu del tratáu, ente que la sede permanente de la Secretaría del Tratáu Antárticu ta asitiada na ciudá de Buenos Aires n'Arxentina dende la so creación en 2004.

Tratáu Antárticu

Smlouva o Antarktidě
Subtítulu	Vyhláška MZV 76/1962 Sb.
Tipu	tratáu
Llingua orixinal	inglés, francés, alemán y rusu
Creación	1r avientu 1959
Páxina web	Páxina web

Los firmantes orixinales fueron: Arxentina, Australia, Bélxica, Chile, Estaos Xuníos, Francia, Xapón, Noruega, Nueva Zelanda, el Reinu Xuníu, Sudáfrica y la Xunión Soviética, pero'l tratáu dexó la puerta abierta a cualquier miembru de la Organización de les Naciones Xuníes, o otru estáu convidáu pola totalidá de los signatarios consultivos. Dende la so firma'l númberu de signatarios creció hasta un total de 53 en 2017, pero solu 29 d'ellos tienen la categoría de miembros consultivos», que-yos da plenos derechos decisorios. Los restantes 24 son consideraos «miembros adherentes», polo cual nun gocien del derechu a votar.

El tratáu tien vixencia indefinida y solo puede ser modificáu pola unanimidá de los miembros consultivos. La única posibilidá de realizar cambeos por mayoría nuna conferencia cola participación de los miembros non consultivos prever pa 30 años dempués de la so entrada en vixencia, lo cual tuvo d'asoceder en 1991, pero dexóse pasar ensin realizales.

Los otros alcuerdos qu'integren el Sistema del Tratáu Antárticu son:

• Convención pal Caltenimientu de les Foques Antártiques: (CCFA), abrir a la firma dende'l 1 de xunu al 31 avientu de 1972 pa los estaos participantes na Conferencia sobre la Proteición de les Foques Antártiques. Ta a valir dende'l 11 de marzu de 1978. Aplicar al mar al sur de los 60° de latitud sur;
• Convención pal Caltenimientu de Recursos Vivos Marinos Antárticos (CCRVMA), roblada en Canberra dende'l 1 d'agostu de 1980 y a valir dende'l 7 d'abril de 1982. Aplicar al sur d'una llinia artificial de Converxencia Antártica, que se considera que ta constituyida per una llinia que xune los siguientes puntos a lo llargo de paralelos y meridianos: 50°S, 0°; 50°S, 30°Y; 45°S, 30°Y; 45°S, 80°Y; 55°S, 80°Y; 55°S, 150°Y; 60°S, 150°Y; 60°S, 50°O; 50°S, 50°O; 50°S, 0°;
• Protocolu al Tratáu Antárticu sobre Proteición del Mediu Ambiente (Protocolu de Madrid o Protocolu Ambiental del Tratáu Antárticu), robláu en Madrid el 4 d'ochobre de 1991 y a valir dende'l 14 de xineru de 1998.

El Protocolu de Madrid solo puede ser robláu por miembros parte del Tratáu Antárticu y el so área de vixencia coincide col mesmu, pero los dos convenciones son alcuerdos independientes al Tratáu Antárticu. Sicasí, dambes convenciones contienen disposiciones que representen un compromisu de les partes con aspeutos esenciales del Tratáu Antárticu. La CCFA espresa nel so algame que Esta Convención aplicar al mar al sur de los 60° de Latitud Sur, respectu del cual les Partes Contratantes afirmen les disposiciones del artículu IV del Tratáu Antárticu. Ente que la CCRVMA espresa nel so artículu III: les Partes Contratantes, sían o non Partes del Tratáu Antárticu, alcuerden que nun se dedicarán na zona del Tratáu Antárticu a nenguna actividá contraria a los propósitos y principios del Tratáu Antárticu, y convienen en que, nes sos rellaciones ente sigo, tán venceyaes poles obligaciones conteníes nos artículos I y V del Tratáu Antárticu. Nel so artículu IV.1 señala: les Partes Contratantes tienen la obligación d'obedecer los artículos IV y VI del Tratáu Antárticu no que se refier a les sos rellaciones ente sí. Amás el so artículu V espresa: que les Partes Contratantes que nun son Partes del Tratáu Antárticu reconocen les obligaciones y responsabilidaes especiales de les Partes Consultives del Tratáu Antárticu en materia de proteición y preservación del mediu ambiente na zona del Tratáu Antárticu. Amás, diches Partes Contratantes acepten respetar les midíes alcordaes poles RCTA pa la proteición del mediu ambiente antártico.

Esistió amás otru alcuerdu denomináu Midíes alcordaes pal caltenimientu de la flora y fauna de L'Antártida, que s'alcordó na tercer Xunta Consultiva del Tratáu Antárticu en Bruxeles en 1964, como recomendación número VIII. Esti alcuerdu foi ratificáu por 21 países miembros de Tratáu Antárticu y perdió puxanza'l 1 de xunetu de 2011 por decisión de la RCTA de Buenos Aires. Otru alcuerdu foi la Convención pa la Reglamentación de les Actividaes sobre Recursos Minerales Antárticos (CRAMRA), roblada en Wellington, Nueva Zelanda, el 2 de xunu de 1988 por 19 países, pero que nun foi ratificada por nengunu y depués la remplazó el Protocolu de Madrid.

Los incidentes

Dende'l 26 d'agostu de 1946 y hasta empiezos de 1947 realizóse la Operación Highjump, la mayor fuercia militar espedicionaria que los Estaos Xuníos unviara a L'Antártida hasta'l presente, compuesta por 13 buques, 4700 homes y numberosos aparatos aéreos. Tenía ente los sos oxetivos entrenar personal militar y probar material en condiciones de fríu estremo pa una eventual guerra nel Árticu.

Dellos incidentes produxérense mientres la Segunda Guerra Mundial y unu nuevu producir na bahía Esperanza el 1 de febreru de 1952, cuando militares arxentinos fixeron disparos d'alvertencia sobre un grupu de británicos. La respuesta del Reinu Xuníu foi unviar un buque de guerra que desembarcó'l 4 de febreru infantes de marina nel llugar. Esto producióse, sicasí, dempués de qu'en 1949 Arxentina, Chile y el Reinu Xuníu roblaren una Declaración Naval Tripartita comprometiéndose a nun unviar buques de guerra al sur del paralelu 60° Sur, que foi anovada añalmente hasta 1961 cuando-y la consideró innecesaria al entrar a valir el tratáu. Esta declaración tripartita foi roblada tres la tensión xenerada cuando Arxentina unvió a L'Antártida en febreru de 1948 una flota de 8 buques de guerra.

El 17 de xineru de 1953 Arxentina inauguró na isla Decepción el abellugu Teniente Lasala, quedando nél un sarxentu y un cabu de l'Armada Arxentina. El 15 de febreru, nel incidente de la Isla Decepción, desembarcaron 32 royal marines de la fragata británica HMS Snipe armaos con ametralladores Sten, rifles y gas lacrimógeno prindando a los dos marinos arxentinos. L'abellugu arxentín y un cercanu abellugu chilenu despobláu fueron destruyíos y los marinos arxentinos fueron apurríos a un barcu d'esi país el 18 de febreru nes islles Xeorxa del Sur. Un destacamentu británicu permaneció tres meses na islla mientres la fragata patrulló les sos agües hasta abril.

El 4 de mayu de 1955 el Reinu Xuníu presentó dos demandes, contra Arxentina y Chile respeutivamente, ante la Corte Internacional de Xusticia por que ésta declarara la invalidez de les reclamaciones de soberanía de los dos países sobre árees antártiques y subantártiques. El 15 de xunetu de 1955 el Gobiernu chilenu refugó la xurisdicción de la Corte nesi casu y el 1 d'agostu facer tamién el Gobiernu arxentín, polo que'l 16 de marzu de 1956 les demandes fueron archivaes.

Camín escontra'l tratáu

 

El 2 de setiembre de 1947 el cuadrante americanu de L'Antártida (ente 24° O y 90° O) foi incluyíu como parte de la zona de seguridá del Tratáu Interamericano d'Asistencia Recíproca, comprometiéndose los sos miembros a defendelo en caso agresión esterna.

N'agostu de 1948 los Estaos Xuníos propunxeron que L'Antártida quedara baxu tutela de les Naciones Xuníes a manera d'un fideicomiso alministráu per Arxentina, Australia, Chile, Francia, Estaos Xuníos, Reinu Xuníu y Nueva Zelanda, pero la idea foi refugada per Arxentina, Australia, Chile, Francia y Noruega. Ante'l refugu, el 28 d'agostu de 1948 Estaos Xuníos propunxo a los reclamantes dalguna forma de internacionalización de L'Antártida, cuntando col sofitu del Reinu Xuníu. Chile respondió presentando un plan de suspender por 5 a 10 años toa reclamación antártica mientres s'axustaría una solución definitiva, que nun espolletó. L'interés de los Estaos Xuníos por caltener a la Xunión Soviética alloñada de L'Antártida atayóse cuando en 1950 esti país comunicó a los reclamantes que nun aceptaría nengún alcuerdu antárticu nel que nun tuviera representada. La medrana a que la URSS reaccionara faciendo una reclamación territorial treslladando la Guerra Fría a L'Antártida, llevó a los Estaos Xuníos a nun faer nenguna. En 1956 y en 1958 la India intentó infructuosamente llevar la cuestión antártica a l'Asamblea Xeneral de les Naciones Xuníes.

En 1950 el Conseyu Internacional d'Uniones Científiques (ICSU) aldericó la posibilidá de realizar un tercer Añu Polar Internacional. Por suxerencia de la Organización Meteorolóxica Mundial la idea del Añu Polar Internacional foi estendida a tol planeta, naciendo asina'l Añu Xeofísicu Internacional que tuvo llugar ente'l 1 de xunetu de 1957 y el 31 d'avientu de 1958 y nel que participaron 66 países. Na xunta del ICSU en Estocolmu dende'l 9 al 11 de setiembre de 1957 aprobóse la creación d'un Comité Especial pa les Investigaciones Antártiques (SCAR), convidándose a los 12 países que realizaben investigaciones antártiques a unviar delegaos pa integrar el comité, al envís d'intercambiar información científica ente los sos miembros respeuto de L'Antártida. El SCAR foi depués renombráu a Comité Científicu pa la Investigación en L'Antártida.

La negociación

Tanto Arxentina como Chile espresaron que la realización d'investigaciones mientres l'Añu Xeofísicu Internacional nun daría nengún derechu territorial a los participantes y que les instalaciones que fueren alzaes mientres esi añu teníen de ser depués desmantelaes al rematar el mesmu. Dempués de que los Estaos Xuníos propunxeren estender un añu más les investigaciones antártiques, en febreru de 1958 la Xunión Soviética comunicó que caltendría les sos bases científiques hasta terminar les investigaciones que nelles se realizaben. Esta medría de la tensión internacional respectu de L'Antártida, y el peligru de que la Guerra Fría estender a esi continente, fixo que'l presidente de los Estaos Xuníos, Dwight D. Eisenhower, convocara a una Conferencia Antártica a los 12 países activos en L'Antártida mientres l'Añu Xeofísicu Internacional, col fin de roblar un tratáu. Na primer fase axuntar en Washington representantes de los 12 países, que s'atoparon en 60 sesiones dende xunu de 1958 hasta ochobre de 1959, al envís de definir el marcu básicu de negociación, pero nun se llegó a nengún consensu sobre un anteproyectu. Na segunda fase desenvolvióse una conferencia de más altu nivel diplomáticu dende'l 15 d'ochobre al 1 d'avientu de 1959, fecha de la firma del tratáu. Les idees centrales con amplia aceptación yeren la llibertá d'investigaciones científiques en L'Antártida y l'usu pacíficu del continente, pero tamién teníen consensu'l so desmilitarización y el caltenimientu del statu quo.

Les posiciones de los Estaos Xuníos, la Xunión Soviética, el Reinu Xuníu y Nueva Zelanda coincidíen nel establecimientu d'una alministración internacional pa L'Antártida, proponiendo'l postreru que fora nel marcu de les Naciones Xuníes. Australia y el Reinu Xuníu espresaron la necesidá d'inspecciones por aciu observadores y el segundu proponía l'usu de medios militares pa funciones loxístiques. Arxentina propunxo que se prohibieren en L'Antártida toles esplosiones atómiques, lo que provocó una crisis que duró hasta la viéspora de la firma, una y bones los Estaos Xuníos, xunto con otros países, pretendía prohibir solo aquelles que se fixeren ensin previu avisu y ensin consulta previa. El sofitu de la URSS y de Chile a la propuesta arxentina destrabó finalmente la oposición de los Estaos Xuníos.

La firma del tratáu foi'l primer alcuerdu de control d'armes que se produció nel marcu de la Guerra Fría y los países reclamantes llograron evitar la internacionalización de la soberanía antártica.

El tratáu consta d'un preámbulu y 14 artículos, foi redactáu n'español, francés, inglés y rusu.

Los Gobiernos d'Arxentina, Australia, Bélxica, Chile, la República Francesa, Xapón, Nueva Zelanda, Noruega, la Xunión del África del Sur, la Xunión de Repúbliques Socialistes Soviétiques, el Reinu Xuníu de Gran Bretaña ya Irlanda del Norte y los Estaos Xuníos d'América.

Reconociendo que ye n'interés de tola humanidá que L'Antártida siga utilizándose siempres puramente pa fines pacíficos y que nun aportar# a escenariu o oxetu de discordia internacional;
Reconociendo la importancia de les contribuciones apurríes a la conocencia científica como resultáu de la cooperación internacional na investigación científica en L'Antártida;
Convencíos de que l'establecimientu d'una base sólida pa la continuación y el desenvolvimientu de dicha cooperación, fundada na llibertá d'investigación científica en L'Antártida, como fuera aplicada mientres l'Añu Xeofísicu Internacional, concuerda colos intereses de la ciencia y el progresu de tola humanidá.
Convencíos, tamién, de qu'un Tratáu qu'asegure l'usu de L'Antártida puramente pa fines pacíficos y la continuación de l'harmonía internacional en L'Antártida va promover los propósitos y principios enunciaos na Carta de les Naciones Xuníes,

Alcordaron lo siguiente:

Preámbulu

Resume del articuláu

• Artículu 1 — Usu esclusivu de L'Antártida pa fines pacíficos, prohibición de toa midida de calter militar, sacante pa collaborar coles investigaciones científiques. Prohíbense los ensayos de cualquier clase d'armes.
• Artículu 2 — Llibertá d'investigación científica en L'Antártida y continuidá de la cooperación como nel Añu Xeofísicu Internacional de 1957.
• Artículu 3 — Compromisu d'intercambiu d'información sobre los proyeutos de programes científicos en L'Antártida, personal científico y llibre disponibilidad de les observaciones y resultancies científiques.
• Artículu 4 — Nenguna disposición del tratáu va interpretase como arrenuncia o acabamientu o como perxudicial a los derechos de soberanía territorial o a les reclamaciones territoriales en L'Antártida, primeramente declaraes. Nenguna actividá que se realice mientres tea en vixencia'l tratáu va sirvir pa faer valir, crear, sofitar o negar un fundamentu de reclamación de soberanía territorial. Prohíbese l'ampliación o creación de nueves reclamaciones de soberanía territorial en L'Antártida mientres dure'l tratáu.
• Artículu 5 — Prohibición de toa esplosión nuclear en L'Antártida o eliminación de refugayes radioactives, sacante que sían establecíes n'alcuerdos internacionales nos que los miembros consultivos sían parte.
• Artículu 6 — Ámbitu d'aplicación del tratáu na rexón asitiada al sur de los 60º de latitud sur, incluyíes toles barreres de xelu pero non l'alta mar.
• Artículu 7 — Derechu de los miembros consultivos a nomar observadores con toa llibertá d'accesu, en cualquier momentu, a toles rexones de L'Antártida. Obligación d'abrir a los observadores tou les instalaciones, equipos, naves y aeronaves que se topen en L'Antártida. Obligación d'informar primeramente sobre toa espedición a L'Antártida na qu'un estáu miembru participe, o les que pasen polos territorios de cada signatario, de too personal o equipu militar que s'introduza en L'Antártida ya informar sobre les instalaciones que s'ocupen.
• Artículu 8 — Extraterritorialidad de los observadores, del personal científico intercambiáu y de los sos acompañantes, quien tocantes a les sos aiciones van tar sometíos namái a la xurisdicción de la parte contratante de la cual sían nacionales. Animar a atopar soluciones dialogaes en cualquier discutiniu nesos asuntos.
• Artículu 9 — Prescripción de xuntes regulares de los representantes de los miembros consultivos, siendo la primera en Canberra a los dos meses de la entrada en vixencia. Al envís de intercambiar informaciones, realizar consultes, formular, considerar y encamentar a los gobiernos midíes pa promover los principios y oxetivos del tratáu y recibir los informes de los observadores. Los estaos xuntaos nun participen de les xuntes hasta qu'adquieran estatus consultivu estableciendo una estación d'investigación o unvien una espedición científica. Unanimidá de les decisiones nes xuntes pa la so puesta en vixencia.
• Artículu 10 — Compromisu de los firmantes de faer los esfuercios apropiaos, compatible cola carta de les Naciones Xuníes, por que naide lleve a cabu en L'Antártida nenguna actividá contraria a los propósitos y principios del tratáu.
• Artículu 11 — Resolvimientu de los discutinios al respeutive de la interpretación o a l'aplicación del tratáu por aciu consultes, negociación, investigación, mediación, conciliación, arbitraxe, decisión xudicial o otros medios pacíficos. Pa lo que nun se llogre resolver, sometimientu a la Corte Internacional de Xusticia, si les partes aceptar.
• Artículu 12 — Cambéu o enmienda del tratáu por unanimidá de los miembros consultivos en cualquier momentu, entrando en vixencia depués de la notificación de la última ratificación. Pa los adherentes, va entrar en vixencia al momentu en que echen voz de la so ratificación, considerándose qu'arrenunciaron al tratáu si nun lo faen dientro de los dos años de la entrada en vixencia pa los consultivos. Depués de 30 años de vixencia, el tratáu puede ser revisáu en conferencia de tolos firmantes si solicitar unu de los miembros consultivos. Tou cambéu que s'apruebe nesa conferencia tien de cuntar con una mayoría de votos, incluyendo una mayoría de votos de los miembros consultivos, entrando en vixencia d'igual manera que na forma regular. Nesti casu, depués de 2 años podrá arrenunciase al tratáu, pero a partir de 2 años de la so comunicación.
• Artículu 13 — El tratáu tien de ser ratificáu d'alcuerdu a los procedimientos constitucionales de los estaos signatarios. Va Poder xuntar cualquier miembru de les Naciones Xuníes o otru invitáu por tolos miembros consultivos. Los preseos de ratificación y d'adhesión van ser depositaos ante'l Gobiernu de los Estaos Xuníos d'América, que va informar a los demás sobre les feches de depósitu de cada ratificación, adhesión, entrada en vixencia, cambéu o enmienda del tratáu. El tratáu entra en vixencia al ser depositaos tolos preseos de ratificación de los signatarios, inclusive pa los que xunten antes d'esi momentu. Depués, va entrar en vixencia pa cualesquier adherente al depositar el so preséu d'adhesión. El tratáu va ser rexistráu pol gobiernu depositariu conforme al Artículu 103 de la Carta de les Naciones Xuníes.
• Artículu 14 — Los idiomes de confección del tratáu son l'inglés, francés, rusu y español. El gobiernu de los Estaos Xuníos d'América va unviar copies debidamente certificaes a los signatarios y adherentes.

Sacante Nueva Zelanda, los demás firmantes orixinales fixeron declaraciones o reserves al tratáu.

Conxelación de les disputes sobre soberanía territorial

Cola firma del tratáu les disputes territoriales de soberanía en L'Antártida perdieron tou potencial peligru de xenerar incidentes o conflictos bélicos. El compromisu de los signatarios de nun realizar en L'Antártida nenguna actividá de calter militar con fines que nun sían los de cooperar cola investigación científica, según l'espíritu del tratáu respeuto al diálogu y la cooperación, xeneraron lo que frecuentemente se designa como conxelamientu de los pleitos antárticos. La necesaria unanimidá pa modificar el tratáu garantiza a los estaos reclamantes que van poder caltener tolos sos derechos por tiempu indefiníu ensin que nengún otru estáu menospreciar, ente que los estaos non reclamantes tienen garantizáu l'exerciciu de los sos derechos ensin que L'Antártida sía partida mientres dure'l tratáu.

Al respeutive de la soberanía territorial sobre L'Antártida, el tratáu salvaguarda les opiniones de los 3 grupos de los 12 estaos signatarios orixinales: 1) aquellos que primeramente declararon la so soberanía sobre parte de L'Antártida (Arxentina, Australia, Chile, Francia, Noruega, Nueva Zelanda y el Reinu Xuníu); 2) aquellos que se consideraron como teniendo una base pa reclamar soberanía territorial en L'Antártida (Estaos Xuníos y la Xunión Soviética); 3) aquellos que nun reconocieron a nengún estáu'l derechu a reclamar o a tener una base de reclamu de soberanía en L'Antártida (Bélxica, Xapón y Sudáfrica).

Tocantes a les reclamaciones territoriales proclamaes primeramente a la firma del tratáu por 7 de los signatarios orixinales, ésti axusta que nenguna disposición del mesmu interpretaráse como un arrenunciu o acabamientu de los derechos o fundamentos de soberanía territorial en L'Antártida remanaos por ellos. Establez tamién que nengún actu o actividá que se lleve a cabu mientres el tratáu topar en vixencia va constituyir fundamentu pa faer valir, sofitar o negar una reclamación de soberanía territorial en L'Antártida, nin pa crear derechos de soberanía nesa rexón. El tratáu nun suspende nin conxela les reclamaciones de soberanía territorial en L'Antártida, sinón que caltién el statu quo esistente al momentu de la so firma calteniendo les posiciones de toles partes. Lo que quedó conxeláu ye lo litigioso en tolos sos ámbitos. Los estaos reclamantes pueden siguir axustando ente sigo les sos diferencies territoriales, pero nun pueden ampliales nin se va aceptar una nueva mientres se tope vixente l'artículu que lu prohibe. Sicasí esto, al xuntar Ecuador en 1987 fixo reserva de los sos derechos territoriales a un sector de L'Antártida sobre'l que proclamara soberanía en 1967 remanando la teoría de la defrontación.

El tratáu dexa que los estaos reclamantes caltengan los sos títulos de soberanía y exerzan ésta, coles llimitaciones que la so firma impunxo, en tolos aspeutos que'l tratáu nun regula espresamente, anque otros estaos nun les reconozan, ye por eso que países como Arxentina y Chile consideren a les sos reclamaciones territoriales en L'Antártida como partes soberanes integrales de los sos respeutivos territorios. Magar el tratáu menta les reclamaciones de soberanía territorial primeramente feches valir, nin les reconoz como válides nin les torna.

Representantes firmantes del tratáu

•   República Arxentina: Adolfo Scilingo, Francisco Bello
•   Mancomunidá d'Australia: Howard Beale
•   Bélxica: Obert de Thieusies
•   República de Chile: Marcial Mora Miranda, Enrique Gajardo, Julio Escudero Guzmán
•   República Francesa: Pierre Charpentier
•   Estáu de Xapón: Koichiro Asakai, Takeso Shimoda
•   Nueva Zelanda: G. D. L. White
•   Reinu de Noruega: Paul Koht
•   República Sudafricana: Wentzel C. du Plessis
•   Xunión de Repúbliques Socialistes Soviétiques: Vasili V. Kuznetsov
•   Reinu Xuníu de Gran Bretaña ya Irlanda del Norte: Harold Caccia
•   Estaos Xuníos d'América: Herman Phleger, Paul C. Daniels

La "alministración" de L'Antártida, qu'en realidá nun esiste n'absolutu por cuenta de la situación llegal internacional, ye esencialmente absorbida por dos organizaciones:

• el Comité Científicu pa la Investigación en L'Antártida (SCAR) que xune a toles instituciones científiques del mundu con interés en L'Antártida y coordina la investigación científica. El SCAR foi establecíu mientres l'Añu Xeofísicu Internacional y sigue implementando los alcuerdos que se fixeron nesi momentu;
• el Conseyu d'Alministradores de Programes Antárticos Nacionales (COMNAP) que coordina les actividaes de les autoridaes responsables de los programes antárticos nacionales.

Dende mediaos de la década de 1980 fixéronse intentos pa establecer una secretaría pal Sistema del Tratáu Antárticu, pero dalgunos países tarrecíen que derivara nuna forma de gobiernu antárticu o nuna burocracia. Los países anfitriones de la Xunta Consultiva del Tratáu Antárticu (RCTA) establecieron sitios d'Internet na década de 1990 pa dar a conocer los resultaos de les xuntes consultives. El Sistema del Tratáu Antárticu nun tuvo una institución permanente hasta'l 1 de setiembre de 2004 cuando la RCTA de Ciudá del Cabu creó la Secretaría del Tratáu Antárticu con sede en Buenos Aires, Arxentina.

La Secretaría del Tratáu Antárticu ye una organización creada pal manexu de delles xeres, tales como la organización de los alcuentros añales de los signatarios del tratáu o la publicación del informe añal. Otres actividaes inclúin el soporte de les sesiones del Comité pa la Proteición Ambiental, aumentando la comunicación ente los signatarios del tratáu, según la escoyeta, archivu y distribución d'información.

El primer secretariu executivu foi'l neerlandés Johannes Huber, quien ocupó'l cargu hasta'l 31 d'agostu de 2009, cuando foi asocedíu pol alemán Manfred Reinke, quien foi escoyíu pol alcuentru consultivu d'abril de 2009 en Baltimore.

Tres la Conferencia Antártica de 1959 realizáronse, dende 1961 hasta 2016, 40 xuntes consultives del Tratáu Antárticu (RCTA). Dende 1998 eses xuntes fáense en xunto coles xuntes del Comité pa la Proteición del Mediu Ambiente, de les cualos efectuáronse 17. Otres 28 xuntes consultives especiales del Tratáu Antárticu efectuar en diverses partes del mundu, la postrera en 2000. Tamién se realizaron 10 xuntes d'espertos y 4 conferencies diplomátiques.

Les xuntes consultives efectuar nes siguientes ciudaes:

La correspondiente a 2018 va realizar en Quitu, Ecuador.

 

De los 53 países signatarios, 29 d'estos son «partes consultives», formando un grupu compuestu pelos países signatarios orixinales y los adherentes consultivos; tolos miembros d'esti grupu son consultivos, teniendo derechu a voz y votu nes xuntes consultives del tratáu. A cada unu de los restantes 24 países que xuntó al tratáu considerar «parte non consultiva», convidar a asistir a les xuntes pero nun participa en tomar de decisiones al tener solo voz, pero va poder aportar a consultivu si constrúi una base antártica o realiza «investigaciones científiques importantes» na rexón. Los firmantes orixinales nun pierden el so calter consultivu si nun realicen investigaciones científiques.

País signatario	Signatario orixinal	Fecha d'adhesión	Fecha de estatus consultivu	Protocolu Ambiental	Convención pal Caltenimientu de les Foques Antártiques (CCFA)	Convención pal Caltenimientu de Recursos Vivos Marinos Antárticos (CCAMLR) (*7)	Reclamaciones territoriales, reserves de derechos y tomes de posesión
Alemaña	Non	19 de payares de 1974 (República Democrática d'Alemaña)(*1) 5 de febreru de 1979 (República Federal d'Alemaña)	3 de marzu de 1981 (Occidental) 5 d'ochobre de 1987 (Oriental)	14 de xineru de 1998	adhesión: 30 de setiembre de 1987 (República Federal d'Alemaña)	firmante	(Toma de posesión p'Alemaña por Ritscher en 1939 en Nueva Suabia. Non reclamáu per Alemaña)
Arxentina	23 de xunu de 1961	-	23 de xunu de 1961	14 de xineru de 1998	ratificación: 7 de marzu de 1978	firmante	Departamentu L'Antártida Arxentina (Declaración de derechos en 1906 y 1940. Reclamación formal en 1927. Delimitación en 1942, 1946 y 1957. Toma de posesión por Oddera en 1942). Islles Orcadas del Sur de la provincia de Tierra del Fueu, L'Antártida ya Islles del Atlánticu Sur (Ocupación permanente en 1904. Reclamación formal en 1906, 1925 y 1927. Delimitación en 1970) (Incorporaes al departamentu L'Antártida Arxentina'l 27 d'ochobre de 2017)
Australia	23 de xunu de 1961	-	23 de xunu de 1961	14 de xineru de 1998	ratificación: 1 de xunetu de 1987	firmante	Territoriu Antárticu Australianu (Tomes de posesión pal Reinu Xuníu: Ross en 1841, Mawson en 1930 y dos veces en 1931. Tresferencia de derechos a Australia y reclamación formal en 1933)
Austria	Non	25 d'agostu de 1987	Non	Non	Non	Non	Non
Bélxica	23 de xunu de 1961	-	23 de xunu de 1961	14 de xineru de 1998	ratificación: 9 de febreru de 1978	firmante	Non
Bielorrusia	Non	27 d'avientu de 2006	Non	15 d'agostu de 2008	Non	Non	Non
Brasil	Non	16 de mayu de 1975	27 de setiembre de 1983	14 de xineru de 1998	adhesión: 11 de febreru de 1991	firmante	Acutó'l derechu a protexer los sos intereses na Antártida si revísase'l tratáu (1987)
Bulgaria	Non	11 de setiembre de 1978	5 de xunu de 1998	21 de mayu de 1998	Non	adherente	Non
Canadá	Non	4 de mayu de 1988	Non	13 d'avientu de 2003	adhesión: 4 d'ochobre de 1990	adherente	Non
Chile	23 de xunu de 1961	-	23 de xunu de 1961	14 de xineru de 1998	ratificación: 7 de febreru de 1980	firmante	Territoriu Chilenu Antárticu (Declaración de derechos en 1906. Reclamación formal en 1940)
China	Non	8 de xunu de 1983	7 d'ochobre de 1985	14 de xineru de 1998	Non	firmante	Non
Colombia	Non	31 de xineru de 1989	Non	Non	Non	Non	Non
Corea del Norte	Non	21 de xineru de 1987	Non	Non	Non	Non	Non
Corea del Sur	Non	28 de payares de 1986	9 d'ochobre de 1989	14 de xineru de 1998	Non	firmante	Non
Cuba  Cuba	Non	16 d'agostu de 1984	Non	Non	Non	Non	Nun DEAN}}	Non	20 de mayu de 1965	Non	Non	Non	Non	Non
Ecuador	Non	15 de setiembre de 1987	19 de payares de 1990	14 de xineru de 1998	Non	Nun Declaró los sos derechos sobre'l sector 84° 30' O - 96° 30' O conforme a la teoría de la defrontación en 1967. Reclamación formal en 1987)
Eslovaquia	Non	1 de xineru de 1993 (*3)	Non	Non	Non	Non	Non
España	Non	31 de marzu de 1982	21 de setiembre de 1988	14 de xineru de 1998	Non	firmante	Tierra de Marie Byrd, asitiada ente los 90º y 150º delongitud Oeste, y los 60º de latitud Sur hasta'l Polu Sur xeográficu. Incluyendo estes islles:Thurston Island, Wright Island ,Siple Island ,Carney Island ,Grant Island, Mill Island, Sherman Island, Drygalski Island ,Masson Island, Shepard Island Cualesquier otra isla, castru, petón, atolón o superficie de tierra o xelu, remanecíu o somorguiáu, allugáu ente les coordenaes 90ºOeste y150ºOeste, y los 60ºSur hasta'l Polu Sur xeográficu. Coles mesmes, España va exercer la so xurisdicción en y alredor de les Bases Antártica Española "Xuan Carlos I” (Isla Livingston) –posición 62º39'46 de latitud Sur,60º23'20 de longitud Oeste- y de la Base Antártica Española "Gabriel de Castiella” (Isla Decepción) - posición 62º 58' de latitud Sur y 60º 40' de longitud Oeste.
Estaos Xuníos d'América	23 de xunu de 1961	-	23 de xunu de 1961	14 de xineru de 1998	ratificación: 19 de xineru de 1977	firmante	Acutó tolos sos derechos sobre L'Antártida, inclusive a reclamar territorios (1934, 1958) (Tomes de posesión pa Estaos Xuníos: Gould en 1929 na Tierra de Marie Byrd, Ellsworth en 1935 na Tierra de Ellsworth y en 1939 na barrera de xelu Amery. Non reclamaes per Estaos Xuníos)
Estonia	Non	17 de mayu de 2001	Non	Non	Non	Non	Non
Finlandia	Non	15 de mayu de 1984	20 d'ochobre de 1989	14 de xineru de 1998	Non	adherente	Non
Francia	23 de xunu de 1961	-	23 de xunu de 1961	14 de xineru de 1998	aceptación: 19 de febreru de 1975	firmante	Tierra Adelia (Toma de posesión pa Francia por D'Urville en 1840. Reclamación formal en 1924 y delimitación en 1938)
Grecia	Non	8 de xineru de 1987	Non	14 de xineru de 1998	Non	adherente	Non
Guatemala	Non	31 de xunetu de 1991	Non	Non	Non	Non	Non
Hungría	Non	27 de xineru de 1984	Non	Non	Non	Non	Non
India	Non	19 d'agostu de 1983	12 de setiembre de 1983	14 de xineru de 1998	Non	firmante	Non
Islandia	Non	13 d'ochobre de 2015	Non	Non	Non	Non	Non
Italia	Non	18 de marzu de 1981	5 d'ochobre de 1987	14 de xineru de 1998	adhesión: 2 d'abril de 1992	firmante	Non
Xapón	23 de xunu de 1961	-	23 de xunu de 1961	14 de xineru de 1998	aceptación: 28 d'agostu de 1980	firmante	Arrenunció a tou derechu territorial pol incisu y del artículu 2 del Tratáu de San Francisco en 1951
Kazakstán	Non	27 de xineru de 2015	Non	Non	Non	Non	Non
Malasia	Non	31 d'ochobre de 2011	Non	14 de setiembre de 2016	Non	Non	Non
Mónacu	Non	30 de mayu de 2008	Non	31 de xunetu de 2009	Non	Non	Non
Mongolia	Non	23 de marzu de 2015	Non	Non	Non	Non	Non
Noruega	23 de xunu de 1961	-	23 de xunu de 1961	14 de xineru de 1998	ratificación: 10 d'avientu de 1973	firmante	Tierra de la Reina Maud (Reclamación formal en 1939). Isla Pedru I (Toma de posesión pa Noruega por Olstad en 1929. Reclamación formal en 1931). (Toma de posesión del pandu polar por Amundsen en 1911, non reclamada per Noruega).
Nueva Zelanda	23 de xunu de 1961	-	23 de xunu de 1961	14 de xineru de 1998	Non (*6)	firmante	Dependencia Ross (Toma de posesión pal Reinu Xuníu por Ross dos veces en 1841. Reclamación formal pol Reinu Xuníu en 1923. Tresferencia a Nueva Zelanda en 1947 pola so independencia)
Países Baxos	Non	30 de marzu de 1967 (*4)	19 de payares de 1990	14 de xineru de 1998	Non	adherente	Non
Paquistán	Non	1 de marzu de 2012	Non	31 de marzu de 2012	Non	adherente	Non
Papúa Nueva Guinea	Non	16 de setiembre de 1975 (*5)	Non	Non	Non	Non	Non
Perú	Non	10 d'abril de 1981	9 d'ochobre de 1989	14 de xineru de 1998	Non	adherente	Declaró que favorez la vixencia d'un réxime internacional ensin desmedro de los derechos que-y correspuendan (1979 y 1993). Acutó derechos en 1981.
Polonia	Non	23 de xunu de 1961	29 de xunetu de 1977	14 de xineru de 1998	adhesión: 15 d'agostu de 1980	firmante	Non
{{POR Non	29 de xineru de 2010	Non	10 d'ochobre de 2014	Non	Non	Non
Reinu Xuníu	23 de xunu de 1961	-	23 de xunu de 1961	14 de xineru de 1998	ratificación: 10 de setiembre de 1974	firmante	Territoriu Antárticu Británicu (Tomes de posesión pal Reinu Xuníu: Smith en 1819, Bransfield dos veces en 1820, Powell en 1821, Foster en 1829, Biscoe en 1832 y Ross en 1843. Reclamación formal en 1905, delimitación en 1908 y 1917)
Chequia	Non	1 de setiembre de 1993 (*3)	1 d'abril de 2014	24 de setiembre de 2004	Non	Non	Non
Rumanía	Non	15 de setiembre de 1971	Non	5 de marzu de 2003	Non	Non	Non
Rusia	23 de xunu de 1961 (como XRSS (*2))	-	23 de xunu de 1961	14 de xineru de 1998	ratificación: 8 de febreru de 1978 (Xunión Soviética) - continuación: 14 de xineru de 1992 (Rusia)	firmante	Acutó derechos basaos nos descubrimientos de marineros rusos, inclusive'l de reclamar territorios (1939, 1958)
Sudáfrica	23 de xunu de 1961	-	23 de xunu de 1961	14 de xineru de 1998	ratificación: 15 d'agostu de 1972	firmante	Non
Suecia	Non	24 d'abril de 1984	21 de setiembre de 1988	14 de xineru de 1998	Non	firmante	Non
Suiza	Non	15 de payares de 1990	Non	1 de xunu de 2017	Non	Non	Non
Turquía	Non	24 de xineru de 1996	Non	Non	Non	Non	Non
Ucraína	Non	28 d'ochobre de 1992	4 de xunu de 2004	24 de xunu de 2001	Non	firmante	Non
Uruguái	Non	11 de xineru de 1980	7 d'ochobre de 1985	14 de xineru de 1998	Non	firmante	Acutó los sos derechos en L'Antártida, acordies cola llexislación Internacional (1980)
Venezuela	Non	24 de marzu de 1999	Non	31 d'agostu de 2014	Non	Non	Non

(*1)   República Democrática Alemana (República Democrática Alemana) integrar a la República Federal Alemana (Alemaña Occidental) el 3 d'ochobre de 1990.
(*2) Rusia asumió los derechos de la   Xunión Soviética al sumir ésta'l 25 d'avientu de 1991, lo cual foi comunicáu por nota'l 13 de xineru de 1992.
(*3)   Checoslovaquia xuntó'l 14 de xunu de 1962 y sumió como país a la medianueche del 31 d'avientu de 1992, siendo asocedida polos dos países resultantes la República Checa y Eslovaquia el 1 de setiembre de 1993 y el 1 de xineru de 1993, respeutivamente.
(*4) El preséu de los   Países Baxos d'accesu al tratáu establez que l'accesu ye pal Reinu n'Europa, Surinam y les Antilles Holandeses.   Surinam

convertir nun estáu independiente'l 25 de payares de 1975 y depués nun xuntó al tratáu.
 

(*5)   Papúa Nueva Guinea notificó el 16 de marzu de 1981 que dende la fecha de la so independencia'l 16 de setiembre de 1975, xuntaba al tratáu como socesora d'Australia.
(*6)   Nueva Zelanda robló la CCFA el 9 de xunu de 1972 pero nunca lu ratificó.

(*7)

y   Namibia nun son parte del Tratáu Antárticu pero sí roblaron la CCAMLR, ente que   Islles Cook,   Mauriciu,   Panamá y   Vanuatu son los miembros adherentes a la CCAMLR que nun son parte del tratáu.

Tocantes a los países que nun son firmantes del tratáu, esisten dos teoríes al respeutu: una plantega que'l tratáu tien calter erga omnes, ye dicir que ye obligatoriu pa tol mundu, y otra que nun ye obligatoriu pa los países que nun son signatarios. Sía que non, el tratáu establez el compromisu de los firmantes de faer los esfuercios apropiaos pa torgar que daquién lleve a cabu una actividá contraria a los propósitos y principios del tratáu.

En 1987 la organización non gubernamental Greenpeace estableció nel cabu Evans de la isla Ross la base de branu World Park pa primir a los países del Tratáu Antárticu con cuenta de que declaren a L'Antártida como parque mundial. Greenpeace cerró y desmanteló dafechu la base en 1992, ensin recibir asistencia dalguna de los miembros del tratáu.

Paquistán inauguró la base antártica Jinnah el 25 de xineru de 1991 y xuntóse al Tratáu Antárticu'l 1 de marzu de 2012.

• Scientific Committee on Antarctic Research
• Testu del Tratáu Antárticu
• Testu de la Convención sobre'l caltenimientu de los recursos vivos marinos antárticos, de 20 de mayu de 1980
• Testu del Protocolu al Tratáu Antárticu sobre proteición del mediu ambiente, de 4 d'ochobre de 1991