Nome Propiu: Nome pa referise una entidá única

Fæn referencia al efeuto de nomar. Nomar ye designar o determinar lingüísticamente un oxetu o esperiencia del mundu como tal, por tanto de manera única ya irrepetible.

Nome propiu
sintagma nominal (es) y sustantivu

Tienen especial relevancia los nomes propios referíos a la nacionalidá, ideoloxía, relixón etc., pos adquieren un eleváu papel simbólicu-sentimental.

Na dómina actual son d'especial relevancia los nomes de les empreses, pos ye lo que les fai úniques y distintes de cualesquier otra que puea competir na mesma actividá. Tan ye asina que'l nome rexistráu, xunto al logotipu, puede aportar a un valor importante nos activos d'una empresa. Dacuando'l nome propiu confundise o conviértese o fai les funciones de marca siendo entós incorporáu a un valor de mercáu.

Por sigo mesmos, los nomes propios nun tienen que tener significáu yá que, por definición, son únicos.

Pero dau l'efectu social que tienen los nomes, y la dificultá, yá señalada antes, de tener qu'individualizar la designación, yá d'antiguu los nomes poníense de forma que reflexara dalguna cualidá. De primeres apoderaba una denominación de tipu familiar o de cla o tribu. Güei día esi aspeutu familiar y constituyir los apellíos. Dacuando una especial circunstancia o cualidá: Platón, el de los anchos llombos, yera una designación secundaria; el so nome propiu yera Aristocles.

Col cristianismu, n'Occidente, siquier, tomóse el costume de “nomar” al naciellu sol patrociniu d'un santu, faciéndose coincidir col bautismu nel que se supón que l'home naz a una nueva vida.

Una manera especial de nomar a les persones ye'l llamátigu o l'alies.

La espresión «nome de pila» referise a la pila bautismal. Los nomes de pila son antropónimos.

• Anderson, John M. (2007). The Grammar of Proper Names. Oxford: Oxford University Press.
• Associated Press Stylebook (2007; 42 ed.). The Associated Press. New York: Basic Books. ISBN 978-0-465-00489-8.
• Binyong, Yin and Felley, Mary (1990). Chinese Romanization: Pronunciation and Orthography. Beijing: Sinolingua.
• Collier, Mark and Manley, Bill (1998). How to Read Egyptian Hieroglyphs. Berkeley: University of California Press.
• Jespersen, Otto (1965). The Philosophy of Grammar. Chicago: University of Chicago Press.
• Packard, Jerome L. (2000). The Morphology of Chinese: A Linguistic and Cognitive Approach. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
• Valentine, Tim, Brennen, Tim, and Brédart, Serge (1996). The Cognitive Psychology of Proper Names: On the Importance of Being Ernest. Oxford: Routledge.