Magnetosfera

La magnetosfera terrestre nun ye única nel sistema solar y tolos planetes con campu magnéticu: Mercuriu, Xúpiter, Saturnu, Uranu y Neptunu, tienen una magnetosfera propia. Ganímedes, satélite de Xúpiter, tien un campu magnéticu pero demasiao débil p'atrapar el plasma del vientu solar. Marte tien una bien débil magnetización superficial ensin magnetosfera esterior.

Magnetosfera
región del espacio (es)

Les partícules del vientu solar que son deteníes formen los petrines de Van Allen. Nos polos magnéticos, les zones nes que les llinies del campu magnéticu terrestre enfusen nel so interior, parte de les partícules cargaes son conducíes sobre l'alta atmósfera produciendo les aurores boreales o australes. Tales fenómenos aurorales fueron tamién reparaos en Xúpiter y Saturno.

Na parte más esterna y amplia de l'atmósfera d'un planeta. La magnetosfera interacciona col vientu solar nuna rexón denomada magnetopausa que na direición al sol ye de menor tamañu, y en direición contraria ye por demás estendida. Nel casu de la Tierra atopar a unos 100 000 km y nel casu de Xúpiter a más de 4 millones de quilómetros. Per delantre de la magnetopausa atópase la superficie de choque ente'l vientu solar y el campu magnéticu. Nesta rexón el plasma solar frénase rápido antes de ser esviáu pol restu de la magnetósfera. Les partícules cargaes del vientu solar son abasnaes pel campu magnéticu sobre los polos magnéticos dando llugar a la formación d'aurores polares.

 

La magnetosfera terrestre foi afayada en 1958 pol satélite d'Estaos Xuníos Explorer I. Antes d'ello conocíen dellos efeutos magnéticos nel espaciu una y bones les erupciones solares producíen n'ocasiones nubes magnétiques na Tierra detectables per mediu d'ondes de radio. Sicasí, naide sabía cómo o por qué producíen estes corrientes. Tamién yera desconocíu'l vientu solar.

Antes d'esto, los científicos sabíen que fluyía la corriente llétrica nel espaciu por cuenta de les erupciones solares. Nun se sabía, sicasí, cuándo eses corrientes fluyíen nin por qué. N'agostu y setiembre de 1958, l'Exércitu de los Estaos Xuníos empecipió'l Proyeutu Argus realizar pa probar una teoría sobre la formación de les petrines de radiación que pueden tener usu tácticu na guerra.

En 1959 Thomas Gold propunxo'l nome de la magnetósfera, cuando escribió: "La rexón percima de la ionosfera, na que'l campu magnéticu de la tierra, predomina sobre les corrientes de gas y partícules rápides cargaes, sábese que s'estiende nuna distancia del orde de 10 radios terrestres, polo que podría ser llamada apropiadamente como magnetósfera"

• Magnetósfera de la Tierra
• Magnetósfera de Xúpiter
• Atmósfera

• La magnetosfera y la so esploración