Balón D'oru
El Balón d'Oru (francés: Ballon d'Or) ye un premiu dau añalmente pola revista francesa especializada France Football.
Apurríu ininterrumpidamente dende 1956, a partir del añu 2009 fundir col premiu homólogu del FIFA World Player pa designar al meyor futbolista hasta que dambos gallardones volvieron dixebrase en 2016.
| Balón d'Oru | ||
|---|---|---|
 Gallardón 2017 | ||
| Nome orixinal | Ballon d'Or (en francés) | |
| Premiu a | Meyor futbolista del añu presentador = France Football | |
| Concedíu por | France Football | |
| Llocalización | .svg){kind=small} Francia | |
| Historia | ||
| Primer entrega | 18 d'avientu de 1956 | |
| Sitiu oficial | ||
| [editar datos en Wikidata] | ||
Instituyíu en 1956 pol entós direutor de la mentada revista y precursor de la Copa de Campeones d'Europa, Gabriel Hanot, primeramente'l gallardón tuvo dirixíu puramente a xugadores que cuntaren con dalguna nacionalidá europea, siendo'l primer ganador l'inglés Stanley Matthews, quien nesi añu xugaba pal Blackpool Football Club. Un xuráu formáu puramente por periodistes especializaos de les principales publicaciones deportives mundiales dictaminen el vencedores del premiu.
Hasta 1995 apurrir al meyor xugador inscritu, cada añu, en dalgún campeonatu de fútbol profesional européu y que la so nacionalidá fuera d'un país de dicha zona, razón pola cual tamién foi conocíu como'l Troféu al futbolista européu del añu nel estranxeru (francés: Trophée du footballeur européen de l'année à l'étranger) nel so instauración, anque llueu s'impunxo la denominación de Balón d'Oru pola imaxe del mesmu.
Suprimida dicha condición pudo ser condecoráu cualesquier futbolista del mundu pero tenía de siguir militando nun club européu, siendo esa mesma temporada'l vencedor liberianu George Weah, tresferíu a metá del añu del Paris Saint-Germain Football Club francés a l'Associazione Calcio Milan italianu. Doce años más tarde la inclusión de votaciones por internet de los periodistes acreditaos dio-y al premiu un algame mundial comparable col que cuntaba'l premiu al Xugador Mundial de la FIFA, lo que motivó nel 2010 que'l grupu editorial Amaury —propietariu de France Football— alcordara cola Federación Internacional de Fútbol Asociao (FIFA) la fusión de dambos premios pa dar orixe al FIFA Balón d'Oru, del que France Football ye'l principal auspiciador y donante del troféu. L'alcuerdu traxo consigo la inclusión de los seleccionadores y capitanes de les federaciones nacionales reconocíes pola FIFA como votantes d'un premiu que dende 2007 esanició toa restricción, pudiendo optar a él cualesquier futbolista independientemente del país onde xugara. Por cuenta de la repercusión y felicidá globalización, la Xunión Europea d'Asociaciones de Fútbol (UEFA) instauró en 2011 un nuevu premiu dau puramente al meyor futbolista n'Europa basáu na tradición del Balón d'Oru, dau pola publicación francesa.
Les discrepancies ente la publicación francesa y el máximu organismu futbolísico dieron cola rotura del alcuerdu en 2016, pasando a ser de nuevu y namái los corresponsales deportivos los que votaren pa dirimir al meyor futbolista mundial al traviés de la revista France Football.
Historia
France Football crea'l Balón d'Oru
La revista francesa France Football de publicación biselmanal instaurada en 1946, decidió por incentiva del prestixosu periodista y editor Gabriel Hanot —impulsor tamién de la Copa de Clubes Campeones Europeos, actual Lliga de Campeones— otorgar un gallardón individual que designara al meyor futbolista del momentu. Instauráu primeramente pa sofitar la crecedera de la competición continental como'l Troféu al futbolista européu del añu nel estranxeru (francés: Trophée du footballeur européen de l'année à l'étranger), reconocía al meyor xugador européu del añu que tuviera participación a nivel internacional.
El xuráu qu'escoyía al ganador taba compuestu por 16 periodistes especializaos, cada unu representando a una asociación de la UEFA pa garantizar una opinión más plural y non tan sesgada como la qu'apurriríen los d'un únicu país, qu'escoyíen los sos cinco futbolistes preferíos del panorama futbolísticu. El primer futbolista escoyíu per cada periodista recibía cinco puntos, ente que'l segundu cuatro, y asina socesivamente. Namái se concedía un troféu al primera clasificáu nel cómputu global, anque yá dende los sos oríxenes designábase extraoficialmente a los siguientes clasificaos como los balones de plata y bronce».
.jpg)
So estes premises foi l'inglés Stanley Matthews quien el 18 d'avientu de 1956 —na publicación númberu 561 de la revista— foi designáu con 47 puntos como'l primer vencedor per delantre del hispanoargentino Alfredo Di Stéfano (44) y del francés Raymond Kopa (33) siendo los trés más votaos de los venticuatro que recibieron dalgún votu. El xugador inglés, reconocíu más a títulu póstumu pola so trayeutoria —cuntaba con 41 años— que polos sos rexistros mientres l'añu por cuenta de una actuación nun partíu frente a la seleición brasilana, aventayó a los dos integrantes del Real Madrid Club de Fútbol, consideráu'l meyor club del momentu mercé sobremanera al so ésitu na Copa d'Europa.
“Imperturbable, impassible, Le visage immobile, sauf quand il est marqué par l'effort, Stanley Matthews ne rit pas ; mais il fait rire le stade tout entier. Il est, à sa manière, un «clown» de génie, Le Charlie Chaplin du football. Nul joueur n'est plus discipliné: quand il est fauché par un adversaire, il se relève, qu'il y ait sanction ou non, sans protester, sans gesticuler, sans signe d'irritation nin même de mécontentement.”
“Imperturbable, impasible, cola cara inmóvil, salvu cuando ta marcáu pol esfuerciu, Stanley Matthews nun ri, pero fai rir al estadiu enteru. Ye, a la so forma, un «clown» xenial, el Charlie Chaplin del fútbol. Nengún xugador ye más disciplináu: cuando ye cutíu por un oponente, llevántase, seya sancionáu o non, ensin protestar, ensin gesticular, ensin signos d'irritación nin descontentu”Gabriel Hanot, editor de L'Équipe. Avientu de 1956.
Orixinalmente los periodistes namái podíen votar a favor de futbolistes europeos, y decidióse qu'un futbolista nun podía ser designáu vencedor nuevamente una vegada llograr con anterioridá, circunstancia que se modificar en 1959 cola cuarta edición del gallardón por cuenta de la superioridá qu'amosaba Di Stéfano, vencedor en 1957, y qu'en 1958 nun pudo pos ser tomáu en cuenta polos votantes. Bastante ye que, yera la gran figura non yá del meyor equipu del momentu, sinón a nivel mundial tres los sos ésitos y rexistros a nivel individual y coleutivu. Nél xugaba tamién el hispanohúngaro Ferenc Puskás, quien foi cuartu del Balón d'Oru en 1956.
.png)
Foi según el xugador con 80 puntos convertir nel primeru na historia del premiu en conquistalo dos veces, y recibiendo siquier un votu de 18 de los 20 periodistes qu'entós votaben pa dirimir al meyor xugador. Curiosamente, foi de nuevu'l so compañeru Kopa quien remató por detrás d'él —y quien venciera en 1958 siendo'l primer francés en llogralo—. Yera la reconocencia a un futbolista que conquistó consecutivamente trés Copes d'Europa, siendo'l gran artífiz anotando 22 goles pal so club nel tornéu, trés d'ellos partíos nos trés finales ganaes. Dichos llogros, a los que sumó dellos más, valiéron-y pa ser consideráu tiempu dempués como unu de los meyores futbolistes de tolos tiempos. Asina lo reconoció tamién France Football cuando en 1989 declaró-y vencedor del Súper Balón d'Oru en reconocencia a la so trayeutoria per delantre de Johan Cruyff y Michel Platini.
“Di Stéfano's feats fathered faith in Real Madrid around the world, a faith that endures in places where the liturgy is not exactly Spanish nor Argentinian. There was no player like Alfredo Di Stéfano. As my father used to say about his special heroes: «when they made him, they threw away the mould.»”
“Les fazañes de Di Stéfano niciaron fe nel Real Madrid alredor del mundu, una fe que perdura en llugares onde la lliturxa nun ye precisamente española nin arxentina. Nun hubo nengún futbolista como Alfredo Di Stéfano. Como'l mio padre solía dicir de los sos héroes particulares: «cuando lo fixeron, destruyeron el molde»”Myles Palmer. Reporteru inglés.
Col xugador yá en segundu planu por cuenta de la so edá, el premiu tuvo más abiertu que nunca. Foi finalmente l'español Luis Suárez quien s'alzó col gallardón superando a Ferenc Puskás por 17 puntos, y a Uwe Seeler por 21. Detrás apaecieron Di Stéfano con 22 puntos menos y Lev Yashin, 26 por detrás de Suárez. El soviéticu, porteru, foi'l primeru de la so demarcación n'apaecer nes votaciones, ya igualó el so meyor resultáu hasta la fecha de 1956, y tres les victories d'Omar Sívori y Josef Masopust, convirtiós'en 1963 nel primer y únicu porteru de la historia del gallardón en proclamase vencedor.
L'escocés Denis Law foi nomáu como meyor futbolista en 1964 per delantre de Luis Suárez y Amancio Amaro, na que foi la primer y única vegada que dos españoles consiguíen asitiase nel podiu, y cola esceición del añu siguiente col tercer puestu del mesmu Suárez, nengún otru español consiguió asitiase ente los trés primeros hasta que lo fixera Emilio Butragueño en 1986 y 1987. Esi 1965 foi l'añu nel que'l portugués Eusébio da Silva llogró un gallardón que magar nun volver vencer tuvo ente los nomaos mientres doce ediciones, sumando sí dos Balones de Plata, asitiábase pareyu a los cuatro podios de Suárez y Kopa y los trés de Di Stéfano —quien siguía siendo l'únicu en tener dos d'oru—. Ellos fueron cuatro de les grandes referencies del fútbol europeo mientres la dómina.
A ellos llueu se xunió l'inglés Bobby Charlton, quien venció en 1966 y remató segundu nos dos siguientes entregues. La so victoria a nivel de seleiciones nel Mundial d'Inglaterra 1966 dexó constancia que los ésitos en dicha competición celebrada cada cuatro años amosaben un notable reflexu na decisión del xuráu d'esi añu. D'igual manera asocedió colos años 1958 y 1962 con apaiciones esporádiques de xugadores: casos de Helmut Rahn, Just Fontaine, Josef Masopust o Karl-Heinz Schnellinger y qu'en definitiva yera la esencia del gallardón. Nun foi sicasí fugaz la irrupción del xugador británicu, quien conformaba la denomada «Santísima Trinidá» o «Trinidá del United» (inglés: «Holy Trinity» or «United Trinity») del Manchester United Football Club. Denis Law, Charlton y George Best fueron tou vencedores del premiu tres el conquistáu pol norirlandés en 1968. Una reconocencia al resurdir del fútbol inglés de mediaos de la década de los años 1960 que vio como de ser los grandes dominadores d'un deporte inventáu por ellos viéronse superaos por numberoses rexones col pasu de les décades. La FIFA reconoció tiempu dempués a Charlton como'l meyor xugador inglés de tolos tiempos y unu de los meyores europeos del sieglu XX. Foi'l gran reconstructor xunto a Matt Busby de los diaños coloraos» tres el desastre aereu de Múnich nel qu'ocho de los sos compañeros finaron y él llogró salvar la vida.
Fervosu almirador de Di Stéfano, al igual que Best, reconoció qu'él y el so equipu fueron la so inspiración pa llevar al club inglés lo más alto del fútbol europeo, fazaña de les más significatives y resaltaes nel fútbol tres la debacle sufierta y que forxó una gran rellación ente dambos clubes.
Namái l'húngaru Flórián Albert —compañeru de seleición de Puskás xunto al que formó parte del llexendariu «Equipu d'oru» (húngaru: Aranycsapat) o «Maxares máxicos»— consiguió faer solombra al repartu en proclamándose Balón d'Oru en 1967. El focu taba puestu agora nel norte d'Europa, y yeren estos equipos quien recibíen les reconocencies con escases salvedaes per parte d'Italia, qu'aguantaba como únicu bastión del sur del continente.
Llegóse asina a la década de los años 1970. Foi la de la consagración del fútbol alemano, qu'empezó a espuntar años tres y que tuvo'l so máximu explendor nesta década. D'ente tolos esponentes teutonos y que llegaron a proclamase campeones mundiales a nivel de seleiciones, dos clubes yeren los sobresalientes, el Borussia Mönchengladbach de Jupp Heynckes y Günter Netzer, y el Fußball-Club Bayern nel destacaron especialmente dos nomes, el de Gerd Müller y el de Franz Beckenbauer.
Goliador el primeru y un polivalente xugador de corte defensivu'l segundu, ye consideráu ésti como unu de los referentes na demarcación de líbero, hasta'l momentu cuasi desconocida y bien pocu estendida por cuenta de les peculiaridaes táctiques qu'esixe, y que dende la so irrupción foi bien utilizáu nos equipos europeos hasta la década de 1990. Foi una de les particularidaes más carauterístiques del fútbol alemano y nel que basó la so evolución n'años vivientes y pol que'l futbolista aportó a consideráu como unu de los meyores de la historia.
La so primer nominación al gallardón producióse sicasí en 1966, siendo la primer vegada qu'un xugador recibía votos per parte de tolos miembros del xuráu, ente que foi premiáu col Balón d'Oru en dos causes, y col de plata n'otros dos. Si'l so dominiu nun foi mayor deber en parte al cúmulu de referentes nuna dómina que se considera como una de les que más evolución y progresu traxo al fútbol. N'ocasiones referir a esti periodu como'l que traxo la modernización al fútbol, y nun fueron los alemanes, sinón el neerlandeses los que tuvieron mayor repercusión nesi sentíu.
Ellos fueron los principales rivales de los teutones, non solo a nivel particular, sinón a nivel de clubes y de seleiciones. Desenvolviendo y evolucionando un fútbol singular d'Hungría, y referenciáu especialmente polos yá citaos «maxares máxicos» de Puskás y Flórián Albert, prauticaron un fútbol darréu denomináu como «fútbol total». Carauterizáu pola imprevisibilidad aparente sobre'l yá que ocupaba cada xugador, yera más una aportación coleutiva tanto al ataque como a la defensa con combinaciones vistoses y rápides a unu o dos toques pa desordenar al rival teniendo al empar un absolutu control de tol xuegu. Ensin dulda el máximu esponente foi la seleición neerlandesa de Rinus Michels que foi moteyada como la «Naranxa Mecánica». A nivel de clubes foi'l Amsterdamsche Football Club Ajax el referente, lideráu por Johan Cruyff.
Beckenbauer y Cruyff acopaben toa reconocencia y titulo de la dómina. Y ye que magar la so lóxica decadencia col pasu de los años, dexaron un cercu tantu nos sos clubes como seleiciones que-yos dexó siguir esa evolución, representada n'otros futbolistes. Nel casu del alemán, foi nomáu al Balón d'Oru en dolce causes, estableciendo un récor na historia del gallardón, hasta 1977, ente que'l neerlandés sumó un Balón de Bronces y tres Balones d'Oru que-y convirtieron na fecha nel futbolista non solo más gallardoniáu sinón nel primeru en llogralo en trés causes. Él tamién tuvo nomáu en dolce causes.
Dambos futbolista fueron consideraos xunto a Di Stéfano y Pelé como los cuatro grandes que dio hasta entós el fútbol a nivel individual, llegando'l mesmu Beckenbauer a manifestar la superioridá del xugador «tulipán» magar recibieron dambos ensame d'aponderamientos de compañeros y personalidaes:
“Él yera'l meyor... pero yo gané'l Mundial. (Beckenbauer sobre Cruyff)”
“Foi unu de los meyores futbolistes que vi, poner al mesmu nivel que Pelé, Di Stéfano y Maradona. Cruyff camudó'l fútbol cola so forma de xugar y sigue teniendo impautu anguaño.” (Charlton sobre Cruyff)
“Foi'l meyor de tolos tiempos. Almirar, yera un xugador escepcional.” (Michel Platini sobre Cruyff)
“Johan Cruyff foi un xugador magníficu, unu de los meyores de la historia. Un símbolu del xuegu elegante. Una inspiración. Una fonte d'almiración pa los aficionaos. Marcó la historia del fútbol pa siempres.” (Gianni Infantino sobre Cruyff)
“Ye l'héroe del nuesu país. Nun ye casualidá: ganar a pulsu.” (Netzer sobre Beckenbauer)
“Ye un escelente compañeru. Sobre'l campu siempres se caracterizó más pola so intelixencia que pola so fuercia. Yera un futbolista más brasilanu qu'alemán. (Pelé sobre Beckenbauer)”
“Ye unu de los grandes, xunto a Alfredo Di Stéfano o Pelé. (Sepp Herberger sobre Beckenbauer)”Declaraciones sobre Cruyff y Beckenbauer.
pero en 1995 hubo un cambéu nes regles pa dexar que los futbolistes non europeos fueren escoyíos siempres y cuando pertenecieren a un club de dichu continente. Les normes fueron modificaes nuevamente en 2007 por que los futbolistes de cualquier nacionalidá y de cualquier club de tol mundu pudieren ser escoyíos pal premiu. Nun se celebraba nengún tipu de ceremonia pública d'entrega del troféu: el nome del ganador revelar al publicar el númberu del mes d'avientu de la revista France Football, en que la so portada apaecía los ganador posando col Balón d'Oru. Tamién nos cambeos de 2007 amplióse'l númberu de periodistes que podíen votar. Hasta esi momentu'l premiu yera designáu por 53 periodistes europeos procedentes de cada unu de los países de la UEFA, pero añadieron otros 43 non europeos procedentes de países que les sos seleiciones nacionales apostaren siquier una fase final d'un Mundial.
Los criterios p'axudicar el premiu veníen descritos nel artículu 9 del reglamentu del troféu. Estos son: los resultaos llograes individual y colectivamente mientres l'añu en considerancia, la clase del xugador (talentu + xuego llimpiu), la so carrera profesional y la personalidá y carisma que tien.
Fusión col FIFA World Player
Ente los años 2010 y 2015 la FIFA y el grupu editorial Amaury (EPA), propietariu de la revista deportiva France Football, llegaron a un alcuerdu por aciu el cual los trofeos Xugador Mundial de la FIFA (inglés: FIFA World Player) y el Balón d'Oru pasaben a conformar un solu gallardón sol nome de FIFA Balón d'Oru (francés: FIFA Ballon d'Or). Cola inclusión de seleccionadores nacionales y capitanes como parte del xuráu votante como gran novedá —y que yeren los que dirimían el vencedor del premiu FIFA— namái dos futbolistes mientres los seis fallos producíos fueron capaces de llograr vencelo, l'arxentín Lionel Messi y el portugués Cristiano Ronaldo.
Diversos desalcuerdos que nun trescendieron a la opinión pública llevaron a la rotura del alcuerdu tres apenes cinco años.
Desalcuerdos cola FIFA y restauración del Balón d'Oru
Tres diversos desalcuerdos ente la FIFA y France Football decidieron romper l'alcuerdu establecíu pasando nuevamente cada ente a apurrir el so propiu premiu. Asina, la publicación francesa restableció'l Balón d'Oru, ente que la federación internacional inauguró'l The Best FIFA —socesor del históricu FIFA World Player—.
El gallardón recuperó asina la so identidá, y les normatives d'eleición establecíes mientres la fusión quedaron esaniciaes. Asina fueron de nuevu y puramente los corresponsales deportivos los que formaron el xuráu. Pa la primer edición del anováu premiu fueron un total de 173 periodistes los que votaron, resultando vencedor Cristiano Ronaldo, quien sumaba la so segunda reconocencia tres el conquistáu en 2008. Significó que'l xugador fora'l novenu en llogralo en más d'una ocasión en tola historia del Balón d'Oru. Otra de les novedaes foi l'ampliación de 23 a 30 xugadores los que conformaron el llistáu de finalistes, y nos que namái 19 futbolistes consiguieron dalgún votu. Un añu dempués repitió como vencedor siendo'l futbolista más gallardoniáu na historia del premiu xunto a Michel Platini con cinco gallardones, y únicos que lo llograron vencer tres veces, cómputu que tamién llograron Franz Beckenbauer y Lionel Messi.
Historial
- Pa un completu detalle de los gallardoniaos vease Palmarés del Balón d'Oru
.svg)
.jpg)
.jpg)
Nota *: Club nel momentu de recibir el premiu.
Palmarés
Un total de 43 futbolistes distintos consiguieron proclamase vencedores, siendo nueve d'ellos los únicos que consiguieron llogralos más d'una vegada, y venticinco los que consiguieron ganalo y apaecer siquier una vegada más ente los trés meyores. Nes ediciones de 1957 y 1991 hubo cuatro xugadores gallardoniaos, yá que hubo empate a puntos ente dalgún de los trés primeros puestos finales. Les federaciones de Países Baxos y Alemaña apoderen el palmarés con siete xugadores vencedores cada unu, siendo'l teutones quien más xugadores distintos apurre con cinco.
Michel Platini, Franz Beckenbauer, Cristiano Ronaldo y Lionel Messi son los xugadores que más podios llograron con cinco cada unu ente los 104 que dalguna vegada acoparon el podiu final.
Nota: en negrina ediciones ganaes. En cursiva ediciones finalista.
| Xugador | B. Oru !width=5%|B. Plata !width=7%|B. Bronce !width=70%|Años gallardoniáu | |||
|---|---|---|---|---|
 Cristiano Ronaldo | 3 | 2 | - | |
 Michel Platini | 3 | - | 2 | |
 Johan Cruyff | 3 | - | 1 | |
| Marco van Basten | 3 | - | - | |
 Franz Beckenbauer | 2 | 2 | 1 | |
 Ronaldo Nazário | 2 | 1 | 1 | |
 Alfredo Di Stéfano
| 1 | - | ||
 Kevin Keegan | 2 | 1 | - | |
| Karl-Heinz Rummenigge | 2 | 1 | - | |
 Lionel Messi | 1 | 3 | 1 | |
| Luis Suárez | 1 | 2 | 1 | |
| Eusébio da Silva | 1 | 2 | - | |
| Bobby Charlton | 1 | 2 | - | |
| Raymond Kopa | 1 | 1 | 2 | |
| Gerd Müller | 1 | 1 | 2 | |
| Zinedine Zidane | 1 | 1 | 1 | |
 Gianni Rivera | 1 | 1 | - | |
| Ruud Gullit | 1 | 1 | - | |
| Lothar Matthäus | 1 | 1 | - | |
| Roberto Baggio | 1 | 1 | - | |
 Hristo Stoichkov | 1 | 1 | - | |
 Andriy Shevchenko | 1 | - | 2 | |
 George Best | 1 | - | 1 | |
 Allan Simonsen | 1 | - | 1 | |
| Ronaldinho de Assis | 1 | - | 1 | |
| Stanley Matthews | 1 | - | - | |
| Omar Sívori | 1 | - | - | |
 Josef Masopust | 1 | - | - | |
 Lev Yashin | 1 | - | - | |
 Denis Law | 1 | - | - | |
 Flórián Albert | 1 | - | - | |
| Oleg Blojín | 1 | - | - | |
| Paolo Rossi | 1 | - | - | |
| Igor Belánov | 1 | - | - | |
| Jean-Pierre Papin | 1 | - | - | |
 George Weah | 1 | - | - | |
| Matthias Sammer | 1 | - | - | |
| Rivaldo | 1 | - | - | |
| Luís Figo | 1 | - | - | |
| Michael Owen | 1 | - | - | |
| Pavel Nedvěd | 1 | - | - | |
| Fabio Cannavaro | 1 | - | - | |
| Kaká | 1 | - | - |
| Amosar toos | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Nota *: Non incluyíu'l Súper Balón d'Oru de 1989.
Discutinios del premiu
La exclusividad europea
Magar el troféu cunta con un gran prestíu internacional, ye al empar aldericáu n'ocasiones. El principal motivu y el que más se repite a lo llargo de les sos ediciones foi que nun pudieren optar a él los futbolistes que nun fueren europeos nin xugaren n'Europa. Hai que recordar que tales fueron les premises na so fundación, yá que magar que seya denomináu como Balón d'Oru anguaño, n'honor al troféu, ésti denominábase Troféu al futbolista européu del añu nel estranxeru —interpretándose estranxeru por competición internacional, siempres dientro de les fronteres d'Europa—. Por tal motivu suelse recurrir nos medios o conxustes deportives a nomes como los de Pelé, Diego Maradona, Garrincha, Mario Kempes, Zico o Romário da Souza, dalgunos de los meyores xugadores de la historia de Suramérica que nun pudieron optar a él.
Foi unu de los motivos, por cuenta de la globalización del fútbol, polos que s'abrir el premiu primeru a cualquier xugador mientres xugara n'Europa, y dempués a cualesquier independientemente del club. Pa eses dates de 1995 y 2007, dichos xugadores taben yá nel ocaso de les sos carreres, nun xugaben n'Europa, o bien retiraos o finaos, circunstancies toes inalcanzables pa l'apertura total de 2007. Foi nesa primer fecha cuando Maradona recibió un Balón d'Oru honorífico y que más tarde recibió Pelé en señal de reconocencia poles sos carreres.
Aprovechando'l sesenta aniversariu del gallardón en 2015, la publicación llevó a cabu un estudiu sobre quién lo recibiera si nun esistieren diches normes. Asina afirmaron que'l futbolista brasilanu Pelé venciera en non menos de siete causes, nes ediciones de 1958, 1959, 1960, 1961, 1963, 1964 y 1970, Garrincha en 1962, Kempes en 1978, Maradona en 1986 y 1990, y Romário en 1994.
.jpg)
| Edición | Balón d'Oru | (Vencedor ensin restricciones) |
|---|---|---|
| Xugador | Xugador | |
| 1958 |  Raymond Kopa (Real Madrid C. F.) |  Pelé (Santos F. C.) |
| 1959 |  Alfredo Di Stéfano (Real Madrid C. F.) | Pelé (Santos F. C.) |
| 1960 | Luis Suárez (C. F. Barcelona) | Pelé (Santos F. C.) |
| 1961 |  Omar Sívori (Juventus F. C.) | Pelé (Santos F. C.) |
| 1962 |  Josef Masopust (F. K. Dukla Praga) | Garrincha (Botafogo F. R.) |
| 1963 |  Lev Yashin (F. K. Dinamo Moskva) | Pelé (Santos F. C.) |
| 1964 | Denis Law (Manchester United F. C.) | Pelé (Santos F. C.) |
| 1970 |  Gerd Müller (F. C. Bayern) | Pelé (Santos F. C.) |
| 1978 |  Kevin Keegan (Hamburger S. V.) |  Mario Kempes (Valencia C. F.) |
| 1986 | Igor Belánov (F. K. Dynamo Kyiv) |  Diego Maradona (S. S. C. Napoli) |
| 1990 | Lothar Matthäus (F. C. Internazionale) | Diego Maradona (S. S. C. Napoli) |
| 1994 |  Hristo Stoichkov (F. C. Barcelona) | Romário da Souza (F. C. Barcelona) |
La disparidad de criterios
Que la mesma organización nun disponga de requisitos o normes a la de la eleición, sinón que dispón que seya la llibre eleición del xuráu según la so propia opinión y criterios la que tien de designar al merecedor del premiu, amena con mayor o menor midida ciertu discutiniu. Históricamente los méritos nos años nos que se celebra la Copa Mundial de seleiciones vense resaltaos, adquiriendo les actuaciones de los posibles vencedores una mayor resonancia, ensin que seya un requisitu definitoriu, yá que nun esiste nengunu. La cantidá de xugadores y equipos fai que'l discutiniu estiéndase popularmente y n'ámbitos extradeportivos según otros criterios a xuiciu de detractores.
La fusión de premios
Cola yá suxetivu criteriu de seleición, la fusión del premiu cola FIFA amestó más polémica ya incertidume. El tradicional focu sobre los mundiales nun se vio reflexáu na edición de 2010 —primer tres la fusión— cuando s'esperaba que'l gallardón fuera parar a unu de los dos xugadores españoles finalistes, Andrés Iniesta y Xavi Hernández —vencedores de la Copa Mundial— ya integrantes del mesmu equipu que'l vencedor final, l'arxentín Lionel Messi, que la so seleición nun pasó de los cuartos de final y onde el xugador tuvo una actuación más que discreta. La prensa deportiva especializada fíxose ecu de la sorpresa qu'amenó en tolos ámbitos incluyíu'l mesmu xugador, aludiendo que nun se reflexaba xusticia colos vistu mientres l'añu fubolístico, baremu del premiu, non d'un rendimientu por trayeutoria. De la mesma, la non inclusión del neerlandés Wesley Sneijder (quien esi añu consiguió faer triplete col Inter y llegar a la final del Mundial cola seleición de Países Baxos) ente los finalistes d'esi mesmu añu amenó tamién muncho discutiniu, proclamando tamién munchos que tenía de ser el vencedor final una y bones bastante ye que foi finalista na cita mundialista, ente que foi vencedor de Lliga y Copa d'Europa col so club, dos de los mayores llogros a nivel de clubes. Sicasí, felicidá polémica nun foi vista en tal manera polos sos compañeru d'equipu.
“¿Messi? Nooo! [...] Ye increíble ya inxustu. Nun reflexa n'absolutu al meyor de 2010.” (La Gazzetta dello Sport)
“El fútbol perdió'l norte, una y bones el gallardoniáu ye unu que nes competiciones que cunten nun ganó nada.” (Diariu La Stampa)
“Messi más fuerte que toos. El xeniu y l'eficacia del de Rosario imponer a dos campeones mundiales. Ye la primer vegada que'l gallardón, creáu en 1956 por "France Football", nun premia a un campeón mundial nun añu de tornéu desque puede votase a tolos xugadores del planeta”. (Diariu L'Équipe)
“Va Haber que pensar que los tiempos camudaron o que la superioridá de Lionel ye tan aplastante como pa borrar un Mundial fallíu.” (Diariu Le Parisien)
“La ceremonia d'entrega, en llugar de ser la consagración del trunfu del fútbol español, provocó qu'ésti sala mortificado.” (Diariu La Dernière Heure)
“La FIFA espónse involuntariamente a numberoses cuestiones alrodiu de la xusticia del sistema de votación.” (Diariu Le Soir)
“Messi quedó sorprendíu pola decisión y amosóse visiblemente amoriáu al recoyer el gallardón.” (Diariu The Telegraaf)
“España ta que trina. La conquista de la Copa del Mundu esta vegada nun cunta. L'oru foi pa Messi y la narizada pa España.” (Diariu As)
Joseph Blatter abofetea al fútbol español per segunda vegada nun mes: negó-y n'avientu'l Mundial 2018 y agora dexa ensin gallardón a Xavi, Iniesta y Del Bosque.” (Diariu Marca)Titulares de dellos diarios a nivel mundial sobre'l fallu del premiu.
Y ye que desque'l premiu sufrió la fusión, amontóse'l discutiniu, quiciabes amenada pol nuevu sistema de votación, onde la FIFA amestó non solo a periodistes de tol mundu, sinón a capitanes y seleccionadores, polo que s'abrir entá más el llibre albedríu a la de les votaciones xenerando más duldes y alderiques, llegando inclusive a desprestixar la imaxe histórica del premiu. La FIFA aumentó felicidá polémica camudando criterios de votación, nel so derechu al pagar polos derechos del premiu, pero alloñar de lo que foi mientres la so historia y creciendo l'ánimu de desprestixu en redol a él al empar que crecía los desconciertu sobre les pautes a tener en cuenta pa la so votación. Cabo resaltar sicasí, que munches vegaes el discutiniu provién de círculos zarraos y allegaos a según qué futbolistes, desprestixándolo públicamente con comentarios en función del presto o non de los demandantes, y posiblemente teniendo más trescendencia de la que pudiera paecer o ser en pimera instancia debíu al gran númberu de medios y cobertoria qu'esiste anguaño alredor del fútbol.
Estadístiques
- Pa un completu resume estadísticu de los gallardoniaos vease Estadístiques del Balón d'Oru Estadísticu del Balón d'Oru
Namái trés futbolistes llograron vencer el premiu en trés causes cada unu, el francés Michel Platini y el neerlandeses Johan Cruyff y Marco van Basten. El xugador galu ye amás l'únicu en conquistalo tres veces consecutives, nes ediciones de 1983, 1984 y 1985, siendo'l más reconocíu ente los 103 xugadores que dalguna vegada acoparon los trés primeros puestos. Que la finalidá del xuegu seya anotar goles, faceta na que destaquen los xugadores de campu y n'especial los atacantes, fixo que'l gallardón tuviera destináu a les demarcaciones de mediocampistes y delanteros na mayoría de les ocasiones. Sicasí, un porteru foi capaz de llograr el premiu, el soviéticu Lev Yashin —na edición de 1963—; amás de trés defensores, los xermanos Franz Beckenbauer —en dos causes— y Matthias Sammer, amás del italianu Fabio Cannavaro. Namái otros cuatro porteros consiguieron apaecer na terna final del premiu.
El primer futbolista non européu en llograr dichu premiu foi'l liberianu George Weah en l'añu 1995, yá que hasta esa mesma fecha taba acutáu puramente a xugadores con nacionalidá europea, anque se caltenía la condición de que teníen de xugar n'Europa. Por ello, xugadores como Alfredo Di Stéfano o Omar Sívori, de nacencia arxentín pero nacionalizaos español ya italianu respeutivamente, pudieron optar a un premiu que finalmente llegaron a conquistar. Dicha condición torgó reconocer a grandes futbolistes mundiales como Pelé o Diego Maradona por citar dalgunos, anque precisamente ellos recibieron un Balón d'Oru especial pola so trayeutoria pa desaniciar dicha situación, siendo los dos únicos balones d'oru honoríficu apurríos na historia.
Ente los vencedores más nuevos destaca con 21 años y 3 meses el brasilanu Ronaldo Nazário en 1997, siendo amás el primer brasilanu y americanu en llogralo —salvamos los casos antes citaos—. Pela so parte el xugador más veteranu en ganar el títulu foi Stanley Matthews quien en 1956 facer con 41 años.
En cuanto al equipu de procedencia del vencedor, Juventus Football Club y l'Associazione Calcio Milan son los clubes con más títulos con ocho, siguíos polos siete llograos por Real Madrid Club de Fútbol y Futbol Club Barcelona, quien son amás los que más xugadores nel podiu asitiaron.
Balones d'Oru especial
La revista France Football apurrió dos Balones d'Oru especial a lo llargo de la so historia —trés si cuntamos el premiu honoríficu apurríu en xunto por France Football y la FIFA— coincidiendo los dos primeros con dos feches especiales.
Súper Balón d'Oru
El primer Balón d'Oru especial conceder al xugador Alfredo Di Stéfano, n'avientu de 1989, so la denominación de Súper Balón d'Oru. Este foi escoyíu por votación y la so candidatura imponer a la de Johan Cruyff y Michel Platini.
Balón d'Oru Honorífico
El segundu Balón d'Oru especial foi concedíu a Diego Armando Maradona, en 1995, so la denominación de Balón d'Oru Honorífico. Maradona nun recibiera nengún Balón d'Oru hasta esa fecha, yá que solo podíen optar a estos xugadores cola nacionalidá europea y él nun la tenía. Esti gallardón especial coincidió col primer añu nel que la revista francesa apurría los Balón d'Oru a un xugador con una nacionalidá non europea, George Weah.
FIFA Balón d'Oru Honorífico
Na gala celebrada'l 13 de xineru de 2014, la FIFA dio un balón d'oru honorífico al ex-futbolista brasilanu Pelé, polos sos notables apurras al fútbol. Ye'l primera y únicu balón d'oru honorífico que s'apurrió, en tola historia de la FIFA Balón d'Oru.
L'ex-presidente de la FIFA, Joseph Blatter, destacó apurrir del brasilanu y la so enorme influyencia. Ente que François Morinière, presidente del diariu francés L'Équipe resaltó-y como un verdaderu símbolu del fútbol mundial.
Ver tamién
- FIFA Balón d'Oru
- Xugador Mundial de la FIFA
- The Best FIFA
- Bota d'Oru
- Premiu World Soccer al meyor xugador del mundu
- FIFA/FIFPro World XI
- Equipu Ideal d'América
- Entrenador del añu en Suramérica
- Futbolista del añu n'Asia
- Futbolista del añu n'África
- Futbolista del añu n'Oceanía
- Meyor xugador suramericanu
- Meyor xugador européu del sieglu XX según la IFFHS
- Futbolista del añu en Suramérica
- Seleición Histórica de la Copa América
- Seleición Suramericana de Fútbol
- Premiu Golden Boy
- Trofeo Bravo
- Once d'Oru
Referencies
Notes
Enllaces esternos
Wiki Commons acueye conteníu multimedia sobre Balón d'Oru.- Páxina oficial de la revista France Football (en francés).
- Ganadores del Balón d'Oru (n'inglés).
Datos: Q166177- Multimedia: Ballon d'Or
This article uses material from the Wikipedia Asturianu article Balón d'Oru, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). El conteníu ta disponible baxo los términos de la CC BY-SA 4.0 si nun s'indica otra cosa. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Asturianu (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.