ᛏ

Er lutet uf Altnordisch týr, Altdänisch ᛏᛁᚢᛦ iu (en Schriibfeeler); Altenglisch tí, tír und im Hrabanische Alphabet ziu, het aber d Form ᛠ. D Bidütig isch »Gott« oder »Ziu«. Au de gotisch Buechstabe "t" (𐍄) haisst tyz, d Form isch aber s griechische Tau.

D t-Ruune isch di sibezeet Ruune im alte Ruunealphabet und di zwölft Ruune im nordische Futhork. Si isch di erst Ruune im Týs ætt.

D Ruune stoot i allne Traditione för de gmaingermanisch stimmlosi dentali Plosiv (IPA /t/), im nordische Futhork aber au för s stimmhaftli /d/. Spöter isch för da d Punktruune ᛑ bruucht worde.

I de moderne Esotheerik biditet d t-Rune hartr Kômpf sowiä Selbschthingab un Uffopferung im Kômpf fyr gsetzti Ziil, Notwendigkeit vun ra Ziilsetzung, Kômpf fyr Grechtigkeit un Wôhrheit, Disziplin, Durchhaltvermöge un au s schlussendlichi Erreiche vum Ziil

Unicode

Klaus Düwel: Runenkunde. Metzler Bd. 72; Stuggart 2001; ISBN 3-476-13072-X