ภาษาโปรตุเกสแบบยุโรป

ภาษาโปรตุเกสแบบยุโรป
português europeu
ออกเสียง	[puɾtuˈɣez ewɾuˈpew]
ประเทศที่มีการพูด	โปรตุเกส
จำนวนผู้พูด	40 ล้านคน  (2555)
ตระกูลภาษา	อินโด-ยูโรเปียน อิตาลิก โรมานซ์ โรมานซ์ตะวันตก โรมานซ์ไอบีเรีย ไอบีเรียตะวันตก กาลิเซีย-โปรตุเกส โปรตุเกส ภาษาโปรตุเกสแบบยุโรป
ระบบการเขียน	อักษรละติน (ชุดตัวอักษรโปรตุเกส) อักษรเบรลล์โปรตุเกส
รหัสภาษา
ISO 639-3	–
กลุ่มภาษาโรมานซ์แถบไอบีเรียที่รวม ภาษาโปรตุเกสแบบยุโรป และสำเนียงของภาษานี้

ตามกฎหมายของสหภาพยุโรป ภาษาโปรตุเกสเป็นหนึ่งในภาษาทางการของสหภาพ (เป็นภาษาทำงานของรัฐสภายุโรป แต่ไม่ใช่ภาษาทำงานของคณะกรรมาธิการยุโรป) ดังนั้นในเอกสารระหว่างประเทศรวมทั้งในเว็บไซต์ทางการต่าง ๆ ของสหภาพจึงใช้ภาษาโปรตุเกสแบบยุโรป นอกจากนี้ยังมีการสอนภาษาโปรตุเกสแบบยุโรปในประเทศสเปน (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแคว้นเอซเตรมาดูรา) และทั่วโลกผ่านทางสถาบันกามอยช์ ประเทศและดินแดนอื่น ๆ ที่พูดภาษาโปรตุเกสเป็นภาษาหลัก (ยกเว้นประเทศบราซิล) ยังรับมาตรฐานภาษาโปรตุเกสแบบยุโรปไปใช้ด้วยเนื่องจากยังไม่มีมาตรฐานทางภาษาเป็นของตนเอง

สิ่งที่เรียกว่า "วิธภาษามาตรฐาน" ของภาษาโปรตุเกสแบบยุโรปนั้นแตกต่างกันไปตามความเห็นของนักวิชาการ บางคนถือว่าวิธภาษามาตรฐานของภาษานี้คือวิธภาษาภาคกลาง-ใต้ของผู้พูดที่มีการศึกษาในลิสบอน ในขณะที่บางคนถือว่าวิธภาษามาตรฐานของภาษานี้มาจาก "กลุ่มวิธภาษาของผู้มีการศึกษาในภูมิภาคลิสบอน–กูอิงบรา" อย่างไรก็ตาม "ภูมิภาคลิสบอน-กูอิงบรา" ไม่เคยมีปรากฏไม่ว่าจะเป็นในแง่ภูมิศาสตร์ ประชากรศาสตร์ สังคมวิทยา ภาษาศาสตร์ หรืออื่น ๆ บางคนจึงเห็นว่าการให้สถานะพิเศษแก่กูอิงบราในการเผยแพร่มาตรฐานทางภาษามาจากการที่เมืองดังกล่าวเป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัยสำคัญเท่านั้น ในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 อานีแซตู ดุช ไรช์ กงซัลวึช วียานา นักภาษาศาสตร์และผู้บุกเบิกวงการสัทศาสตร์โปรตุเกส แม้จะรับรู้ถึงการมีอยู่ของ "มาตรฐานกลาง" ใน "ภาคกลางของราชอาณาจักร ระหว่างกูอิงบรากับลิสบอน" แต่ก็เขียนตำราอธิบาย "การออกเสียงเชิงบรรทัดฐาน" ของภาษาโปรตุเกสแบบยุโรปโดยอิงจากวิธภาษาที่ใช้ในลิสบอน

ปัจจุบัน หน่วยงานที่มีหน้าที่วางกฎเกณฑ์ต่าง ๆ เกี่ยวกับการใช้ภาษาโปรตุเกสแบบยุโรปคือ แผนกอักษรศาสตร์แห่งบัณฑิตยสถานวิทยาศาสตร์ลิสบอน (Classe de Letras da Academia das Ciências de Lisboa)