ปรัชญาความรัก

มีหลายทฤษฎีที่พยายามอธิบายว่า "ความรักคืออะไร" และมีหน้าที่ส่งเสริมอะไร สิ่งนี้เป็นเรื่องยุ่งยากที่จะอธิบายความรักให้กับบุคคลนิรนามที่ไม่เคยมีประสบการณ์ความรักมาก่อน ในความเป็นจริง ความรักของบุคคลหนึ่งดูเหมือนจะแสดงท่าทีที่ค่อนข้างแปลกหากไม่ใช่พฤติกรรมไร้เหตุผล มีหลายทฤษฎีที่แพร่หลายได้พยายามอธิบายถึงการดำรงอยู่ของความรัก อย่างเช่น ทฤษฎีทางจิตวิทยา ส่วนใหญ่ถือว่าความรักเป็นพฤติกรรมที่ทำให้มีสุขภาพดี ทฤษฎีวิวัฒนาการถือว่าความรักเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการการคัดสรรโดยธรรมชาติ ทฤษฎีทางจิตวิญญาณ ซึ่งมีกรณีที่ถือว่าความรักเป็นของขวัญจากพระเจ้า นอกจากนี้ยังมีทฤษฎีที่ถือว่าความรักเป็นปริศนาลึกลับที่อธิบายไม่ได้มากเท่าประสบการณ์อันเร้นลับ

รากฐานยุคคลาสสิก

การกำหนดมุมมองความรักแบบอีรอสของเอมเพโดคลีสเป็นแรงผูกพันธ์โลกร่วมกัน รากฐานของปรัชญาความรักยุคคลาสสิกสืบย้อนได้ในผลงานซิมโฟเซียมของพลาโต้ ผลงานซิมโฟเซียมของพลาโต้ได้มีการค้นหาแนวคิดของความรักอย่างลึกซึ้งและมีการตีความและยึดมุมมองที่แตกต่างเพื่อกำหนดนิยามความรัก เราจะขอนำเสนอแนวคิดหลักสามสายที่จะยังคงทรงอิทธิพลมาตลอดในหลายศตวรรษที่ผ่านมา

1. แนวคิดความรักแบบทวินิยม ถือว่าความรักมาจากสวรรค์และโลกมนุษย์ ลุงโทบี้ซึ่งมีอิทธิพลถึง 2,000 ปี ได้ประกาศว่า "ตามความคิดเห็นของมาร์ซีลีโอ ฟีซีโน ในผลงาน Valesius ความรักเหล่านี้ คือเหตุผล และธรรมชาติ ซึ่งเป็นสิ่งที่กระตุ้นความปรารถนาของปรัชญาและความจริง อีกทั้งยัง กระตุ้นความปรารถนาพื้นฐาน"
2. ความคิดเกี่ยวกับมนุษยชาติของอริสโตเฟนส์ในฐานะผลิตผลของการแยกออกเป็นสองส่วน: ซิกมันต์ ฟรอยด์ ได้สร้างคำอธิบายนี้ - "ทุกอย่างเกี่ยวกับมนุษย์ยุคแรกเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า : พวกเขามีสี่มือ สี่เท้า และสองใบหน้า" - ซึ่งได้สนับสนุนทฤษฎีของเขาเกี่ยวกับการ บังคับใช้ของการผลิตซ้ำ
3. ทฤษฎีการทำให้ความรักบริสุทธิ์ของพลาโต - "มีการเพิ่มจำนวน ... จากหนึ่งเป็นสอง และจากสองเป็นรูปแบบที่ยุติธรรม และจากรูปแบบที่ยุติธรรมนำไปสู่การกระทำที่ยุติธรรมและจากการกระทำที่ยุติธรรมนำไปสู่ความคิดที่ยุติธรรมจนกระทั่งความคิดที่ยุติธรรมนำไปสู่ความคิดของความงามที่สมบูรณ์ "

ในทางตรงกันข้าม อริสโตเติลให้ความสำคัญกับความรักแบบมิตรภาพ (Philia) มากกว่าความรักแบบกามารมณ์ (Eros); และวิภาษวิธีของมิตรภาพและความรักจะยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา กับซิเซโรอธิบายให้เห็นเป็นภาษาละตินว่า "ความรัก (amor) มีรากศัพท์มาจากคำว่ามิตรภาพ '(amicitia) " ในขณะเดียวกัน Lucretius ได้สร้างผลงานของ Epicurus ทั้งสองได้ยกย่องบทบาทของวีนัสว่า "เป็นพลังนำทางแห่งจักรวาล" และวิพากษ์วิจารณ์ผู้ที่กลายเป็น "ไข้ใจ" ซึ่งเป็นความสิ้นเปลืองของชีวิตที่ดีที่สุดแห่งปีในความเฉื่อยชาและความมึนเมา

เปตรากนิยม

ระหว่างเป้าหมายของไข้ใจของเขา Catullus และ Héloïse ได้พบว่าตัวเองถูกเรียกตัวใน 12C เพื่อเป็นการไต่สวนความรัก จากตัวเลขการจัดลำดับเหล่านี้และภายใต้อิทธิพลของศาสนาอิสลาม ก็จะเกิดแนวคิดเรื่องความรักแบบช่างเอาใจ และจากความเป็นเปตรากนิยม จะก่อให้เกิดรากฐานเชิงวาทศิลป์ / เชิงปรัชญาของความรักแบบโรแมนติกสำหรับโลกสมัยใหม่ตอนต้น

ลัทธิสงสัยนิยมของชาวกอลลิก

แรงผลักดันในการกลมกลืนที่มุ่งถึงความรักแบบโรแมนติก ประเพณีฝรั่งเศสแบบสงสัยนิยมจำนวนมากสามารถสืบเสาะได้จาก สต็องดาล เป็นต้นไป ทฤษฎีการตกผลึก ของสต็องดาลบ่งบอกถึงความพร้อมเชิงจินตนาการสำหรับความรักซึ่งต้องการเพียงสิ่งกระตุ้นเพียงอย่างเดียวสำหรับวัตถุที่จะแทรกซึมอยู่ในความสมบูรณ์แบบของสิ่งมหัศจรรย์ มาร์แชล พรุสต์ ก้าวต่อไปโดยเลือกเฟ้นจากการไม่มีอยู่ การเข้าไม่ถึง หรือ ความหึงหวง ในฐานะที่เป็นสิ่งกระตุ้นความรักที่จำเป็น Lacan เกือบจะล้อเลียนประเพณีด้วยคำพูดของเขาที่ว่า "ความรักให้บางสิ่งบางอย่างที่คุณไม่ได้รับจากคนที่ไม่มีตัวตน" Post - Lacanian เหมือนกับ Luce Irigaray พวกเขาพยายามหาที่ว่างสำหรับความรักในโลกที่จะ "ลดทอนคนอื่นให้เหมือนกัน ... เน้นกามารมณ์ที่เป็นความสูญเสียความรักภายใต้การปกปิดการปลดปล่อยทางเพศ"

นักปรัชญาความรักชาวตะวันตก

• เฮสิโอด
• เอมเพโดคลีส
• พลาโต (ซิมโฟเซียม ลัทธิพลาโต้ใหม่ )
• เซนต์ออกัสติน
• โทมัส อไควนัส
• Leon Hebreo
• บารุค สปิโนซา
• Nicolas Malebranche
• Jean-Pierre Rousselot
• Antonio Caso Andrade
• ซิกมันด์ ฟรอยด์
• Søren Kierkegaard - ผลงานความรัก
• คาร์ล ยุง
• Anders Nygren
• Martin D'Arcy
• Irving Singer - Philosophy of Love: A Partial Summing-Up
• Arthur Schopenhauer - อภิปรัชญาของความรัก
• Thomas Jay Oord
• เฟรเดอริช นิทเช่อ
• Max Scheler "ธรรมชาติของความเห็นอกเห็นใจ"
• Erich Fromm ผู้แต่ง The Art of Loving
• ซี. เอส. ลิวอิส " The Four Loves "
• Michel Onfray ผู้แต่ง Théorie du corps amoureux : pour une érotique solaire (2000)
• คาล์ล พอปเปอร์
• Jean-Luc Marion, "ปรากฏการณ์เร้าอารมณ์"
• Luce Irigaray "วิถีแห่งความรัก"
• Bell Hooks - " All About Love: New Visions "
• Rita Rosson "The Kamasutra"
• Roger Scruton - Notes from Underground
• Skye Cleary "อัตถิภาวนิยมและความรักแบบโรแมนติก"

1. มักซ์ เวเบอร์ ถืือว่าเรื่องเพศและศาสนามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกัน บทบาทของ องคชาติและโยนีในอินเดีย หรือ ทฤษฎีหยิน-หยางในจีนซึ่งล้วนเป็นรูปแบบเชิงโครงสร้างของขั้วจักรวาลบนพื้นฐานหลักการของเพศชายและเพศหญิง ซึ่งบางทีอาจเข้าใจได้มากกว่า โดยวิธีการ maithuna หรือการติดต่อกันที่ศักดิ์สิทธิ์ ตันตระ ได้พัฒนาประเพณีของเพศวิถีอันศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเป็นผู้นำในการควบรวมกิจการกับพุทธศาสนานิกายวัชรยานไปยังมุมมองของความรักทางเพศซึ่งเป็นเส้นทางที่จะตรัสรู้ : เป็น ซาราฮาที่ถือว่า "ความปีติยินดีที่เต็มไปด้วยความสุขประกอบด้วยดอกบัวและดอกวัชระ ... ขจัดความสกปรกออกไป "
2. อีกทั้งยังมีประเพณีมิตรภาพของชาวฮินดูในฐานะที่เป็นพื้นฐานสำหรับความรักในการแต่งงานที่สามารถสืบย้อนไปถึงยุคพระเวทตอนต้น
3. บางครั้งขงจื่อก็ถือว่าเป็นการเชื่อมปรัชญาความรักที่ชัดเจน (ตรงข้ามกับศาสนา) ของความรัก

• Thomas Jay Oord, Defining Love (2010)
• C. S. Lewis, The Allegory of Love (1936)
• Theodor Reik, Psychology of Sex Relations (1961)
• Camille Paglia, Sexual Personae (1992)
• Glen Pettigrove, Forgiveness and Love (Oxford University Press, 2012)
• Thomas Jay Oord, The Nature of Love (2010)

• ความรักและเหตุผล ( บทความพิเศษทางปรัชญา )
• บทความ "ปรัชญาความรัก" ใน สารานุกรมปรัชญาทางอินเทอร์เน็ต
• Singer & Santayana On Love
• สารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ดเรื่องความรัก