สัจนิยมมหัศจรรย์: การเคลื่อนไหวทางศิลปะ

คำว่าสัจนิยมมหัศจรรย์ถูกใช้ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1925 โดยฟรันทซ์ โร นักวิจารณ์ศิลปะชาวเยอรมันเพื่อใช้บรรยายภาพวาดแนวคติรูปธรรมแนวใหม่ (New Objectivity) ซึ่งเป็นขบวนการศิลปะเยอรมันที่ได้รับอิทธิพลจากศิลปะสัจนิยมแต่เพิ่มความเหนือจริงเข้าไป โรใช้คำนี้เพื่อแยกกับลัทธิเหนือจริงที่มีความเป็นนามธรรม ไม่ได้ตั้งอยู่บนความเป็นจริง และมาจากจิตใต้สำนึกมากกว่า ซึ่งภาพวาดแนวนี้บันดาลใจให้มัสซีโม บอนเตมเปลลี นักเขียนชาวอิตาลีนำมาปรับใช้ในงานเขียนตัวเอง ทั้งโรและบอนเตมเปลลี รวมถึงลัทธิเหนือจริงต่างมีอิทธิพลต่อนักเขียนชาวอเมริกาใต้หลายคนในเวลาต่อมา เช่น อาร์ตูโร อุสลาร์ ปีเอตรี, อาเลโฮ การ์เปนติเอ, ฆอร์เฆ ลุยส์ บอร์เฆส และกาบริเอล การ์ซิอา มาร์เกซ นอกเหนือจากอเมริกาใต้แล้ว งานเขียนแนวสัจนิยมมหัศจรรย์ยังพบได้ในนักเขียนภาษาอื่น ๆ เช่น ซัลมัน รัชดี (อังกฤษ), ฮารูกิ มูรากามิ (ญี่ปุ่น) และออลกา ตอการ์ตชุก (โปแลนด์) เป็นต้น

นอกเหนือจากการมีสิ่งวิเศษในโลกที่สมจริงแล้ว สัจนิยมมหัศจรรย์ยังมีลักษณะอื่น ๆ ร่วมด้วย ได้แก่ authorial reticence หรือการที่ผู้เขียนจงใจปิดบังไม่อธิบายถึงการมีอยู่ของสิ่งวิเศษในเรื่อง หรือทำให้สิ่งวิเศษดูเหมือนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นปกติ, ความเป็นอภิบันเทิงคดี (metafiction) หรือการที่ผู้เขียนย้ำเตือนว่าผู้อ่านกำลังอ่านเรื่องแต่งอยู่ และการวิพากษ์วิจารณ์การเมืองและชนชั้นสูง