لوک قصّے دا منڈھ

لوک قصیاں دا کوئی حد بنا نھیں ہوندا، ایہ علاقے، جغرافیے دے پابند نھیں ہوندے۔

واہ واہ ہے اللہ بادشاہ ہے، سِدھا راہ ہے، دل دریا ہے، کاغذاں دی ٻیڑی ہے، کبوتر ملاح ہے، لوک پئے چڑھدن ساݙی صلاح ہے۔

سچ دی چھاں اے، کوڑ دی سیج اے، مَئی کویلی سُتی پئی اے، اُٹھ سراندی رکھی پئی اے، اُتوں ڈٹھا ہاتھی، آکھے کہڑاہیں وے مویا لونگ کریندا۔ سڄݨاں دی کچاہری اے۔ جوگی والی پھیری ہے۔ بندہ خاک دی ڈھیری اے۔ دنیا تیری اے نہ میری اے۔ اڄائی بندہ، بندے دا ویری اے۔

اللہ اللہ وقت سَوّلا، سُتیاں دی خیر اتے جاڳدیاں دا بھلا۔ ڳالھ ایں مذکور اے۔ سُݨی میں ضرور اے۔ اللہ ڄاݨے سچ اے یا کُوڑ اے،پر سڄݨاں دا مُل پاوݨ دستور اے۔ قصے دا اختتام کجھ ایں ہوندے۔

• قصہ ڳیا جھر کوں، اساں وَل ایوسے گھر کوں

• قصے اُتے کالی کنی، تیݙے میݙے اُتے لال چُنّی

• قصّے دے ارکان

• سرائیکی لوک قصّے تے کتاباں

• سرائیکی لوک قصّیاں دیاں وَنکیاں

• سرائیکی افسانوی نثر

• سرائیکی لوک قصّہ

• سئیں ڈاکٹر خالد اقبال دی لائبریری ݙیکھو

• سئیں ڈاکٹر خالد اقبال دا تعارف انگریزی وِچ

• ڈاکٹر خالد اقبال صیب دی لائبریری دا ٻِیا مواد۔ ۔ ۔ ۔ ۔ ۔ ۔