Manuel Oribe

august">25. august 1792. - Montevideo, 12. novembar 1857.) bio je general, političar i drugi ustavni predsjednik Urugvaja od 1835.do 1838. i ponovno uz pomoć Argentinske konfederacije od 1843. do 1851.

Manuel Oribe
Biografija
Ime pri rođenju	Manuel Ceferino Oribe y Viana
Datum rođenja	25. august 1792.
Mesto rođenja	Montevideo, Vicekraljevstvo Río de la Plata
Datum smrti	12. novembar 1857.
Mesto smrti	Montevideo, Urugvaj
Veroispovest	katolik
Supružnik	Agustina Contucci y Oribe
Potpis
Mandat(i)
2 Predsjednik Urugvaja
1835. — 1838.
Reizbor(i)	1843.-1851.
Prethodnik	Carlos Anaya
Naslednik	Gabriel Antonio Pereira
uredi

Oribe je bio jedan od vođa u borbi za nezavisnost, lider i osnivač partije Blanco (Bijele, kasnije nazvane Nacional), koja je uz rivalsku partiju Colorado (Obojenu) okupljenu oko Fructuosa Rivere snažno obilježila život zemlje u prvim godinama njena života.

Oribe se sa bratom Ignaciom krajem 1812., pridružio Artigasovim ustanicima u borbi protiv Španjolske kolonijalne vlasti. Nakon tog se istakao kao jedan od komandanata u borbi protiv intervencije iz Brazilskog Carstva koja je počela 1825. i na kraju 1828. dovela do urugvajske nezavisnosti.

U prvoj urugvajskoj vladi Fructuosa Rivere bio je ministar rata i mornarice, a nakon njegove smjene - 1835. izabran je za predsjednika Republike. Za njegova mandata osnovan je Nacionalni univerzitet i započet proces stvaranja sistema socijalne sigurnosti.

Novi građanski rat, potaknut sukobima između partija Colorado i Blanco, u koji su se umiješali Brazilsko Carstvo, Argentinska konfederacija i Francuska, rezultirao je njegovim padom 1838.

Tad je započela Guerra Grande (Veliki rat) koji se odvijao u Río de la Plati i potrajao do 1851. Oribe je pobjegao u Buenos Aires kod moćnog zaštitnika Juana Rosasa gdje je 1841. postavljen za načelnika vojske Argentinske konfederacije. U zemlju se vratio 1843. kao komandant združenih urugvajsko-argentinskih snaga, od tog trenutka do kraja Velikog rata u Urugvaju su postojale dvije vlade. Za svog novog mandata naredio je ukidanje ropstva 1846. i založio se protiv mješanja evropskih velesila u američke odnose.

Nakon Velikog rata više se nije kandidirao za neki položaj u vladi, ali je i nadalje bio predsjednik partije Blanco.

Nakon pobune u julu 1853., bio je prisiljen otići u egzil i završio u Barceloni. Nakon povratka u Urugvaj 1855., potpisao je Pakt Unije (ili vođa), koji je trebao osigurati institucionalnu stabilnost i mir u zemlji ugroženoj građanskim ratovima.