Tadeusz Sznuk: Polski prezenter telewizyjny, dziennikarz, lektor, elektronik, pilot

16 lipca 1943 w Kielcach) – polski dziennikarz radiowy, prezenter telewizyjny, lektor filmowy i pilot, z wykształcenia elektronik. Prowadzący teleturniej Jeden z dziesięciu (od 1994).

Tadeusz Sznuk

Tadeusz Sznuk na planie teleturnieju Jeden z dziesięciu (2021)
Data i miejsce urodzenia	16 lipca 1943 Kielce
Zawód, zajęcie	dziennikarz, prezenter, lektor filmowy, inżynier
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Odznaczenia
Multimedia w Wiki Commons
Cytaty w Wikicytatach

Głos Tadeusza Sznuka

Nagranie z 2006

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Syn Stanisława. Pochodzi z Kielc. Absolwent XXX Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Śniadeckiego w Warszawie (1960). W 1970 ukończył studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej z tytułem zawodowym magistra inżyniera elektronika. Przez dziesięć lat pracował w zawodzie inżyniera.

W latach 1959–1964 pracował jako lektor i reporter Rozgłośni Harcerskiej. Od 1969 związany z Polskim Radiem jako lektor, dziennikarz i komentator – najpierw w Programie 3 (gdzie prowadził m.in. audycję MiniMax), a od 1973 w Programie 1. Należał do pierwszego zespołu audycji Sygnały dnia, stworzonej w 1973 przez Aleksandra Tarnawskiego. Popularność przyniosła mu inna audycja w tej stacji – Lato z radiem (pierwszy raz była na antenie 1 lipca 1971). W latach 70. co niedzielę był głosem audycji Muzykalny detektyw.

W latach 70. był jednym z prezenterów (obok Bożeny Walter, Edwarda Mikołajczyka i Tomasza Hopfera) programu Studio 2 w TVP. Prowadził programy Świadkowie oraz Progi i bariery, a także koncerty Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu. W latach 80. współprowadził Festiwal Piosenki Radzieckiej. 27 kwietnia 1986 prowadził Turniej Miast „Sanok-Bolesławiec”. W 1994 zaczął prowadzić teleturniej Jeden z dziesięciu emitowany najpierw w TVP2, a od 2018 w TVP1. W 2002 wspólnie z Grażyną Bukowską prowadził w TVP pierwsze wydanie porannego magazynu Pytanie na śniadanie.

Był lektorem wielu filmów dokumentalnych. Gościnnie pojawił się w filmach Niebieskie jak Morze Czarne (1971) oraz Sprawa inżyniera Pojdy (1977).

W 1989 bez powodzenia kandydował w wyborach do Senatu PRL jako kandydat niezależny w województwie warszawskim, zdobywając 155 tysięcy głosów.

Został pilotem samolotów i śmigłowców, prowadził i komentował różne imprezy lotnicze (m.in. Air Show 2009 w Radomiu, Piknik Lotniczy w Płocku, Mazury AirShow w Giżycku i inne). Został członkiem Krośnieńskiego Klubu Seniorów Lotnictwa im. gen. Ludomiła Rayskiego przy Aeroklubie Podkarpackim. Publikował w czasopiśmie „Skrzydlata Polska”.

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2011)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2005)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1998)
• Tytuł honorowego obywatela Giżycka (2014)
• Złoty Mikrofon (1988)
• Diamentowy Mikrofon (2005)
• Mistrz Mowy Polskiej (2002)
• Telekamera w kategorii „osobowość telewizyjna” (2013, 2014, 2015)
• Złota Telekamera (2016)
• Super Wiktor (2013)
• Złoty Hipolit (2016)
• Członek honorowy Łódzkiego Klubu Seniorów Lotnictwa oraz „Złoty Mikrofon” przyznany przez Klub Lotniczy „Na Prostej” (2017)