Sucza Wojna: Walka o przewodnictwo w radzieckim świecie przestępczym odbywająca się w łagrach w latach 1948–1953

W konflikcie z jednej strony brali udział „błatni” (nazywani też „urkami”) – więźniowie kryminalni, którzy jako jeden z głównych elementów swojej tożsamości uznawali brak wchodzenia w jakąkolwiek interakcję z władzami, oraz po drugiej stronie „suki” – przestępcy dopuszczający (dobrowolnie lub po zmuszeniu siłą) współpracę z władzami na określonych płaszczyznach (akceptacja konieczności pracy w obozie czy współzarządzanie nim), wspierani przez „wojenszczinę”, czyli tych byłych żołnierzy (więc współpracowników państwa) Armii Czerwonej, którzy w powojennej rzeczywistości znaleźli się w łagrach.

Początkowo władze GUŁagu wspierały „suki” w celu eliminacji „błatnych”, którzy byli więźniami nierentownymi, gdyż odmawiali pracy. W tym celu pozwalano „sukom” masowo obejmować posady fryzjerów i kucharzy, dzięki czemu mieli oni ułatwiony dostęp do broni białej oraz regularnie przenoszono całe ich grupy do innych obozów w celu wywołania czystek na „błatnych”.

Sucza wojna znacznie obniżyła produktywność łagrów w latach 1951–1952, co było bodźcem dla Zarządu GUŁagu do powolnego wyciszenia walk.

Walki ostatecznie skończyły się w 1953, wraz z wielką amnestią ogłoszoną po śmierci Stalina, w ramach której w pierwszej kolejności obozy opuścili współpracujący z państwem „suki”.

• Mark Galeotii: Wory. Wyd. 1. Kraków: Wydawnictwo Znak Horyzont, 2020. ISBN 978-83-240-5779-5.