Jeździectwo Strzemię

Pałąki strzemienia współcześnie wykonywane są przeważnie ze stali nierdzewnej, zawieszane na skórzanych pasach, tzw. puśliskach, po obu stronach siodła. Wyposażone są zazwyczaj w gumowe wkładki przeciw poślizgowi butów.

Strzemię wynaleziono na początku IV wieku na pograniczu dzisiejszej Korei i Chin. Udoskonalone przez Alanów, szybko weszło do powszechnego użytku. W Europie pojawiło się w VI wieku, najpierw na ziemiach Cesarstwa Bizantyńskiego za pośrednictwem migrujących z głębi azjatyckich stepów Awarów. Do Europy Zachodniej dotarło w okresie hegemonii państwa Franków na przełomie VIII/IX wieku poprzez kontakty z Pieczyngami. W całej Europie łacińskiej strzemię upowszechniło się około 1000 roku, głównie dzięki nowej technice konnej walki Normanów osiadłych w północnej Francji. Upowszechnienie strzemion wraz z ewolucją siodeł (sztywne, wysokie łęki) spowodowało rozwój jazdy walczącej kopią, która w XII wieku przekształciła się w rycerstwo.

Występuje jako element herbu gminy Szczucin, gminy Korzenna oraz gminy Czarnożyły.

• Strzemię (herb szlachecki)
• Strzemiączko

• Witold Świętosławski, Strzemiona średniowieczne z ziem Polski, Łódź 1990 – wstęp o genezie strzemienia s. 20–33.
• Radosław Gawroński, Pierwsze strzemiona, Koń Polski nr 7/2007, s. 40–42.

Zobacz hasło strzemię w Wikisłowniku

Zobacz multimedia związane z tematem: Strzemię (jeździectwo)

• Artykuł Marcina Iglikowskiego o genezie strzemienia. hipologia.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)].