Sasha Strunin: Polska piosenkarka

27 października 1989 w Leningradzie) – polska piosenkarka, artystka wizualna i była modelka pochodzenia rosyjskiego. Absolwentka Wydziału Fotografii Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu oraz członkini Stowarzyszenia Artystów Wykonawców Utworów Muzycznych i Słowno-Muzycznych (SAWP).

Sasha Strunin

Strunin podczas festiwalu Jazz na Starówce (2019)
Imię i nazwisko	Aleksandra Igoriewna Strunina
Pseudonim	Sasha Strunin, Alexandra Strunin
Data i miejsce urodzenia	27 października 1989 Leningrad, ZSRR
Typ głosu	mezzosopran
Gatunki	jazz, pop, muzyka elektroniczna
Zawód	piosenkarka, artystka wizualna
Aktywność	od 2003
Wydawnictwo	Sony Music, Believe Digital, Agencja Muzyczna Polskiego Radia, Soliton
Powiązania	Gary Guthman
Zespoły
The Jet Set (2005–2008)
Multimedia w Wiki Commons
Cytaty w Wikicytatach

Popularność zyskała dzięki występom w zespole The Jet Set (2005–2008), z którym wydała album pt. Just Call Me (2006) i reprezentowała Polskę z utworem „Time to Party” w 52. Konkursie Piosenki Eurowizji (2007). W 2009 rozpoczęła solową działalność muzyczną i wydała popowy album pt. Sasha zawierający przebój „To nic kiedy płyną łzy”. Po kilkuletniej przerwie w 2013 wydała niezależnie EP-kę Stranger z muzyką elektroniczną. W 2015 nawiązała współpracę z trębaczem jazzowym i kompozytorem Garym Guthmanem, z którym nagrała dwa albumy utrzymane w stylistyce jazzowej: Woman in Black (2016) i Autoportrety (2019).

Poza muzyką tworzy sztuki wizualne. Wzięła udział w kilku projektach aktorskich, m.in. zagrała w serialach: Pierwsza miłość (2010) i Na Wspólnej (2018).

Rodzina i edukacja

Urodziła się 27 października 1989 w Leningradzie, jako jedyne dziecko śpiewaków operowych: Rosjanina Igora Strunina i Ukrainki Wity Nikołajenko. Małżeństwo jej rodziców zakończyło się rozwodem. Poza korzeniami rosyjskimi i ukraińskimi ma również korzenie polskie i białoruskie. Jej prababcia ze strony ojca pochodziła z polskiej rodziny szlacheckiej Stankiewiczów, dziadek był fotografem i reżyserem teatralnym, zaś babcia, Nelli, aktorką teatralną.

Została wychowana w wierze prawosławnej. Przez pierwsze dwa lata życia mieszkała na Ukrainie u dziadków ze strony matki, którzy ją wychowywali, podczas gdy rodzice szukali pracy poza granicami Związku Radzieckiego. W 1991 otrzymali angaż w Teatrze Wielkim im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu i przeprowadzili się do Poznania, gdzie rok później dołączyła do nich córka. W jednym z wywiadów wyznała, że pomimo swojego pochodzenia, uważa się za Polkę: „Czuję się Polką, myślę po polsku, to mój pierwszy język. Miałam trzy lata, jak tu przyjechałam. Tu się wychowałam, tu chodziłam do przedszkola, szkoły”.

W 2002 rozpoczęła naukę w poznańskim gimnazjum nr 22, a w 2008 zdała maturę w tamtejszym IV Prywatnym Liceum Ogólnokształcącym. Decyzję o wyborze liceum prywatnego podjęła, gdyż wymagała indywidualnego toku nauczania, aby móc pogodzić naukę z karierą. W latach szkolnych uczęszczała do podstawowej szkoły muzycznej, gdzie uczyła się gry na pianinie. Nie ukończyła jej, rezygnując krótko po rozpoczęciu nauki.

W 2009 rozpoczęła studia licencjackie na Wydziale Fotografii Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (od 2010 Uniwersytet Artystyczny), które ukończyła w 2013.

Kariera muzyczna

Jako małe dziecko wystąpiła w kilku spektaklach, debiutując w przedstawieniu operowym w wieku dwóch lat. Od dziecięcych lat brała udział w przeglądach i festiwalach muzycznych, podczas których była nagradzana. W 2003 na 10. Festiwalu Piosenki Angielskiej w Brzegu wygrała w kategorii dziecięcej wykonaniem utworu „When You Told Me You Loved Me” z repertuaru Jessiki Simpson, po czym na jakiś czas zajęła się modelingiem. W 2005 wzięła udział w czwartej edycji talent show Idol, emitowanego w telewizji Polsat. Została wyeliminowana w jednym z odcinków półfinałowych (tzw. etap klubowy), w którym zajęła trzecie miejsce w głosowaniu widzów.

 

W grudniu 2005 została wokalistką nowo powstałego zespołu The Jet Set. W jednym z wywiadów opowiedziała o okolicznościach, w jakich została do niego zaangażowana:

W swojej twórczości zespół wykorzystywał gatunki muzyczne, takie jak R&B, pop, dance i rap i wzorował się m.in. na amerykańskiej grupie Black Eyed Peas. Początkowo w jego skład poza Strunin wchodził pochodzący z Chicago raper Tray (Tracy Spencer Shipp). Duet wystąpił po raz pierwszy publicznie w styczniu 2006 w polskich eliminacjach do Konkursu Piosenki Eurowizji 2006; z piosenką „How Many People” zajęli trzecie miejsce. W połowie 2006 Traya zastąpił brytyjski wokalista i raper David Junior Serame. 24 lipca 2006 zespół wydał debiutancki album studyjny zatytułowany Just Call Me, który przez pięć tygodni notowany był na polskiej liście sprzedaży, docierając do 35. miejsca. Album sprzedał się w nakładzie przekraczającym 15 tysięcy egzemplarzy i uzyskał status złotej płyty. We wrześniu 2006 z utworem „Just Call Me” wzięli udział w polskich eliminacjach do finału konkursu Sopot Festival 2006. W lutym 2007 wygrali polskie preselekcje eurowizyjne z piosenką „Time to Party”, zostając reprezentantami Polski w Konkursie Piosenki Eurowizji 2007. 10 maja wystąpili w półfinale konkursu i zdobyli 75 punktów, plasując się na 14. miejscu, nie zapewniającym awansu do finału. W czerwcu 2007 podczas festiwalu opolskiego za „Time to Party” otrzymali Superjedynkę w kategorii Przebój roku. W tym roku zostali nagrodzeni również statuetkami Eska Music Awards i Viva Comet Awards dla zespołu roku. 1 stycznia 2009 zespół oficjalnie zakończył działalność, był bowiem w zamierzeniu projektem stworzonym, aby nagrać jedną płytę.

 

Po rozwiązaniu The Jet Set Strunin podpisała solowy kontrakt fonograficzny z wytwórnią Sony Music. W trakcie prac nad debiutanckim albumem nagrała utwór „Emely” w duecie ze szwedzkim piosenkarzem Dannym. W czerwcu 2009 wydała pierwszy solowy singel „To nic kiedy płyną łzy”, który notowany był w pierwszej piątce polskiej listy airplay. Z piosenką brała udział w głosowaniu o awans do krajowego etapu konkursu Sopot Festival 2009, jednak ostatecznie uplasowała się poza pierwszą piątką premiowaną występem podczas festiwalu. 21 września 2009 wydała pierwszy solowy album studyjny pt. Sasha. Nagrania na wydawnictwie zostały zaliczone do nurtu muzyki popularnej z elementami R&B. Z albumem dotarła do 25. miejsca listy stu najlepiej sprzedających się płyt we wrześniu 2009 w Polsce. W listopadzie zaprezentowała drugi singel promujący wydawnictwo, „Zaczaruj mnie ostatni raz”. Kilka lat później wyznała, że nie utożsamiała się z repertuarem z tej płyty, ale była zobowiązana kontraktem do nagrywania materiału narzuconego jej przez wytwórnię płytową. Za solowy debiut była nominowana do nagród Telekamery, Złote Dzioby oraz Mikrofony Popcornu. Na początku 2010 wraz z kilkoma innymi polskimi wykonawcami nagrała utwór „Muzyki moc” z okazji 10-lecia stacji telewizyjnej Viva Polska. W tym roku skupiła się głównie na aktorstwie oraz koncertowaniu, wydając jedynie ostatnie dwa single z albumu Sasha: „Ucisz moje serce” i „Chcę zatrzymać czas”.

W maju 2011 zakończyła współpracę z dotychczasową wytwórnią płytową oraz menedżmentem, po czym rozpoczęła niezależną działalność muzyczną. Zaczęła eksperymentować z różnymi stylami muzycznymi oraz samodzielnie komponować i pisać teksty piosenek. Chcąc mieć pełną kontrolę nad swoją karierą, wraz z producentem Andrzejem Prymuszewskim założyła firmę producencko-menedżerską A.S Music Production, pod której szyldem we wrześniu 2011 wydała singel „Game Over”. W 2012 opublikowała autorski utwór „Overrated Men”. Do czerwca 2013, wspólnie z The Jet Set oraz solowo, sprzedała prawie 30 tysięcy płyt i zagrała ponad 300 koncertów.

 

1 lipca 2013 wystąpiła jako support przed koncertem francuskiej wokalistki Zaz w warszawskiej Hali Koło, prezentując kilka nowych piosenek zwiastujących jej autorski album Viscera. 29 października 2013 wydała cyfrowo EP-kę pt. Stranger, będącą zapowiedzią tej płyty. Na minialbumie połączyła muzykę elektroniczną z elementami jazzu, psychodelii, operowego śpiewu i muzyki etnicznej. Projekt Viscera został ostatecznie zaprezentowany jedynie w formie wideoklipu jako jej praca dyplomowa podczas wystawy Podświadomość zdarzeń w Galerii Spokojna przy warszawskiej ASP 23 października 2013. W grudniu tego roku wzięła udział w nagraniu piosenki świątecznej oraz teledysku pod tytułem „Magia Świąt” w ramach charytatywnego projektu reALICJA. W 2014 miała wziąć udział w konkursie SuperDebiuty na festiwalu w Opolu, jednak na kilka dni przed jego rozpoczęciem została zdyskwalifikowana z powodu złamania regulaminu.

W 2015 rozpoczęła pracę nad nowym materiałem na drugi solowy album studyjny. Do współpracy zaprosiła amerykańskiego trębacza jazzowego i kompozytora Gary’ego Guthmana, który napisał i skomponował wszystkie utwory na płycie. 14 października 2016 nakładem Agencji Muzycznej Polskiego Radia wydała album pt. Woman in Black; zawartą na nim muzykę określiła mianem „jazz noir” – jazz inspirowany filmami kryminalnymi z lat 40. i 50. XX wieku (kino noir). Album promowała tytułowym singlem oraz polskojęzyczną wersją pochodzącego z niego utworu „Don’t Tell Me No” („Nie mów mi nie”). 14 lutego 2017 w Studio Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego zagrała koncert promocyjny płyty.

21 czerwca 2019 nakładem wytwórni Soliton wydała album pt. Autoportrety, na którym umieściła jazzowe kompozycje Guthmana do wierszy autorstwa Mirona Białoszewskiego. Krytyk Adam Baruch w swojej recenzji nazwał Strunin „jednym z największych skarbów polskiego jazzu”. Za ten album była nominowana do nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej w kategorii Odkrycie roku.

24 listopada 2019 na scenie Basenu Artystycznego Warszawskiej Opery Kameralnej zadebiutowała jako aktorka teatralna rolą Alicji w musicalu List z Warszawy Gary’ego Guthmana i Domana Nowakowskiego w reżyserii Natalii Kozłowskiej. Wykonywane w nim utwory nagrała w wersjach studyjnych na wydaną w 2020 ścieżkę dźwiękową.

Pozostała działalność

Przed rozpoczęciem kariery muzycznej zajmowała się modelingiem. Poprzez konkurs „Elite Model Look” nawiązała półtoraroczną współpracę z agencją modelek Elite, która zakończyła się, kiedy dołączyła do zespołu The Jet Set. W ramach kontraktu pracowała między innymi w Paryżu i Japonii.

W 2008 uczestniczyła w piątej edycji reality show TV4 Big Brother z udziałem gwiazd. Na własne życzenie opuściła „Dom Wielkiego Brata”, tłumacząc swoją decyzję zobowiązaniami zawodowymi, które uniemożliwiały jej dalsze uczestnictwo w programie.

W 2010 dołączyła do obsady serialu Polsatu Pierwsza miłość, w którym wcielała się w postać piosenkarki Kaliny Świętochowskiej. Łącznie wystąpiła w 26 odcinkach. W 2010 zagrała również w etiudzie filmowej Natalii Kostenko Koniec świata, użyczyła głosu jednej z bohaterek gry na PlayStation 3 TV Superstars oraz wzięła udział w programie tanecznym Królowie Densfloru stacji Viva Polska.

W 2018 zagrała w dwóch serialach stacji TVN: Na Wspólnej i Pułapka, wcielając się kolejno w rolę piosenkarki Nataszy Morozowej oraz w epizodyczną rolę sprzedawczyni. W 2020 wystąpiła w teledysku Sosnowskiego do utworu „Dalej”, a w 2023 pojawiła się w serialach Na sygnale i Przyjaciółki.

Tworzy sztuki wizualne.

Życie prywatne

Była zaręczona z producentem muzycznym Markiem Piotrem Szumskim. W 2021 związała się z aktorem Piotrem Bajtlikiem.

Jest mezzosopranem. W dzieciństwie śpiewu uczyła ją matka. Następnie uczęszczała na zajęcia wokalne w klasie Marzeny Osiewicz, która jak przyznała, „tak naprawdę pokazała mi, co mogę zrobić ze swoim głosem, jak nad nim zapanować”. W ramach przygotowań do nagrania albumu Woman in Black pod okiem Gary’ego Guthmana szkoliła się w śpiewie jazzowym poprzez wykonywanie standardów tego gatunku, m.in. „Misty” w wykonaniu Sary Vaughan. Komentując ten proces powiedziała: „śpiewanie swingu to zupełnie inne frazowanie, oddech, podejście do harmonii i rytmu. Szczerze mogę powiedzieć, że w dwa lata przećwiczyłam to, czego uczą się studenci na wydziale jazzu Katowickiej Akademii Muzycznej”.

Janusz Szrom recenzując Autoportrety napisał: „Na płycie brzmi znakomicie, z lekkością poddając się wyszukanym zmysłom aranżacyjnym, obfitującym w naprawdę niebanalną harmonię oraz wyrafinowane linie melodyczne. Wydaje się, że nie istnieją dla niej żadne granice, a dopełnieniem wszystkiego są, realizowane przez nią z dużą swobodą oraz punktualnością, czysto instrumentalne special chorusy”. Krzysztof Komorek pisząc dla „JazzPress” dostrzegł jej „charakterystyczny, mocny głos i wykonawczą charyzmę”, a Adam Baruch podkreślił, że „śpiewa skomplikowane teksty z elegancją, polotem i niesamowitą pasją. Jej głębia ekspresji i moc frazowania doprawdy mrożą krew w żyłach”. W recenzji Listu z Warszawy dla „Dziennika Gazety Prawnej” Maciej Weryński napisał o niej jako o „wokalistce wysokiej próby”.

 

Na początku jej kariery muzycznej „decyzje wizerunkowe były podejmowane przez management”. Stylizowana na „wampa”, często poddawana była krytyce ze względu na zbyt wyzywający wizerunek, uznawany przez niektórych oceniających za niestosowny do jej młodego wieku. Również jej wypowiedzi spotykały się z negatywnym odbiorem. Dziennikarz Jakub Żulczyk, komentując dla „Wprost” jedną z jej wypowiedzi, napisał: „Sasha Strunin to śliczna dziewczyna [...] Chyba czasami lepiej być ślicznym i milczącym”.

W trakcie trwania programu Big Brother (2008) była częstym tematem medialnych publikacji. Szeroko komentowana była wówczas jej relacja z bokserem Marcinem Najmanem, czy rzekome porwanie przez jej ojca z „Domu Wielkiego Brata” i wywiezienie na Syberię, czemu zaprzeczyła.

Wzięła udział w rozbieranych sesjach zdjęciowych, dwukrotnie pojawiając się na okładce czasopisma „CKM” (w 2008 i 2011). W 2008 została jedną z laureatek zorganizowanego przez ten magazyn plebiscytu na najseksowniejsze Polki dekady.

Po zakończeniu promocji płyty Sasha ograniczyła obecność w mediach. Zmieniła również wizerunek na bardziej stonowany, korespondujący z nowym kierunkiem muzycznym, jaki obrała. W jej strojach scenicznych zaczęła przeważać czerń, nawiązująca do tytułu oraz estetyki oprawy wizualnej jej drugiej solowej płyty Woman in Black, utrzymanej w stylu amerykańskich filmów noir z lat 40. Zapytana o wcześniejszy „kontrowersyjny image wyzwolonej nastolatki” w 2017 odpowiedziała: „kiedy miałam szesnaście lat, wychodzenie na scenę w różowych szortach i brokatowych topach było jak najbardziej na miejscu. Tak samo ubierały się wtedy moje rówieśniczki w Stanach [...]. I to miało takie być: bardzo amerykańskie, prowokujące, odważne. Kiedyś Christina Aguilera też miała brzuszek na wierzchu, dziś nie wychodzi tak na scenę. Tak samo ze mną. Dlatego nie uważam, że to było kontrowersyjne – a raczej urocze”.

Osobny artykuł: Dyskografia Sashy Strunin.

Zobacz też: Dyskografia The Jet Set.

• Sasha (2009)
• Woman in Black (2016)
• Autoportrety (2019)

Zobacz też: Nagrody, wyróżnienia i nominacje The Jet Set.