Reakcja Boscha

Reaktory, w których reakcja ta zachodzi, są rozwijane jako potencjalne urządzenia do usuwania dwutlenku węgla i uzyskiwania wody w pojazdach kosmicznych:

CO
2 + 2H
2 ⇄ 2H
2O + C↓

W rzeczywistości jest to kombinacja 3 reakcji:

CO
2 + H
2 ⇄ H
2O + CO
CO + H
2 ⇄ H
2O + C↓
2CO ⇄ CO
2 + C↓

Do reakcji można stosować różne katalizatory, z których najlepsze rezultaty uzyskuje się dla wełny stalowej. Największą zaletą metody jest całkowity odzysk tlenu

Początkowo proces prowadzono w temperaturze 650 °C i ciśnieniu 2 atm, a konwersja wynosiła zaledwie 6–7%. Problemem jest też dezaktywacja katalizatora i zatykanie układu przez wydzielający się węgiel. Wykorzystanie dwóch szeregowo połączonych reaktorów, pracujących w różnych warunkach, pozwoliło na obniżenie temperatury i podniesienie wydajności oraz zmniejszyło problem związany z osadzaniem się węgla.

NASA rozpoczęła badania potencjalnego wykorzystania reakcji Boscha na początku lat 60. W latach 90. przeprowadzono testy w celu wyłonienia systemu dla projektowanej stacji kosmicznej Freedom, jednak wybrano wówczas reaktor oparty o reakcję Sabatiera, która wprawdzie daje odzysk tylko połowy tlenu, ale jest prostsza i była lepiej dopracowana.