Masaż

Ten artykuł od 2022-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Masaż – zabieg fizjoterapeutyczny polegający na sprężystym (nieplastycznym) odkształcaniu tkanek. 2. Masaż – jest to zespół ruchów wywierających ucisk na tkanki i polega on na wykorzystaniu przez masażystę określonych ruchów w określonym tempie i z odpowiednią siłą zgodnie z przebiegiem mięśni, tkanek, naczyń krwionośnych i limfatycznych, od ich obwodu do serca. Masaż powinien być wykonywany rytmicznie, bez rozciągania skóry nieuzbrojoną ręką.

Masaż może mieć cele lecznicze, relaksacyjne, przeciwobrzękowe lub przygotowywać mięśnie do wysiłku.

Spośród rodzajów masaży wyróżnia się m.in.:

• abhyanga
• ajurwedyjski (ajurweda)
• balijski
• erotyczny
• gorącymi kamieniami
• gorącymi stemplami jambira pinda sweda
• hawajski lomi lomi nui
• indonezyjski
• izometryczny
• kobido
• klasyczny
• łącznotkankowy
• ma-uri
• manualny drenaż limfatyczny
• natryskowy
• orientalny
• osteopatyczny
• padanghata
• PeLoHa
• podciśnieniowy
• podwodny
• pneumatyczny
• poprzeczny
• proszkowo-olejowy udvartana
• punktowy (akupresura)
• segmentarny
• sensoryczny
• shantal'a
• shiatsu i clinical shiatsu
• shirodhara
• sportowy
• stawowy centryfugalny
• suchy
• synkardialny
• tajski nuad phaen boran
• tantryczny
• tkanek głębokich
• trigger point - nie związany z punktami akupresury
• wibracyjny
• wirowy

Masaż klasyczny

Zgodnie z przyjętą w Polsce nomenklaturą technikami masażu klasycznego są:

• Technika głaskania
• Technika rozcierania
• Technika ugniatania
• Technika ucisków
• Technika oklepywania
• Technika wibracji
• Technika roztrząsania
• Technika wałkowania

Kolejność podanych powyżej technik jest również kolejnością ich stosowania podczas zabiegu. Zachowanie powyższej kolejności daje gwarancję zachowania dwóch podstawowych zasad masażu: stopniowego zwiększania siły bodźca oraz zasady warstwowości polegającej na przechodzeniu od technik działających powierzchniowo na tkanki na początku zabiegu, do technik oddziałujących na tkanki położone głębiej, pod jego koniec.

Przeciwwskazania do masażu

Najważniejszymi przeciwwskazaniami do wykonania zabiegu masażu są:

• gorączka i wszystkie stany ostre,
• choroby skóry, przerwania jej ciągłości, pęcherze,
• zapalenie żył,
• niewyrównane nadciśnienie tętnicze,
• menstruacja,
• choroba nowotworowa,
• tętniaki, skłonności do krwawień,
• osteoporoza i łamliwość kości,
• choroba wrzodowa z krwawieniami

Historia masażu wywodzi się ze starożytności, kiedy to był on uzupełnieniem obrzędów religijnych, a z czasem części oddziaływań medycyny ludowej. Zapoczątkowany w Indiach i Chinach, stanowił naturalną metodę leczniczą. Już Hipokrates, a potem Celsus i Galena wskazywali na wykorzystanie masażu w poszczególnych jednostkach chorobowych. W Starożytnej Grecji masowano sportowców przed zawodami, aby natłuścić ich ciała oliwką. Ponieważ w Średniowieczu nastąpił zastój nauk medycznych, również i masaż przestał być powszechnie stosowany.

W XVI wieku techniką masażu zajął się francuski lekarz Ambroży Paré. W wyniku badań nad fizjologią masażu oraz w oparciu o obserwację pozytywnych skutków masażu u chorych po operacjach, w swojej pracy naukowej ogłosił on masaż jako oficjalną metodę leczenia.

Tym samym problemem zajmował się w XVII wieku lekarz Friedrich Hoffman (1600–1672). Opierając się na własnych badaniach i obserwacjach opracował program stosowania masażu w licznych przypadkach chorobowych.

W XIX wieku największy wkład w rozwój masażu leczniczego włożył szwedzki lekarz Per Henrik Ling (1776–1839). Został on współautorem „szwedzkiej gimnastyki”, w zakres której wchodził masaż leczniczy. Zasady masażu ze wskazaniami i przeciwwskazaniami do jego wykonywania określił holenderski lekarz Johan Mezger (1839–1909). Powołał on do życia prawdziwą szkołę masażu klasycznego i uważany jest za autora „masażu naukowego”.

Istotny wpływ na rozpowszechnianie masażu miała również polska myśl naukowa. Dzięki publikacjom naukowym lekarza Izydora Zabłudowskiego masaż był traktowany na równi z innymi działami wiedzy medycznej.

Wraz z rozwojem fizjologii i neurofizjologii powstawały nowe metody masażu: segmentarny, limfatyczny, łącznotkankowy i okostnowy.

W Polsce wielu wybitnych fachowców z zakresu rehabilitacji leczniczej zajmuje się propagowaniem masażu, jednak program studiów medycznych jest w dalszym ciągu bardzo ubogi w elementy rehabilitacji i masażu.