Linia Wallace’a: Jedna z granic krain zoogeograficznych

Wyznaczył ją na podstawie obserwacji fauny wysp Archipelagu Sundajskiego angielski naturalista Alfred Russel Wallace w 1863 roku.

Podróżując po tamtejszych wyspach i zbierając okazy ssaków, ptaków, owadów i ślimaków, Wallace zauważył, że między wyspą Bali a sąsiednią, oddaloną zaledwie o kilkanaście kilometrów wyspą Lombok, istnieje ogromna różnica w faunie. Na Bali spotkał zwierzęta orientalne, na Lombok – charakterystyczne dla krainy australijskiej. Linia przebiega przez Archipelag Malajski pomiędzy Filipinami a Molukami, między Borneo a Celebesem i pomiędzy Bali (na zachodzie) a Lombok (na wschodzie).

Linia Wallace’a jest wschodnią granicą obszaru, który w plejstocenie (kiedy to poziom morza obniżył się znacząco i wiele wysp uzyskało stałe połączenie z kontynentem) stanowił jeden ląd wraz z Półwyspem Malajskim.

Z kolei w 1913 r. Lieven Ferdinand de Beaufort(inne języki) zaproponował linię, która wyznacza zachodnią granicę kontynentu australijskiego w plejstocenie. Pokrywa się ona z izobatą 200 m – granicą szelfu kontynentalnego Australii. Beaufort nazwał ją linią Lydekkera, na cześć angielskiego geologa, naturalisty i zoogeografa Richarda Lydekkera.

Poprowadzono również linię Webera będącą linią równowagi faunistycznej obu krain – stosunek liczby gatunków orientalnych i australijskich jest na niej równy.

• Wilma George: Geografia zwierząt. PWN, 1970.brak strony w książce
• Tomasz Umiński: Zwierzęta i kontynenty. Zoogeografia popularna. Wydawnictwa szkolne i pedagogiczne, 1984. ISBN 83-02-01455-9.brak strony w książce