Leszek Drogosz: Polski sportowiec

6 stycznia 1933 w Kielcach, zm. 7 września 2012 tamże) – polski bokser, trzykrotny mistrz Europy, brązowy medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw Polski, zwany „Czarodziejem ringu”, aktor niezawodowy.

Leszek Drogosz

Leszek Drogosz (2007)
Data i miejsce urodzenia	6 stycznia 1933 Kielce
Data i miejsce śmierci	7 września 2012 Kielce
Kategoria wagowa	waga półśrednia
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	377
Zwycięstwa	363
Porażki	14
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie brąz Rzym 1960 boks (waga półśrednia) Mistrzostwa Europy złoto Warszawa 1953 waga lekkopółśrednia złoto Berlin Zach. 1955 waga lekkopółśrednia złoto Lucerna 1959 waga półśrednia
Odznaczenia
Multimedia w Wiki Commons
Cytaty w Wikicytatach

Syn Stefana. Pierwsze treningi bokserskie rozpoczął w 1948 roku. Dwa lata później został w Szczecinie mistrzem Polski juniorów w wadze papierowej. W wieku 19 lat zadebiutował w barwach narodowych podczas międzypaństwowego meczu w Budapeszcie pomiędzy reprezentacją Polski a Węgrami. W nagrodę za dobrą postawę w walce z doświadczonym Solyomą otrzymał dzieła Włodzimierza Lenina i Karola Marksa.

W 1953 roku reprezentował Polskę podczas mistrzostw Europy w Warszawie. Walczył w wadze lekkopółśredniej – w pierwszym starciu pokonał po zaciętej walce Wiktora Miednowa, następnie zwyciężył Belga Marcela Van De Keere i Rumuna Francisca Ambrușa. W finale wygrał z Irlandczykiem Terrym Milliganem, zdobywając złoty medal. Sukces ten powtórzył dwa lata później w Berlinie Zachodnim, kiedy to po raz drugi został mistrzem kontynentu, pokonując w decydującej walce Węgra Pála Budaiego. Swój trzeci złoty medal mistrzostw Europy, tym razem już w wadze półśredniej, wywalczył w 1959 roku w Lucernie. W półfinale zwyciężył Bruno Guse z NRD, zaś w pojedynku finałowym wygrał z Włochem Carmelo Bossim.

Drogosz trzykrotnie reprezentował Polskę podczas igrzysk olimpijskich. W 1952 roku w Helsinkach dotarł do ćwierćfinału, w którym przegrał z późniejszym finalistą, Włochem Sergio Caprarim. Cztery lata później w Melbourne przegrał w pierwszej walce z reprezentującym ZSRR Ormianinem Władimirem Jengibarjanem. W 1960 roku wywalczył w Rzymie brązowy medal olimpijski w wadze półśredniej, przegrywając w półfinale wskutek kontrowersyjnego werdyktu z Jurijem Radoniakiem z ZSRR.

Reprezentował barwy Stali SHL Kielce, Legii Warszawa (z którą trzykrotnie w latach 1954–1956 zdobył drużynowe mistrzostwo Polski), ŁTS Łabędy i Błękitnych Kielce. Osiem razy wywalczył tytuł indywidualnego mistrza kraju: 1953 (waga lekkopółśrednia), 1954, 1955, 1958, 1960, 1961, 1964 i 1967 (waga średnia).

W latach 1952–1960 wystąpił 33 razy w reprezentacji Polski, wygrywając 31 razy i dwa razy przegrywając. Stoczył w ringu 377 walk, z których wygrał 363 i przegrał 14. Po zakończeniu kariery bokserskiej był trenerem Błękitnych Kielce i Igloopolu Dębica. Jego wychowankami byli m.in. dwukrotny medalista mistrzostw Europy i olimpijczyk Witold Stachurski oraz Alfons Stawski, olimpijczyk, późniejszy trener Błękitnych Kielce.

W latach 1952–1956 należał do ZMP, a od 1956 roku do PZPR. Ponadto w latach 1990–1994 Drogosz był radnym kieleckiej rady miasta.

Zwycięzca (nadzwyczajnego, gdyż przeprowadzonego dopiero w 1988) plebiscytu na najlepszego sportowca Polski „Przeglądu Sportowego” w 1953. W 1954 roku otrzymał tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu, zaś w 1996 Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej. W 1971 został wybrany do grona „Honorowej Trybuny Trenerów”, dziesięciu najlepszych trenerów-wychowawców w Polsce w akcji ZMS, PKOl i redakcji „Sztandaru Młodych” (1971). Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1953, za zasługi i osiągnięcia w dziedzinie kultury fizycznej i sportu), Krzyżem Kawalerskim (1960) i Oficerskim (2001) Orderu Odrodzenia Polski, Brązowym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego (1971), Medalem 40-lecia Polski Ludowej, Medalem 30-lecia Polski Ludowej. Siedmiokrotnie – w 1952, 1953, 1958, 1959, 1961, 1962 i 1966 – został wybrany najpopularniejszym sportowcem Kielecczyzny w plebiscycie „Słowa Ludu”. Na początku 2001 roku zajął pierwsze miejsce w konkursie „Echa Dnia” na najlepszego sportowca województwa kieleckiego XX wieku. Jego brat, Henryk, był motocyklistą.

Zmarł w domu 7 września 2012 z powodu nowotworu. 13 września 2012 prochy Leszka Drogosza spoczęły na cmentarzu Nowym w Kielcach.

Jedna z kieleckich ulic nosi imię Leszka Drogosza.

Jeszcze w trakcie kariery sportowej zaczął występować w filmach. Zadebiutował w 1966 roku w filmie Bokser, w którym zagrał pięściarza Jacka Walczaka. Po wejściu na ekrany tego filmu, będący zawodnikiem Błękitnych Kielce Drogosz decyzją Polskiego Związku Bokserskiego otrzymał zakaz walk w boksie amatorskim, opierając się na przepisach AIBA, wzbraniających występów w zawodach amatorskich pięściarzom, którzy zagrali w filmie i otrzymali za to gratyfikację finansową. Wystąpił także m.in. w dwóch produkcjach Andrzeja Wajdy – Polowaniu na muchy oraz Krajobrazie po bitwie. Zagrał również w serialach 6 milionów sekund i Dwie strony medalu.

Filmografia

• Wyniki olimpijskie zawodnika na portalu Sports-Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-27)]. (ang.).

• Leszek Drogosz w bazie IMDb (ang.)
• Leszek Drogosz w bazie Filmweb
• Leszek Drogosz w bazie filmpolski.pl
• Gwiazdy po latach: Czarodziej ringu błyszczał również przed kamerą. przegladsportowy.pl. [dostęp 2012-01-05].
• Marek Maciągowski: Leszek Drogosz: Nie powinienem mieć takich wspomnień. echodnia.eu. [dostęp 2012-01-05].
• Leszek Drogosz na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
• Materiał z okazji przejścia na sportową emeryturę Leszka Drogosza w PKF na stronie KronikaRP