Kozacy dońscy (ros.
Otrzymali do zasiedlenia autonomiczny region, zwany Obwodem Wojska Dońskiego lub Krajem Wojska Dońskiego, znajdujący się na terenie części dzisiejszych obwodów: rostowskiego, wołgogradzkiego i woroneskiego oraz Kałmucji w Rosji, a także obwodów ługańskiego i donieckiego na Ukrainie.
Nazwa Kozaków dońskich, pochodzi od rzeki Don, przepływającej przez ich terytorium.
Grupa ta uformowała się w XVI wieku. Szeregi Kozaków dońskich były zasilane głównie przez zbiegłych chłopów z Rosji i Rzeczypospolitej oraz dezerterów z wojsk kierowanych do obrony granic. Stanowili nieregularną formację jazdy, charakteryzującą się oryginalną strukturą i nietypowym systemem zarządzania. Pierwszą stolicą Kraju Dońskiego były Razdory, położone w widłach Donu i Dońca, później głównym ośrodkiem stał się Czerkask. W 1805 roku przeniesiono stolicę do Nowoczerkaska.
Gdy w XIX wieku carat stał się potężniejszy, Kozacy dońscy zostali przekształceni w armię regularną. W rzeczywistości regularne formacje kozackie wchodziły w skład armii rosyjskiej już od drugiej połowy XVII wieku. Ich uzbrojenie i wyposażenie były bardzo różnorodne, lecz głównie składało się z bułatów (rodzaj szabli wschodnich), pistoletów i lanc. Kozacy raczej nie używali opancerzenia, z wyjątkiem zakładanych niekiedy lekkich kolczug, nosili długie kaftany bez guzików i wysokie futrzane czapy. Podobnie jak lekka jazda, atakowali w luźnej formacji. Byli szybcy i zwrotni, skuteczni w rajdach na tyły wroga i manewrach oskrzydlających.
Często wykorzystywano ich do zajmowania terenu i służby granicznej. Kozacy byli uważani za najwierniejszą caratowi formacje wojskową, toteż wykorzystywano ich często do tłumienia manifestacji, ruchów rewolucyjnych i narodowowyzwoleńczych na terenie imperium rosyjskiego (m.in. polskich powstań). W czasie wojny domowej, około 90% Kozaków wsparło Białych i walczyli z bolszewikami. W nocy 11 marca 1919 roku, po ponad dwóch miesiącach Czerwonego Terroru nad Donem, wywołali m.in. powstanie Górno-Dońskie zwane również powstaniem Wieszeńskim. Kozacy nigdy nie zaakceptowali komunistycznej władzy. W czasie drugiej wojny światowej, znaczna część Kozaków tworzyła jednostki kolaboracyjne z armią niemiecką by spróbować zrzucić jarzmo bolszewickie.
Kozakiem dońskim był rosyjski pisarz Michaił Szołochow, autor Cichego Donu - dzieła ukazującego losy Kozaków dońskich na przełomie XIX i XX wieku. Za tę powieść otrzymał w 1965 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.
Dzięki staraniom rosyjskich wojskowych, zwłaszcza Aleksandra Lebiedzia, kozactwo na terenie Rosji odrodziło się w latach 90. XX wieku. Powstały wojskowe szkoły kozackie nawiązujące do tradycji carskiej Rosji, np. w Nowoczerkasku.
This article uses material from the Wikipedia Polski article Kozacy dońscy, which is released under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 license ("CC BY-SA 3.0"); additional terms may apply (view authors). Treść udostępniana na licencji CC BY-SA 4.0, jeśli nie podano inaczej. Images, videos and audio are available under their respective licenses.
®Wikipedia is a registered trademark of the Wiki Foundation, Inc. Wiki Polski (DUHOCTRUNGQUOC.VN) is an independent company and has no affiliation with Wiki Foundation.