Kongregacja Ds. Obrzędów

Congregatio pro Sacri Ritibus, została powołana 22 stycznia 1588 przez papieża Sykstusa V, początkowo pod nazwą Kongregacji ds. Świętych Obrzędów i Ceremonii.

Kongregacja ta stała na straży porządku w liturgii i sakramentach. Do jej obowiązków należały też sprawy beatyfikacyjne i kanonizacyjne. W początkowym okresie do jej zadań należało też pilnowanie przestrzegania zasad ceremoniału na dworze papieskim, jednak w 1627 papież Urban VIII utworzył w tym celu odrębną Kongregację ds. Ceremoniału. Z kolei po roku 1904 Kongregacja ds. Obrzędów przejęła kompetencje dotychczasowej Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii.

W skład Kongregacji ds. Obrzędów wchodziło zazwyczaj po ok. 20–30 kardynałów, kilku prałatów niższych rangą, sekretarz, mistrzowie papieskich ceremonii oraz konsultorzy w sprawach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych.

8 maja 1969 została zlikwidowana przez papieża Pawła VI, który podzielił ją na Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów i Kongregację Spraw Kanonizacyjnych.

W ciągu pierwszego stulecia działalności prefektem tej Kongregacji był prawie zawsze jej kardynał dziekan, tj. najwyższy rangą kardynał będący jej członkiem, a w przypadku jego absencji, jego obowiązki przejmował automatycznie kardynał najwyższy rangą spośród obecnych, chyba że papież wyraźnie wyznaczył na prefekta kogoś innego. Dopiero w 1675 ówczesny papież Klemens X zadecydował, że objęcie funkcji prefekta nie następuje automatycznie, lecz konieczna jest formalna nominacja ze strony papieża. Jednakże aż do pierwszej połowy XVIII wieku nominacje te otrzymywali najczęściej dziekani lub wicedziekani Kongregacji.

• Alfonso Gesualdo (1588–1603)
• Tolomeo Gallio (1603–1607)
• Domenico Pinelli (1607–1611)
• François de Joyeuse (1611–1615)
• Antonio Maria Galli (1615–1620)
• Francesco Maria Bourbon del Monte (1620–1626)
• Giovanni Battista Deti (1626–1630)
• Carlo Emmanuele Pio (1630–1641)
• Pier Paolo Crescenzi (1641–1645)
• Luigi Capponi (1645–1652)
• Federico Cornaro (1652–1653)
• Carlo de’ Medici (1653–1655)
• Giulio Cesare Sacchetti (1655–1663)
• Marzio Ginetti (1663–1671)
• Antonio Barberini (1671)
• Francesco Maria Brancaccio (1671–1675)
• Ulderico Carpegna (1675–1679)
• Cesare Facchinetti (1679–1683)
• Niccolò Albergati-Ludovisi (1683–1687)
• Alderano Cibo (1687–1700)
• Gasparo Carpegna (1700–1714)
• Ferdinando d’Adda (1714–1719)
• Fabrizio Paolucci (1719–1726)
• Carlo Maria Marini (1726–1747)
• Fortunato Tamburini (1747–1761)
• Giuseppe Maria Feroni (1761–1767)
• Flavio Chigi (1768–1771)
• Mario Marefoschi Compagnoni (1771–1780)
• Giovanni Archinto (1781–1799)
• Giulio Maria della Somaglia (1800-1830)
• Carlo Maria Pedicini (1830–1843)
• Lodovico Micara OFMCap (1843–1847)
• Luigi Lambruschini CSSP (1847–1854)
• Costantino Patrizi Naro (1854–1876)
• Luigi Maria Bilio CRSP (1876–1877)
• Tommaso Maria Martinelli OESA (1877–1878)
• Domenico Bartolini (1878–1887)
• Angelo Bianchi (1887–1889)
• Carlo Laurenzi (1889)
• Gaetano Aloisi Masella (1889–1897)
• Camillo Mazzella (1897–1900)
• Domenico Ferrata (1900–1903)
• Serafino Cretoni (1903–1909)
• Sebastiano Martinelli OSA (1909-1918)
  • Scipione Tecchi, proprefekt (1914-1915)
• Antonio Vico, proprefekt (1915-1918); prefekt (1918-1929)
• Camillo Laurenti (1929-1938)
• Carlo Salotti (1938-1947)
• Clemente Micara, prefekt (1947-1950); proprefekt (1950-1953)
• Gaetano Cicognani (1953-1962)
• Arcadio María Larraona CMF (1962-1968)
• Benno Gut OSB (1968-1969)

• Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus congregationum, tribunalium et Collegiorum urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991. ISBN 978-3451216534.brak strony w książce
• Gaetano Moroni, Dizionario di erudizione storico-ecclesiastica. Vol. XVI, Wenecja 1842, s. 264 i nast.
• Andreas Kraus, Die päpstliche Staatssekretariat unter Urban VIII. (1623-1644), Forschungen zur Geschichte des päpstlichen Staatssekretariats, Tom 1, Rzym 1964